Ξεκίνησα να ακούω τους Black Stone Cherry από το πρώτο τους άλμπουμ του 2006. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με τη μία. Το ντεμπούτο τους ήταν εξαιρετικό με πολύ αξιόλογα τραγούδια και μια ατελείωτη ενέργεια που σίγουρα έκανε τον Νότο πολύ υπερήφανο.
Η συνέχεια με τα επόμενα δυο άλμπουμ “Folklore And Supersition” και “Between The Devil And The Deep Blue Sea” ήταν αρκετά καλή, αλλά από τότε και μετά προσωπικά μου φάνηκε ότι έμειναν από καύσιμα, τουλάχιστον όσον αφορά το κομμάτι των άλμπουμ τους. Γιατί στα live σε Αμερική και Ευρώπη το συγκρότημα έδινε σεμινάρια, από όσο τουλάχιστον μπορούσα να δω από βίντεο στο YouTube και επίσημες κυκλοφορίες.
Έτσι λοιπόν με πολύ χαμηλές απαιτήσεις έβαλα να ακούσω το έβδομο τους άλμπουμ και απλά αποφάσισα ότι είναι το καλύτερό τους, μέχρι τουλάχιστον το επόμενο!
Καταρχήν, το “The Human Condition” είναι ομοιογενές, πάρα πολύ πιστό στο στυλ του και τα κομμάτια κολλάνε μεταξύ τους σαν ροή. Για παράδειγμα, στο πρώτο τους άλμπουμ, που μέχρι τώρα θεωρούσα το καλύτερό τους όπως ανέφερα και παραπάνω, υπάρχουν στιγμές που είναι Southern rock, κάποιες stoner με αυτά τα δυο είδη να ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Εδώ όμως μιλάμε για ένα ομοιογενές άλμπουμ, όπου όλα τα κομμάτια έχουν το ίδιο ύφος, το ίδιο στυλ –όχι δεν είναι ίδια- αλλά ταιριάζουν το ένα μετά το άλλο. Σαν ένα παζλ όπου το κάθε κομμάτι μπαίνει στη σωστή του θέση.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι πάρα πολύ πιασάρικα. Τα ακούς και τα θυμάσαι. “Again”, “When Angels Learn To Fly”, “Live This Way”, “In Love With The Pain”, αυτό πιστεύω ότι το έπαιρναν άνετα οι Aerosmith ή οι Bon Jovi και θα πλήρωναν πολύ ακριβά για κάποιον να τους γράψει ένα τέτοιο τραγούδι. Το έχουν γράψει όμως οι Black Stone Cherry… άλλο ένα τραγούδι που ξεχωρίζει είναι το “The Chain” που ξεκινάει σαν mid-tempo και μετά γίνεται… πανικός! Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, οι κιθάρες ξεφεύγουν τελείως – κάτι που γενικά συμβαίνει σε αυτό το άλμπουμ… Είναι σαν να έχεις βάλει τους δυο κιθαρίστες σε ένα κλουβί και να τους απελευθερώνεις για να παίξουν. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω διαφορετικά. Μιλάμε για φοβερά σόλο και κιθάρες που ώρες ώρες σε παρασύρουν σαν ανεμοστρόβιλος.
Γενικότερα, το άλμπουμ δεν έχει αδύναμο κομμάτι, όσες φορές και να το ακούσω δεν μπορώ να βρω ψεγάδι. Δεν μπορώ να βρω κάτι που να λείπει, ή που να είναι περιττό εκτός ίσως από τη διασκευή στο “Don’t Bring Me Down” των E.L.O.. Καλή διασκευή μεν, αλλά δεν νομίζω ότι προσθέτει κάτι στο άλμπουμ, ούτε όμως αλλοιώνει το καλοδεμένο και σίγουρα καλοδουλεμένο σύνολο.
Τέλος και η παραγωγή είναι φρέσκια, οι ιδέες είναι πολύ καλές και για μια ακόμα φορά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Black Stone Cherry. Μια πολύ δυνατή ένεση αδρεναλίνης στο μπράτσο του Southern rock. Πολύ άνετα στα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος και πιο συγκεκριμένα για το ιδίωμα μέσα στα κορυφαία για τα τελευταία 10-15 χρόνια. Ε ναι, “the South will rise again”.
