Οι πόρτες άνοιξαν νωρίτερα από τις 21:00, λόγω του ότι γινόταν ο κακός χαμός στην Λιοσίων από τον κόσμο που ανυπομονούσε να πιάσει το πολυπόθητο κάγκελο. Στις 21:00 το μεγαλύτερο μέρος του μαγαζιού ήταν ήδη γεμάτο και ο κόσμος κοιτούσε με ανυπομονησία το όμορφο σκηνικό που είχε στηθεί στο Gagarin. Ευτυχώς δεν ζήσαμε την τραγωδία που είχε λάβει μέρος στο Fuzz πριν 4 χρόνια, όπου είχαν κοπεί παραπάνω εισητήρια από αυτά που έπρεπε και ήμασταν σαν σαρδέλες. Η κατάσταση αυτή τη φορά ήταν πολύ καλύτερη.
Λίγα λεπτά πριν τις 22:00, τα φώτα σβήνουν και εν μέσω ιαχών οι Γερμανοί (και ένας Ολλανδός) παίρνουν την θέση τους πάνω στη σκηνή. Το “The Ninth Wave” από το τελευταίο τους album ξεκινάει, ο Hansi πατάει σανίδι και αποθεώνεται και το ταξίδι μας ξεκινάει. Εξαιρετικός και πεντακάθαρος ήχος καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τα καινούρια κομμάτια ενώ είναι ωραία, συναυλιακά δεν στέκονται τόσο καλά. Η πολυπλοκότητα και η διάρκεια τους κατά την άποψή μου δεν βγάζουν την μαγεία που θα έπρεπε να βγάζουν. Δεύτερο κομμάτι και “Banish From Sanctuary”. Αυτό ήταν. Η μηχανή του χρόνου μας πήγε πίσω, η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο και όλο (σχεδόν) το venue να γκαρίζει μαζί με τον Hansi. Η συνέχεια με το λατρεμένο “Nightfall” μας έκανε να ανατριχιάσουμε ακόμα περισσότερο. Ειδικά το “The Last Candle” μας βρήκε στο τέλος του να τραγουδάμε ρυθμικά “somebody’s out there” για κανα τρίλεπτο. Τρομερά συναισθήματα με ύμνους από τις δισκάρες που μας χάρισαν στο παρελθόν.
Η εναλλαγή των κομματιών ανάμεσα σε παλιά και καινούρια ήταν όπως έπρεπε με το “A Night At The Opera” να αγνοείται επιδεικτικά, καθώς δεν ακούσαμε ούτε νότα από εκεί ενώ τα “Miracle Machine” και “A Past And Future Secret” ήταν ένα ωραίο ακουστικό διάλειμμα. Όσο για το συγκρότημα, ο Andre ήταν ήρεμος και χαμογελαστός παρέα με την κιθάρα του, ο Marcus από την άλλη ήταν πιο εκδηλωτικός, ο Mi Schuren στα πλήκτρα του περνούσε αρκετά απαρατήρητος, ο Frederik Ehmke εξαιρετικός πίσω από το drum kit του, ενώ ο νέοπας της υπόθεσης Barend Courbois (ο Ολλανδός που λέγαμε) στο μπάσο στην άκρη της σκηνής έδινε το χώρο στους ηγέτες του συγκροτήματος. Ο Hansi φυσικά ήταν σκέτη απόλαυση από μόνος τους. Μόνιμα χαμογελαστός, με τα αστεία και τα πειράγματά του ανάμεσα στα τραγούδια, με τις εκδηλώσεις λατρείας προς το ελληνικό κοινό και με την ενημέρωση για όσους δεν είχαν προσέξει τα μικρόφωνα στις άκρες της σκηνής ότι αυτό το show (όπως και όλα της περιοδείας) θα ηχογραφηθούν για το επόμενο live album τους συγκροτήματος. Τελευταίο τραγούδι (πριν το encore) ήταν το μαγικό “Imaginations From The Other Side” ενώ στην συνέχεια οι διαχρονικοί τους ύμνοι “Into The Storm”, “Valhalla”, “The Bard’s Song-In The Forest” και “Mirror Mirror” που δεν λείπουν από κανένα live τους μας έκαναν να χάσουμε ό,τι φωνή μας είχε απομείνει.
Ένα εξαιρετικό live από ένα εξαιρετικό και αγαπημένο συγκρότημα. Μελανό σημείο της βραδιάς για μία ακόμα φορά η πιτσιρικαρία που δεν ξέρει ποιους ήρθε να δει. Δεν γίνεται να σπρώχνεις για να πας μπροστά, να κάθεσαι κάτω ενώ οι γύρω σου δεν μπορούν να σταθούν και τελικά να είσαι σαν αγγούρι σε όλο σχεδόν το live επειδή δεν ξέρεις τα κομμάτια πριν από το “The Edge Of Time”. Δεν γίνεται να μην τραγουδάς τα “Nightfall”, “Imaginations…” και “The Bard’s Song” και να ξυπνάς πρώτη φορά στο “Tanelorn (Into The Void)”. Δεν λέω να μην έρθεις στο live, άσε όμως αυτούς που έχουν επαφή με όλη τη δισκογραφία τους να τους απολαύσουν όπως πρέπει. Α, και το να βρωμάς από πάνω μέχρι κάτω με το μαλλί αχτένιστο και μέσα στη λίγδα δεν είναι ούτε “cool” ούτε “metal”. Αηδιαστικό είναι και οι γύρω σου θέλουν να σε κοπανήσουν. Έλεος πια.
Χαλάλι όμως, επειδή ανατριχίλες σαν αυτές που μας έχουν δώσει οι Blind Guardian και οι επικοί ύμνοι τους δεν έχουν πολλά συγκροτήματα να μας δώσουν. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν…
Γιώργος Τερζάκης
