Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάθε φορά που οι Bon Jovi κυκλοφορούν νέο δίσκο σημαίνει γενικός συναγερμός αφού μιλάμε για την πιο πετυχημένη –τουλάχιστον εμπορικά- hard rock μπάντα όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μέγιστη απογοήτευση στον πυρήνα των οπαδών με την αποχώρηση του Sambora αλλά και της εν γένει μουσικής κατεύθυνσης των Bon Jovi τα τελευταία δέκα χρόνια. Που στέκεται, λοιπόν, το “This House Is Not For Sale”; Είναι μία επιστροφή στη φόρμα που τόσο λείπει από το συγκρότημα ή μήπως μία ακόμη αναιμική προσπάθεια; Είναι μία…βολή που βρήκε στόχο ή απέτυχε παταγωδώς;

Το ευρύτερο θετικό feedback από τα δύο πρώτα video-clips για το ομώνυμο κομμάτι και το “Knockout” δημιούργησαν αυξημένες προσδοκίες και κάπως έτσι βάλαμε να ακούσουμε το δίσκο. Ας δούμε τα θετικά: στιχουργικά είναι τσαμπουκαλεμένο και αποτυπώνει έναν προβληματισμένο, απογοητευμένο αλλά και συνάμα αισιόδοξο Jon Bon Jovi. Υπάρχουν τρία ακόμη πάρα πολύ καλά κομμάτια που φαντάζομαι θα παιχτούν και στην επερχόμενη περιοδεία. Μιλάμε για τα “Born Again Tomorrow”, “Living With The Ghost”, “Roller Coaster”. Τέλος, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε το “God Bless This Mess” (με τη “Lost Highway” αισθητική του) και το “The Devil’s In The Temple” (που θα μπορούσε να είναι κλασικό Bon Jovi αν είχε άλλη ενορχήστρωση). Δυστυχώς, τα αρνητικά είναι περισσότερα. Η παραγωγή είναι τελείως πλαστικοποιημένη και οριακά ταιριάζει σε ένα rock album αφού θυμίζει κάτι ανάμεσα σε U2 και Coldplay. Επιπλέον, το γενικότερο ύφος του δίσκου έχει πολλά κοινά στοιχεία με το “What About Now” που, όπως θυμάστε, δεν είχε αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπάρχει μία διάχυτη pop αισθητική (που δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να διατηρεί την ταυτότητα των Jovi, όπως έγινε στο “Crush” αλλά δεν συμβαίνει εδώ). Τέλος, λείπει τόσο συνθετικά όσο και κιθαριστικά ο Sambora. Κακά τα ψέματα! Ουδείς αναντικατάστατος αλλά δε νομίζω πως οι Aerosmith θα ακούγονταν το ίδιο χωρίς τον Perry ή οι Stones χωρίς τον Richards.

Στο δια ταύτα: το “This House Is Not For Sale” είναι ένα album που θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Μπορεί, το “Knockout” να είναι ήδη κλασικό (αφού είναι και κομματάρα), το ομώνυμο να πατάει σε γερές βάσεις και κάποια από τα προαναφερθέντα κομμάτια να χρυσώνουν το χάπι αλλά αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, το album είναι μέτριο. Αυτή είναι η αλήθεια. Ίσως περιμέναμε πολλά αλλά μιλάμε για τους Bon Jovi, διάολε! Εξ ορισμού αναμένουμε και θέλουμε μονάχα το άριστο. Και για μία ακόμη φορά, δεν το παίρνουμε.

Highlight: Τo “God Bless This Mess” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Bon Jovi μετά το 2007.