Πίστοι στο ραντεβού με τους οπαδούς τους οι Body Count αφού φαίνεται ότι έχουν καθιέρωσει μία studio κυκλοφορία ανά τρία χρόνια ανεβάζοντας, μάλιστα, ψηλά τον πήχη καθώς οι δύο προηγούμενες δουλειές (“Manslaughter”, “Bloodlust”) ήταν εξαιρετικές. Το ερώτημα είναι, λοιπόν, αν και το “Carnivore” μπορεί να σταθεί ισότιμα δίπλα τους. Καταρχάς, αναφέρομαι μονάχα στη δεύτερη περίοδο των Body Count (όταν ο Ice-T αποφάσισε να επαναδραστηριοποιήσει τη μπάντα) αφού θεωρώ ότι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Body Count στα 90ς είναι απλησίαστοι.
Το album ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο θεωρώ ότι είναι και η κορυφαία στιγμή του “Carnivore” αφού θυμίζει πολύ έντονα την ατμόσφαιρα του πρώτου δίσκου των Body Count. Λίγο πιο κάτω –τόσο σε ποιότητα όσο και στο tracklist- βρίσκεται το “Bum-Rush” που άνετα συγκαταλέγεται και αυτό στα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του δίσκου ενώ οριακά θα πρόσθετα σε αυτά και το “The Hate Is Real” λόγω της thrash αισθητικής του κομματιού. Ως εκεί…
Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι μάλλον μέτρια (ή στην καλύτερη απλώς ΟΚ). Η συμμετοχή της Amy Lee (Evanescence) στο “When I’m Gone” είναι τελείως παράταιρη ενώ η παρουσία του Jamey Jasta (Hatebreed) στο “Another Level” δεν βοηθάει καθόλου στο να ανέβει το κομμάτι επίπεδο. Η διασκευή στο “Ace of Spades” είναι (κλασικά) αξιόπιστη ενώ η επανεκτέλεση του “Colors” (το οποίο ονομάζεται εδώ “Colors – 2020”) είναι πολύ καλή. Φυσικά, ένας δίσκος των Body Count έχει ιδιαίτερο βάρος και λόγω των στίχων του Ice-T αλλά ειλικρινά θα θέλαμε το κάτι παραπάνω…ίσως φταίει το γεγονός ότι ο Ernie C. δεν έγραψε νότα στο δίσκο…δεν ξέρω.
Προσωπικά, δεν απογοητεύτηκα αλλά και δεν ενθουσιάστηκα από το “Carnivore”. Απλώς περίμενα περισσότερα ύστερα από δύο εκπληκτικά albums. Αυτό είναι όλο.
Highlight: Οι Body Count συνεχίζουν και την παράδοση των διασκευών αφού και στα δύο προηγούμενα albums είχαν τα “Institutionalized” και “Raining in Blood/Postmortem”.
