Το κλασικό αφιέρωμα στον Gary Moore έλαβε χώρα για άλλη μια φορά στο Κύτταρο το περασμένο Σάββατο με τους ενθουσιώδεις οπαδούς του να τιμούν τη μνήμη του μεγάλου κιθαρίστα παίζοντας τα τραγούδια του.
Η βραδιά ήταν χωρισμένη σε δυο μέρη, με το πρώτο να είναι αφιερωμένο στα blues με τους Blue Emerald και το δεύτερο στο hard rock με τους Remember Lizzy, με πολλούς καλεσμένους και μερικές εκπλήξεις στο κάθε σετ. Το γκρουπ του Θανάση Γκιόκα, με μια εντυπωσιακή σύνθεση που περιλάμβανε τρομπέτα και σαξόφωνο, απέδωσε με μπόλικη ψυχή και συναίσθημα τα αγαπημένα blues του Gary. Αναμφισβήτητα highlights τα “Walking By Myself” και “Still Got The Blues”, όπως και η παρουσία της Vicky Bee, που για μια ακόμα φορά ήταν εξαιρετική αποδίδοντας τα τραγούδια με τον δικό της τρόπο. Εδώ, θα πρέπει να σημειώσουμε το αυτονόητο, το οποίο ισχύει περισσότερο και για το δεύτερο ημίχρονο της συναυλίας, το ότι δηλαδή ο Gary Moore ήταν πρώτα κιθαρίστας και μετά ερμηνευτής και πως τραγουδούσε τα τραγούδια με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Όπως και τόσοι άλλοι ερμηνευτές της αγαπημένης μας μουσικής, μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου, αλλά τα τραγούδια του είναι χαραγμένα στη μνήμη μας με τη δική του φωνή. Οι τραγουδιστές-καλεσμένοι ερμηνεύουν τα τραγούδια με τον δικό τους τρόπο, που σίγουρα δεν είναι δυνατόν στις περισσότερες περιπτώσεις να μοιάζει η φωνή τους με αυτή της αυθεντικής εκτέλεσης, ή ακόμα και να ταιριάζει απόλυτα σε κάποιο τραγούδι, πάντα λαμβάνοντας υπόψη την εκτέλεση του άλμπουμ, που αναπόφευκτα είναι αυτή που έχουμε στο μυαλό μας.
Στο δεύτερο μέρος λοιπόν, με τον κύριο όγκο των καλεσμένων, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κλασσικά και αγαπημένα άσματα, όπως τα “Victims Of The Future”, “Empty Rooms”, “Thunder Rising”, “Murder In The Skies” κλπ. Οι Remember Lizzy όπως πάντα ήταν αψεγάδιαστοι καθοδηγούμενοι από την λατρεία τους για τον Gary και την εμμονή τους για την παραμικρή λεπτομέρεια. Απέδωσαν σχεδόν άρτια όλο το σετ υποδεχόμενοι και τον κάθε καλεσμένο κάθε φορά, με τους δυο κιθαρίστες, Πάνο Παπαπέτρο και Γιάννη Σίννη, να δίνουν τη θέση τους στον κάθε κιθαρίστα. Στα highlights σίγουρα συγκαταλέγεται η πρώτη εκτέλεση επί ελληνικού εδάφους του “Sunset”, ενός instrumental από το άλμπουμ “Tilt” του Cozy Powell, από το 1981 (για την ιστορία o Gary Moore έπαιζε κιθάρα και στο “The Blister), με τον Αλέξη Φλούρο να αποδίδει το άκρως συναισθηματικό παίξιμο του Ιρλανδού προκαλώντας ανατριχίλα. Στιγμές σαν κι αυτή είναι το «κερασάκι στην τούρτα» για μια τέτοια προσπάθεια, όπου σίγουρα θέλεις να ακούσεις τα «hits», αλλά τα κάπως πιο ψαγμένα, που παίζονται σπάνια, είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.
Από εκεί και πέρα, εξαιρετικοί ήταν ο Γιάννης Καλύβας (Flying Mercury), ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, και η Αργυρώ Ιγκλιζιάν (Diamond Signs) στα φωνητικά, ενώ στις κιθάρες μας… γονάτισε ο Άγγελος Περλεπές στα “Victims Of The Future” και “End Of The World” κολλητά, αλλά και η Ιωάννα Μητσιώνη (και πάλι από τις -Diamond Signs) με ένα σόλο στο “Out In The Fields” σχεδόν ίδιο με το αυθεντικό. Σπουδαίο επίσης, είναι να βλέπεις τους νεότερους να παίρνουν τη σκυτάλη και να εμφανίζονται σε τέτοιες προσπάθειες μαζί με τους βετεράνους, όπως για παράδειγμα ο Φώτης Σουβλέρης (On My Way Home) να παίζει μαζί με τον Περλεπέ.
Δυστυχώς, η ανταπόκριση του κόσμου δεν ήταν αυτή που άξιζε σε μια τέτοια προσπάθεια, τόσο προσεγμένη με μεράκι και σίγουρα μπόλικη δουλειά και πρόβες από πίσω της. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα πτοήσει τους οπαδούς του Gary και του Phil και θα συνεχίσουν την αξιοθαύμαστη δράση τους να εκδηλώνουν την αγάπη τους στα είδωλά τους και να κρατούν τη μουσική και τη μνήμη τους ολοζώντανα.
Γιάννης Δόλας
