Βρήκαμε τα παιδιά από το Bon Jovi Greece, το ελληνικό Fan Club, στο Ελ. Βενιζέλος και το βράδυ της 13ης Μαΐου φτάσαμε στην παγωμένη Σόφια…κάτι σαν Δεκέμβριος ένα πράγμα. Λεπτομέρειες!
Το εθνικό γήπεδο Levski βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στη μέση ενός καταπράσινου τοπίου, και είναι ένα απολύτως χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό δείγμα του πρότερου κομμουνιστικού καθεστώτος της Βουλγαρίας. Κατά τις 5 μπήκαμε στο γήπεδο και βρεθήκαμε στο Front of Stage σημείο του Levski Stadium (το αντίστοιχο Golden Circle της Αθήνας, το 2011) μπροστά και αριστερά της σκηνής. Η σκηνή, ήταν ένα τεράστιο αμερικάνικο αυτοκίνητο (το μπροστινό του μέρος για να ακριβολογούμε) της δεκαετίας του 50. Αργότερα ο Jon θα του έδινε το όνομα «Σοφία» προς τιμή της πόλης (και των θεότρελων fans που μου έφεραν στο νου αντιδράσεις ελλήνων οπαδών κατά τη δεκαετία του 90 όταν ήμασταν πιο «πεινασμένοι» και διόλου κορεσμένοι από συναυλίες).
Με τον κόσμο να γεμίζει σιγά-σιγά το γήπεδο (μέχρι να βγουν οι Jovi το Levski Stadium ήταν κατάμεστο από 50 και πλέον χιλιάδες οπαδούς), ανέβηκαν στη σκηνή οι Βούλγαροι D2, ένα βουλγάρικο rock σχήμα το οποίο μετράει πάνω από 20 χρόνια καριέρας και είναι πολύ δημοφιλές στη χώρα του. Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε (λέμε τώρα), όχι δεν τους είχα ακούσει ποτέ και αυτά τα έμαθα ρωτώντας κάποια άτομα δίπλα μου. Πάντως το μοντέρνο στυλ τους, κάτι ανάμεσα σε White Stripes και Nickelback δεν ήταν καθόλου κακό και, όπως είπε και ο φίλος μου ο Χρήστος, τη δουλειά τους την έκαναν μια χαρά.
Στις 8:45 τα φώτα σβήνουν και ύστερα από ένα μικρό intro, οι πρώτες νότες από το “That’s What The Water Made Me” ξεχύνονται από τα ηχεία. Τα μάτια όλων πέφτουν πάνω στον Jon ο οποίος είναι ολοφάνερο ότι έχει πολλά κέφια και όσο περνάει ο χρόνος το διασκεδάζει ακόμη περισσότερο. Το γεγονός ότι έπαιζε για πρώτη φορά στη Βουλγαρία (ίσως) και το ότι έχει να δουλέψει ακόμη πιο σκληρά πάνω στη σκηνή λόγω της απουσίας του Richie Sambora (σίγουρα) λειτούργησαν καταλυτικά. Το δυσαναπλήρωτο κενό του Richie προσπάθησε να καλύψει ο ελληνικής καταγωγής Phil X και μερικώς τα κατάφερε. Είναι ένας καλός κιθαρίστας με σχετικά ικανοποιητική φωνή, η οποία ωστόσο στα δύσκολα δεν φάνηκε! Επιπλέον, όταν έχεις συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να ακούς τα solos και τα δεύτερα φωνητικά από τον Richie, τότε καταλαβαίνετε…
Ο Tico Torres και ιδιαίτερα ο David Bryan έδωσαν ρέστα! Όλοι γνωρίζουμε τις ικανότητες τους αλλά ειδικά στη Σόφια ξεπέρασαν εαυτούς. Ο Hugh McDonald ήταν ο κλασικός Hugh McDonald. Όσο για τον τύπο που βρίσκεται στα αριστερά του Jon, είτε ήταν είτε δεν ήταν εκεί το ίδιο και το αυτό ήταν! Ο Bobby Bandiera σίγουρα μπορεί να τα πάει περίφημα σε μία άλλη μπάντα αλλά δεν «κολλάει» στο ύφος και στην αισθητική των Bon Jovi (τόσο στην κιθάρα και στα δεύτερα φωνητικά όσο και στη γενικότερη εμφάνιση του).
Ο Jon ήταν συγκλονιστικός και συγκινητικός μαζί. Μετά από 100 περίπου λεπτά πάνω στη σκηνή «έκλεισε» η φωνή του λόγω μίας αλλεργίας που επιδεινώθηκε από τον αέρα στο Levski Stadium με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τραγουδήσει κάθε στίχο από το “Who Says You Can’t Go Home” και να πει στον David Bryan να τραγουδήσει ολόκληρο το “In These Arms” (ένα κομμάτι που το έχουν γράψει μαζί άλλωστε). Ξανανεβαίνοντας στη σκηνή για τα “Livin’ On A Prayer” (ο κόσμος τραγουδούσε σχεδόν μόνος του το κομμάτι) και “Wanted Dead Or Alive” (μία απίστευτη εκτέλεση με τον Jon να τα δίνει όλα και ας μην μπορούσε), ο ηγέτης των Bon Jovi δεν σταμάτησε να ζητάει συγγνώμη και να δείχνει εμφανώς και ειλικρινέστατα στενοχωρημένος από τη δυσάρεστη εξέλιξη. Ήταν, μάλιστα, σε τόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση που έφυγε από τη σκηνή χωρίς να χαιρετήσει τον κόσμο (παρά την προσπάθεια του Tico να τον μεταπείσει) και ζητώντας για μία τελευταία φορά συγγνώμη από τον κόσμο.
Οι Bon Jovi έπαιξαν για 2 γεμάτες ώρες αφήνοντας έξω τα: “I’ll Sleep When I’m Dead”, “Bad Medicine”, “Have A Nice Day” και πιθανότατα τα “Always” και “These Days”. Την επόμενη φορά…
Κλείνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ανέβηκε ακόμη περισσότερο η εκτίμηση που είχα για τον Jon αναφορικά με το πώς χειρίστηκε το παραπάνω θέμα. Πιστέψτε με, θα μπορούσε πολύ επιτηδευμένα να το καλύψει. Το έχουν κάνει πολλά συγκροτήματα και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει σχεδόν τίποτα. Επίσης, δεν μπορώ παρά να μη βγάλω το καπέλο στον David Bryan στον οποίο έπεσε σχεδόν όλο πάνω του το φορτίο των δεύτερων φωνητικών και πήρε άριστα…μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους δύο κιθαρίστες οι οποίοι στα δύσκολα απείχαν χαρακτηριστικά.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο καλύτερο και πιο οργανωμένο fan club στη χώρα μας, το Bon Jovi Greece. Χωρίς τη βοήθεια ορισμένων ατόμων (γεια σου, Νίκη), το γέλιο και την ανοχή στα δικά μας αστεία (γεια σου, Κωστάκη) και κυρίως την εκπληκτική παρέα και των 20 περίπου παιδιών, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Να είστε καλά παιδιά…ελπίζω να το ξανακάνουμε πολύ σύντομα! Χρήστο, δέκα χρόνια σε περιοδείες Bon Jovi…και στην επόμενη πάλι στην ίδια θέση θα είμαστε ή μήπως θέλεις να πάμε από την πλευρά του Bandiera να του πετάξουμε παραδοσιακά προϊόντα της μητέρας ελληνικής γης…;
Set List: “That’s What The Water Made Me”, “You Give Love A Bad Name”, “Born To Be My Baby”, “Raise Your Hands”, “Lost Highway”, “Captain Crash and the Beauty Queen From Mars”, “It’s My Life”, “Because We Can”, “What About Now”, “We Got It Goin’ On”, “Keep The Faith/Sympathy For The Devil/Keep The Faith (reprised)”, “When We Were Beautiful”, “I’ll Be There For You”, “Bed of Roses”, “Runaway”, “We Weren’t Born To Follow”, “Who Says You Can’t Go Home”, “In These Arms”, “Livin’ On A Prayer”, “Wanted Dead or Alive”
Σάκης Νίκας
Φωτό: Bon Jovi Greece
