Αυτό το σχήμα έχει πραγματικά γίνει κουραστικό. Μας τα έχουν πει, τόσα χρόνια ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Όμορφες μελωδίες οι περισσότερες, αλλά κανένα απολύτως στοιχείο που να διαφοροποιεί το ένα album από το άλλο. Η λαϊκή ρήση για “το πολύ το Κύριε Ελέησον” ταιριάζει γάντι και στο “All Our Yesterdays”. Προσωπικά θεωρώ ότι το “καθήκον” των Blackmore’s Night” έχει ολοκληρωθεί από το 2003 με το εκπληκτικό “Ghost Of A Rose”. Από εκεί και έπειτα, ακούμε για έκτο συνεχόμενο album και για δωδέκατο συναπτό έτος αυτό το ενδιαφέρον από τη φύση του μεν, τελματωμένο δε από τον Ritchie Blackmore και τη συμβία του αναγεννησιακό μουσικό τοπίο, να μας απασχολεί χωρίς κανένα λόγο, χωρίς λόγο ύπαρξης.
Το “All Our Yesterdays” δε μας προσφέρει κανένα λόγο να επενδύσουμε σ’ αυτό. Δε βλέπω κανένα λόγο να βγάλω το 20ευρο από το ήδη μισοάδειο πορτοφόλι μου για ν’ ακούσω τη διασκευή του “Moonlight Shadow” (αξιοπρεπής για να πω την αλήθεια) και αυτή του “I Got You Babe” (μετριότατη) καθώς και άλλα δέκα κομμάτια τα οποία ακούω ουσιαστικά εδώ και μια δεκαετία.
Η μοναδική αξιομνημόνευτη στιγμή του “All Our Yesterdays” δεν είναι άλλη από το “Darker Shade Of Black” ένα εξαιρετικό instrumental κομμάτι και μια πράγματι καινούργια πρόταση στη μουσική του σχήματος. Αρκεί όμως αυτό;
Ίσως να στεναχωρώ τους οπαδούς του Ritchie Blackmore, οπαδός του όμως είμαι κι εγώ και πραγματικά θλίβομαι να τον βλέπω φυλακισμένο στις εμμονές του. Θεωρώ ότι το καλύτερο που έχει να κάνει και σύντομα, πριν είναι αργά, είναι να πάρει στα χέρια του ξανά τη λευκή Fender και τηλέφωνο τον Joe Lynn Turner.
Υ.Γ. Κι όμως, αφού ήδη είχε γραφτεί αυτή η παρουσίαση και προτού αυτή δημοσιευθεί, ο Ritchie Blackmore πήρε στα χέρια του τη λευκή Fender, αλλά για τηλέφωνο στον Joe Lynn Turner, ούτε λόγος!
