Μοιάζει με Αγγλικό κουσούρι αυτή η τάση πολλών μουσικών από τη Γηραιά Αλβιόνα. Μοιάζει σαν μια τάση προσομοίωσης σε ότι πιο επιτυχημένο αλλά και εγγυημένο όνομα έβγαλε ποτέ η περιοχή, τους Pink Floyd. Το έχετε ακούσει αυτό χιλιάδες φορές έτσι δεν είναι; Sorry, αλλά άλλες τόσες χιλιάδες Βρετανικές μπάντες το επιβεβαιώνουν καθημερινά εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Όχι, οι Blackfield δεν είναι άλλη μια Βρετανική μπάντα και πολύ περισσότερο ο Steven Wilson δεν είναι άλλος ένας μουσικός. Η ιδιοφυΐα και οι ικανότητες του είναι παγκοσμίως γνωστές. Έχει απλά στο DNA του το συγκεκριμένο ήχο και για μια ακόμα φορά τον διαχειρίζεται άψογα. Ναι, στο “Welcome To My DNA” υπάρχει μελαγχολία, τόσο στο συναίσθημα που βγαίνει από τις συνθέσεις όσο και στους στίχους, στους οποίους συχνά παρατηρούμε παράλληλα με το συναίσθημα μια πρωτοφανή ωμότητα, ένα από τα αξιοσημείωτα στοιχεία του δίσκου.
Αυτή τη φορά στη δουλειά των Blackfield δεν υπάρχει κάποιο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό κομμάτι, αυτό δηλαδή που συνηθίζουμε να λέμε hit και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα στοιχίσει στο album, το οποίο όμως συνολικά δεν απευθύνεται και σε τόσο ευρύ κοινό. Εμπορικό ρίσκο; Θα δείξει.
Θα ήθελα να αποφύγω συγκρίσεις με τις κυκλοφορίες των Porcupine Tree των οποίων οι οπαδοί έχουν ήδη αποκτήσει το album, θα μπορούσαν πάντως κάποια κομμάτια να ανήκουν στο έτερο σχήμα του Wilson, όχι πάντως το “Blood”, το πιο rock κομμάτι που συναντάμε, ίσως όμως το “DNA”, ένα εξαιρετικό prog rock άκουσμα που κλείνει το δίσκο.
Συνολικά το “Welcome To My DNA” αποτελεί ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα και για κάποιους σίγουρα ιεροτελεστία, ίσως όμως απομακρύνει κάποιους που έμαθαν τους Blackfield από την τηλεόραση ή από τους mainstream ραδιοφωνικούς σταθμούς.
