Πόσο μεγάλη ομπρέλα είναι το epic metal; Ένα παρακλάδι της μουσικής μας με αρκετές ιδιαιτερότητες που πρακτικά ποτέ δεν έγινε δημοφιλές και τεράστιο μια ίσως μοναδική εξαίρεση τους Manowar, τουλάχιστον σε βαθμό πωλήσεων. Γιατί είναι πολλά τα σχήματα που έχουν κατηγοριοποιηθεί κάτω από αυτό το ιδίωμα αλλά μετρημένα στα δάχτυλα αυτά που έχουν ξεφύγει από τους αμιγώς underground κύκλους.
Οι Black Sword Thunder Attack δεν ανήκουν σε αυτά τα σχήματα. Η μουσική τους και γενικά η όλη προσέγγιση τους γύρω από τον ήχο τους δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεσαίες λύσεις. Είτε σου αρέσουν είτε δεν σου αρέσουν. Και εξηγούμε.
Βλέποντας και μόνο την πορεία του σχήματος μπορείς να καταλάβεις πολλά για αυτό. Μιλάμε λοιπόν για ένα σχήμα που, έστω τα χαρτιά, υπάρχει από το 2002 (και ακόμα πιο πίσω πρακτικά) με το demo τους “Promo 02”. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να δούμε κάτι επίσημο από αυτούς και πιο συγκεκριμένα να φτάσουμε στο 2020 και το “March Of The Damned” EP τους που πρακτικά είχε τέσσερις συνθέσεις από το παρελθόν. Πέντε χρόνια μετά μας παρουσιάζουν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά που και πάλι όμως έχει περιλαμβάνει τα κομμάτια από τα demo τους μαζί με νέες πλέον συνθέσεις.
Ηχητικά κινούμενοι θα έλεγα ότι κοντινότερο στον ήχο τους είναι οι Lordian Guard. Και αυτό δεν είναι κάτι που εύκολα θα έλεγα. Είναι όμως αλήθεια. Οι Black Sword έχουν σαν ευαγγέλιο τις δουλειές του Πατριάρχη Τσάμη. Η όλη Lo-Fi προσέγγιση του σχήματος προσφέρει ένα αποτέλεσμα αρκετά ιδιαίτερο. Κάποιοι θα πούνε ότι αυτό είναι άποψη, κάποιο άλλοι ότι “αυτό μπορούσαν να γράψουν, αυτό έγραψαν”. Είμαι από τους πρώτους. Πιστεύω ότι σήμερα τον να έχεις ένα ήχο “κακό” για τα δεδομένα της εποχής μας (και το πόσο εύκολο είναι πλέον ψηφιακά να πετύχεις έναν τουλάχιστον καλό ήχο, να μην πω άκρως επαγγελματικό) και κατά συνέπεια είναι επιλογή του σχήματος να ακούγεται έτσι.
Οι συνθέσεις που πλαισιώνουν τις ήδη γνωστές από το παρελθόν στέκουν επάξια στο ίδιο επίπεδο. Σημείο αναφοράς είναι πάντα ο λυρισμός. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα κεντάνε ενώ η ιδιαίτερη φωνή δένει άψογα. Στα σαράντα του λεπτά το ομώνυμο άλμπουμ του σχήματος βάζει ένα λιθαράκι σε αυτό το συχνά παρεξηγημένο ιδίωμα.
Δεν θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα μιας και πρόκειται για κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Αν όμως είσαστε της μεγάλης του Πατριάρχη σχολή μάλλον δεν θα διαβάσατε καν αυτές τις γραμμές γιατί ξέρετε τι σας περιμένει.
