Όπως διαβάζω στο συνοδευτικό sleeve, οι Πολωνοί Blindead υπάρχουν δισκογραφικά εδώ και πέντε χρόνια περίπου. Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι το τρίτο τους. Υποτίθεται πως ξεκίνησαν σαν ένα side project των Michal Zimorski και Mateusz “Havoc” Smierzchalski (ex Behemoth), αλλά στην πορεία φάνηκαν πολλά περισσότερα πράγματα. Το συγκρότημα παίζει Progressive Metal, σύμφωνα με αυτά που διαβάζω, με διάφορα στοιχεία… Τα φωνητικά είναι κάφρικα, στο βάθος βγαίνει κατιτί καθάριο, οι κιθάρες είναι βρώμικες και το ταμπούρο πρέπει σίγουρα να το συνηθίσεις… Έχουν όμως κάτι, έχουν αυτό το καταθλιπτικό που σε κάνει να πετάς απ’ τη χαρά σου. Μέσα από τα οξύμωρα λοιπόν και πέρα στις ιστορίες.

Το άλμπουμ είναι concept και αφηγείται την ιστορία ενός αυτιστικού κοριτσιού, προφανώς ο τίτλος (Κατάθλιψη 29-2-2016 – ή μήπως 1996; Μήπως 2009;) έχει να κάνει με την εν λόγω ιστορία, για την οποία μάλιστα υπάρχει ένα εικοσασέλιδο βιβλιαράκι, παρέα με το CD, για να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει πέρα από τη μουσική.
Η οποία μουσική είναι εντελώς – μα εντελώς – στο χάσιμο. Υπάρχουν μεγάλα διαστήματα, κατά τα οποία η δομή έχει παραχωρήσει τη θέση της σε διάφορα εφέ και συνεχή ιντερμέδια, με την κιθάρα να κοπανιέται εν μέσω delay και overdrive, με τα πλήκτρα να περνάνε αρρωστημένες πλάτες και τη φωνή να ουρλιάζει, καλυμμένη κι αυτή από κάποια άλλα εφέ. Τα επτά τραγούδια διαρκούν 46 λεπτά και το σχήμα πειραματίζεται με διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα, θα ακούσετε μια εξωφρενική γέφυρα σε έξι χρόνους στο “So it feels like misunderstanding when”, η οποία ακολουθείται από ένα Pink Floydικό πέρασμα, για να ξαναμπούν τα καφρόφωνα. Οι τίτλοι των κομματιών είναι κομμάτια της ίδιας πρότασης! Το ένα οδηγεί στο άλλο και αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι δεν το έχω ξαναδεί…

Δύσκολο να το παρακολουθήσεις, σίγουρα απαιτητικό… Οι φίλοι του Core ας δοκιμάσουν να ακούσουν, οι φίλοι των Opeth επίσης…
 

Tags