Ο αξιότιμος κύριος Brant Bjork, επιστρέφει με το “Tao of the devil” και μας καλεί να βυθιστούμε στην ατέλειωτη θεά που μας χαρίζει το εξώφυλλο του. H έρημος μας καλωσορίζει με το “The Gree Heen” και τα riff του μας παροτρύνουν να περπατήσουμε στο δρόμο του “Humble Pie” και του “Stackt” οπού παρέα μας κάνουν οι μελωδίες του πρώτου καθώς και το ασήκωτο μπάσο του τελευταίου , ενώ τα (ελαφρώς) skynyrd-ικα “Luvin” και “Biker No.2” θα μας χτυπήσουν με ένα αεράκι κλασσικού ροκ στο πρόσωπο. Και αν προς στιγμήν ξεχάσουμε που είμαστε, το αρχικό riff, καθώς και η γέφυρα του 9-λεπτου “Dave’s War” μας βοηθά να θυμηθούμε και με το παραπάνω. Το ομώνυμο “Tao of the Devil” απλά θα σκεπάσει την ατμόσφαιρα με ένα blues πέπλο, που ίσως και να εκφράζει τη θλίψη μας, μιας και μετα τις τελευταίες του νότες θα πρέπει για μια ακόμη φορά να αποχαιρετήσουμε την έρημο. Συμπερασματικά, ένα άλμπουμ που πατάει πάνω σε ένα συγκεκριμένο είδος ή υποείδος μουσικής, και το κάνει καλά, σιγουρά αξίζει την περιέργεια μας. Όταν όμως καταφέρνει να στηριχτεί και να «χορέψει» μεταξύ δυο η και περισσοτέρων genres (desert, stoner rock, blues) , κατά έναν θαυμάσια διακριτικό τρόπο, τότε αναμφίβολα αξίζει και την προσοχή μας.
