20 χρόνια από το “These Days”, 20 χρόνια από το πιο σκοτεινό, εσωστρεφές και γιατί όχι από το καλύτερο album των Bon Jovi τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Όταν τα παιδιά από το ελληνικό Fan Club των Bon Jovi μου πρότειναν να κάνουμε ένα αφιέρωμα στο δίσκο, τους έδωσα ευχαρίστως τη σκυτάλη. Είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα. Είναι αυτοί που έχουν «λιώσει» το δίσκο και αυτοί που μπορούν να μιμηθούν τους ήρωες τους και να ανοίξουν την ψυχή τους όπως έκαναν οι Jovi το 1995. Αρκετά από μένα…ο λόγος στα παιδιά από το Bon Jovi Greece!
Σάκης Νίκας
Το “These Days” γίνεται 20 χρονών αυτό το μήνα! Το έκτο άλμπουμ των Bon Jovi είναι αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα πέντε. Είναι πιο σκοτεινό, πιο ώριμο και μουσικά ισχυρότερο με υπέροχα φωνητικά και πραγματικά εμπνευσμένους καταπληκτικούς στίχους.
Από το “Hey God” (το οποίο αναφέρεται σε ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται στο όριο της κατάρρευσης και της απελπισίας και στρέφονται στην πνευματική βοήθεια) και το ομώνυμο “These Days” (το οποίο αναφέρεται στο πρόβλημα των αστέγων και την χαμένη αθωότητα) μέχρι το “Diamond Ring” (μια όμορφη μπαλάντα που είχε αρχικά γραφτεί για το New Jersey το 1988 αλλά τελικά βρήκε τη θέση του σε αυτό το άλμπουμ το 1995).
Ο Jon και ο Richie -όπως συνήθως άλλωστε- έχουν έναν ωραίο και μοναδικό και εξαιρετικά δημιουργικό τρόπο να παίρνουν στιγμές, εμπειρίες, θέματα και προβλήματα της καθημερινότητας (πολλά από τα οποία αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα-κάτι που αποδεικνύει και τη διαχρονικότητα των τραγουδιών) και να τα μετατρέπουν σε στίχους οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να αγγίζουν την ψυχή μας και να μας προβληματίζουν και όλα αυτά με φανταστική μουσική επένδυση.
Το “These Days” είναι ένα αγαπημένο άλμπουμ…ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ…ένα κομμάτι από την μεγάλη ιστορία των Bon Jovi.
Χριστίνα Γκίκα
Θα μπορούσα να πω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας, o πιο ώριμος, o πιο σκοτεινός και ο πιο ποιητικός. Μουσική, στίχοι και ερμηνείες που θα ζήλευε κάθε άλλη μπάντα στο είδος της. Επίκαιροι στίχοι που παραμένουν ακόμα διαχρονικοί (20 χρόνια μετά). Ένα άλμπουμ που δεν είχε τις αντίστοιχες πωλήσεις των προηγούμενων (αν και οι πωλήσεις δεν λένε πάντα την αλήθεια), έριξε το τεράστιο ‘History’ του Michael Jackson από την κορυφή, στα βρετανικά charts, πούλησε περισσότερο στην Ευρώπη και Ιαπωνία παρά στις ΗΠΑ. Ψηφίστηκε μέσα στα 200 καλύτερα albums των 90’s και μέσα στα 50 καλύτερα του 1995 και δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι αξίζει να υπάρχει σε κάθε συλλογή δίσκων. Δεν θα μπορούσα να βγάλω ένα κομμάτι από τον δίσκο αφού όλα είναι εξαιρετικά. Προσωπικά αγαπημένα: “These Days”, “Something to believe in”, “This ain’t a love song”.
Κώστας Γούλας
Έχει λάθος σχήμα…και ξεκινάμε με αυτό. Επίσης δεν επιθυμώ να γράψω διεκπεραιωτικά. Αυτό το άλμπουμ δεν έπρεπε να έχει την κλασική μορφή κυκλικού δίσκου που όλοι γνωρίζουμε…έπρεπε να εντυπωθεί κάπως πολύ συγκεκριμένα. Αλλά θα φτάσουμε και σε αυτό. Όλα τα συγκροτήματα ιστορικά βιώνουν ή επιδιώκουν την dark rock bluesy στιγμή τους και αυτήν την προσμένουμε εμείς οι die hard fans που ψάχνουμε το κάτι παραπάνω. Η πολυτέλεια της απόλαυσης του μαγικού ξετυλίγματος της, εδώ νομίζω είναι εντός των πυλών. Τραγούδια statements…”Hey God”, μια κραυγή κοινωνικής διαμαρτυρίας και έκκλησης για βοήθεια. “These Days”, η υπαρξιακή εκ νέου αναζήτηση που τρέφει η ανθρωπιστική κρίση και η ταξική ανισορροπία του σήμερα, θυμωμένοι στίχοι που όμως αφού εκτονωθούν και τους κοιτάξεις κατά πρόσωπο, σου αφήνουν μια αίσθηση αισιοδοξίας για αλλαγή κ επιστροφή σε αξίες και ιδανικά που δεν έχουν ακόμα διακορευτεί. Μία καίρια πνευματική ανάγκη, το ζήτημα της πίστης σε όποια basic ή εναλλακτική μορφή της εκτυλίσσεται με το “Something to Believe In”. Τα όνειρα που μας καθορίζουν και δεν εγκαταλείπουμε ποτέ όσο ζούμε, με το “All I Want Is Everything”. “Something for the pain” για όποια ουσία μας σκοτώνει αργά και με παραπλανητικό “περιτύλιγμα”. Για ό,τι μας δίνει αναπνοή ή μας την κόβει…για ότι μας ολοκληρώνει ή μας διαλύει, την αγάπη και τον πόνο τα πιο ισχυρά συγκοινωνούντα δοχεία της ζωής, σε όλες τις ποικίλες εκφάνσεις τους. Tα “This Ain’t a Love Song”, “Lie to Me”, “Damned”, “My Guitar Lies Bleeding in My Arms”, “(It’s Hard) Letting You Go”, “Hearts Breaking Even”, “Bitter Wine”, “If That’s What It Takes”, “Diamond Ring” έρχονται για να σε βουτήξουν σε αυτή την ρευστή γνώριμη πανδαισία συναισθημάτων που είναι απόλυτα βιωματική στο τέλος της ημέρας.
Μια υπενθύμιση πως η αγάπη είναι η στεφανιαία αρτηρία και η απώλεια όποιας μορφής υπάρχει ως φυσικός νόμος αδιαπραγμάτευτος, όπως και η εσωτερική δύναμη για να την αντιμετωπίσουμε. Επίσης ένα άλλο δίλημμα…δεν μπορείς να ξεχωρίσεις στίχους…ούτε σύνθεση. Η αλήθεια είναι πως η μπάντα είναι ήδη απόλυτα αναγνωρισμένη, τοποθετημένη στην μουσική βιομηχανία με πολύ χαρακτηριστικό στίγμα, κορυφαίους δίσκους και με εκκωφαντική επιτυχία για την εποχή που μιλάμε αλλά θες να είναι το break της ανασύνταξης και του επαναπροσδιορισμού…; Θες να τους χαιρέτισε κυριολεκτικά ο Θεός;
Οι δύο ex-brotherhood partners (μετά λύπης μας), με την μικρή συνδρομή του Child έγραψαν ποίηση! Στην πιο ολοκληρωμένη ώριμη σκοτεινή και ευρηματική μορφή της! Ευφυής σύλληψη που δυστυχώς δεν επανέλαβαν στην πορεία. Mετά από όλα αυτά τα συναισθηματικά, φτάνουμε στο ζητούμενο της αρχής. Το σχήμα αυτού του εικοσάχρονου άλμπουμ έπρεπε να είναι σε κοπή διαμαντιού, γιατί περί αυτού πρόκειται. Σαν περασμένο να φωτίζει την ψυχή μας από το ομώνυμο “ring” τραγούδι ή σαν το σχήμα του θρυλικού (γνωστού σε όλους μας) tattoo και όχι με την έννοια του super hero συμβόλου…διαλέξτε και πάρτε…εγώ τελικά διάλεξα!
“I told the angels they could sing their songs to someone new”
Νίκη Αποστολοπούλου
June 19th is not an ordinary day… το θυμάμαι σαν σήμερα… spotάκι που έπαιζε στο MΤV για την ημερομηνία κυκλοφορίας του ‘’These Days’’με αποσπάσματα από το videoclip του ‘’This Ain’t A love Song’’ και ηχητικό background το riff από το ‘’Hey God’’. Eίχα τρελαθεί από την αναμονή και θυμάμαι μετρούσα τα δευτερόλεπτα για την κυκλοφορία του ‘’These Days’’. Είχε περάσει κοντά ένας χρόνος απόλυτης επιτυχίαςκαι επαναπροσδιορισμού στο μουσικό χάρτη για τους Bon Jovi με το ‘’Crossroads’’ (greatest hits συλλογή για να γιορτάσουν τα 10 τους χρόνια) και το super hit‘’Αlways’’ (με ασταμάτητο airplayγια πολλούς μήνες) και όλα έδειχναν ότι τίποτα δεν είναι ικανό να σταματήσει αυτήν την μπάντα. Kαι νάμαστε, έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε πολλά έχουν αλλάξει η αγάπη όμως γα τον συγκεκριμένο δίσκο δεν ξεθώριασε ούτε λίγο. Και πώς να ξεθωριάσει, οι μεγάλες αγάπες αντέχουν στον χρόνο…
Η πρώτη γεύση είχε έρθει από το πρώτο Single του δίσκου, το ‘’This Ain’t A Love Song’’ το οποίο κυκλοφόρησε στις 30 Μαίου του 1995 και με είχε γεμίσει με τρομερές προσδοκίες. Εκπληκτικό video (όπως φάνηκε και στην συνέχεια με το ‘’These Days’’ video-clip όπου η μπάντα έκανε εμπορικό άνοιγμα στην αγορά της Ασίας) το οποίο κυκλοφόρησε σε 2 version (θυμάμαι τα είχα γράψει σε βιντεοκασέτα και τα έβλεπα συνεχώς σε σημείο ψυχαναγκασμού), απίστευτη σύνθεση υπό το magic touch του Desmond Child, στίχοι-ποίηση για μια χαμένη αγάπη, κρυστάλλινη παραγωγή, ερμηνεία γεμάτη συναίσθημα-μαχαίρι στην καρδιά με έναν Jon στα καλύτερά του, Sambora να κεντάει στην κιθάρα…ε, δε θέλει και πολύ για να αποτελεί αυτό το κομμάτι ένα από τα αγαπημένα μου Jovi κομμάτια μέχρι και σήμερα.
Eίμαι σίγουρος ότι όταν ήρθε το cd στα Γιάννενα (τότε δεν υπήρχε ίντερνετ και έπρεπε να περιμένεις καρτερικά να σε πάρει τηλέφωνο το παλικάρι που είχε το δισκοπωλείο να σου πει ότι ο δίσκος που περιμένεις έχει έρθει) ήμουν ο πρώτος που τον αγόρασε καθώς 8.00 η ώρα το πρωί ήμουν έξω από το μοναδικό δισκάδικο της εποχής που προμήθευε ξένη δισκογραφία. Ε, με το που άνοιξε το μαγαζί το πήρα και πάλι καλά που δεν με σκότωσε κανά αμάξι στο δρόμο στην επιστροφή για το σπίτι μου, καθώς δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τους τίτλους των τραγουδιών, σκεφτόμουν πως θα ακούγεται αυτό, πως θα ακούγεται το άλλο, αυτό πρέπει να είναι ροκιά, αυτό πρέπει να είναι μπαλάντα, κοίταζα τις photos στο οπισθόφυλλο, ένας καινούργιος κόσμος ξεκλειδωνόταν μπροστά στα μάτια μου…μαγεία, φίλε μου, μαγεία, κάποια πράγματα δεν θα τα καταλάβουν ποτέ τα παιδιά του σήμερα!
Με το ‘’Hey God’’ ξεκινάει ο δίσκος και τι να πει κανείς για το αξεπέραστο riff του Richie στην εισαγωγή, το rhythm-section τσιμέντο του Torres με τον Hugh (o Alec είχε αποχαιρετήσει), τους εκπληκτικούς ανθρωποκεντρικούς στίχους, την ερμηνεία του Jon…κομματάρα η οποία αργότερα κυκλοφόρησε single (τσέκαρε την live version στα MΤV awards που η μπάντα πραγματικά είναι on fire και θα μαζεύεις το σαγονάκι σου από το πάτωμα). Συνέχεια με το δεύτερο single‘’Something For The Pain’’, ‘’Τhis Ain’t A Love Song’’ και το κλίμα αρχίζει να βαραίνει, να σκοτεινιάζει, αισθανόμαστε ότι οι Jovi που ξέραμε είναι παρελθόν, το party τέλειωσε, τα φώτα χαμήλωσαν, η μπάντα είναι εδώ για να πει πράγματα, να μιλήσει για κοινωνικά θέματα, για εσωτερικούς προβληματισμούς, να προσεγγίσει το περιθώριο, το outcast, την άλλη σκοτεινή πλευρά του Αμερικάνικου ονείρου…ο Jon πιο κοντά από ποτέ στιχουργικά στο όραμα του Springsteen,του μεγάλου του ειδώλου…“These Days”: διάβασε τους στίχους και έλα πες μου πια άλλη μπάντα αυτού του είδους έχει προσεγγίσει τέτοια θέματα … κομματάρα και όλοι οι υπερθετικοί βαθμοί δεν φτάνουν για να εκφράσουν αυτά που αισθάνομαι όταν ακούω αυτό το κομμάτι…
To ‘’Lie To Me’’ και το video clip είναι ένα από τα αγαπημένα μου στο ίδιο “βαρύ” κλίμα και αυτό, ενώ το ‘’Damned’’ με την funκιά του ανεβάζει λίγο στροφές με έναν τρομερό Richie στις κιθάρες. Ακολουθεί το σκοτεινό “My Guitar Lies Bleeding in My Arms” για να μας αποτελειώσουν με τον ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ-ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ λυρισμό του ποιήματος “(It’s Hard) Letting You Go”! Δεν ξέρω…για εμένα προσωπικάεδώ η μπάντα ακουμπάει ταβάνι, έχει αφήσει όλους τους υπόλοιπους χιλιόμετρα πίσω, έχει κολλήσει το γκάζι της δημιουργικότητας και ανεβάζει συνεχώς στροφές, έχει βουτήξει σε μια σκοτεινή θάλασσα εσωτερικής αναζήτησης και μοιράζεται μαζί μας αριστουργήματα. Σκέψου ότι σύμφωνα με τις δηλώσεις τους όταν ηχογραφούσαν το ‘’These Days’’ ήταν σε καλό σχετικά mood…που να μην ήταν και καλά! Και θα προλάβω τους κακεντρεχείς που θα πούνε ότι την χρονιά που κυκλοφόρησε, η μουσική βιομηχανία είχε στραφεί σε κοινωνικά θέματα οπότε η στροφή των Bon Jovi ήταν σκόπιμη για να μην χάσουν το τρένο και θα τους πώ κούνια που σας κούναγε γιατί και έτσι να είναι ΑΥΤΟΙ ΕΔΩ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΑΒΑΝΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ. ΚΥΡΙΟΙ ΣΤΟ ‘’THESE DAYS’’! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ FILLER! Ακόμα και τα b’ sides είναι ένα και ένα!
Το “Hearts Breaking Even” ανεβάζει και πάλι, για λίγο όμως την ένταση, και όποιος δεν συγκινηθεί και δεν του σηκωθούν όλες οι τρίχες που έχει πάνω του με το ανεπανάληπτο αριστούργημα “Something to Believe In” δεν ξέρω ειλικρινά τι κουβαλάει μέσα του. Δεν θα σχολιάσω κάτι άλλο, μιλάμε για ένα από τα σπουδαιότερα και όχι μόνο κομμάτια των Jovi. Αγαπώ εξίσου τις ροκιές “If That’s What It Takes” και “All I Want Is Everything” που ακολουθούν, ενώ η σφήνα ‘’Diamond Ring’’ που μπαίνει στην μέση ενώ είναι μεν ένα ξεχωριστό κομμάτι, για να πω την μαύρη μου αλήθεια, ε, δεν με συγκινεί και τόσο όσο τα υπόλοιπα σε αυτόν τον δίσκο.
Ο δίσκος κλείνει με το πανέμορφο ‘’Bitter Wine’’και όπως έδειξε η μετέπειτα πορεία της μπάντας το ‘’These Days’’ είναι το dark ride των BonJovi, ο δίσκος των σκεπτόμενων οπαδών της μπάντας, η παύση διαρκείας στο party που άνοιξε με το ‘’Young Guns’’του Jon, συνεχίστηκε με τα ‘’Keep The Faith’’, ‘’I Believe’’, ‘’Fear’’, ‘’Dry County’’του ‘’Keep The Faith’’και κορυφώθηκε με oλόκληρο το ‘’These Days’’. Είναι ο δίσκος που έβγαλε τους Bon Jovi από τις μπάντες των 80’s και μαζί με το ‘’Keep The Faith’’τους ανέβασε κατηγορία, τους έβαλε στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών, τους χάρισε χιλιάδες νέους ακροατές, τους έκανε να κερδίσουν το στοίχημα με τον χρόνο. Aκολούθησε μια υπερ-επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία sold out εμφανίσεις στο Wembley και για αυτούς που το ψάχνουν λίγο παραπάνω το θέμα, κάποια ανεπανάληπτα ακουστικά show-hidden gems (τσέκαρε στο Youtube την εμφάνιση της μπάντας στην Γλασκώβη όπου έπαιξαν στον 2ο όροφο του Tower Records) με τον κόσμο από κάτω να παραληρεί. Tα σέβη μου.
*Αξίζει να βρεις και να αγοράσεις την special edition του ‘’Τhese Days’’ με αρκετά demos ( το ‘’Fields Of Fire’’ θεωρώ ότι είναι έγκλημα να έχει μείνει εκτός δίσκου μέχρι και σήμερα) και live εκ των οποίων το ‘’Ι Don’t Like Mondays’’ με τον BobGeldof.
Στέφου Ιωάννης
{tcg_youtube|view=UCUzwEst3pE}
