Τη συναυλία άνοιξαν οι 666 Packs, τους οποίους όμως είχα την ατυχία να μην προλάβω σχεδόν καθόλου. Όχι γιατί άργησα να πάω στο Crow, ή για κάποια άλλη δικαιολογία που μπορώ να σκεφτώ, αλλά γιατί πολύ απλά την ώρα που τα παιδιά εξαπέλυαν τους μουσκεμένους στη μπύρα rock’n’roll ύμνους τους, εγώ βρισκόμουν απέναντι από τους Bullet για τη σχετική βίντεο συνέντευξη στα… έγκατα του κλαμπ. Ό,τι πρόλαβα να ακούσω μου φάνηκε καλό.
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν οι αναγεννημένοι Silver Risc με το αλήτικο hard rock τους από τη δεκαετία του ΄90. Δεμένοι, έμπειροι μουσικοί άλλωστε όλοι τους, παθιασμένοι και γεμάτοι ενέργεια. Δημήτρης Γασπαράτος και Σπύρος Φουσέκης έδωσαν πόνο στις κιθάρες και η ώρα πέρασε ευχάριστα μέχρι τους Bullet…
Οι Σουηδοί ανέβηκαν στη σκηνή με τα δερμάτινά τους και μας έδωσαν μια από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς, έτσι απλά. Όπως αναμενόταν η έφοδος ξεκίνησε με το “Speed And Attack”, ένα κομμάτι κομμένο και ραμμένο για να ανοίγει συναυλίες και να σε βάζει στο κλίμα. Σωστοί επαγγελματίες δεν επηρεάστηκαν από το γεγονός ότι από κάτω ήταν λιγότερα από 100 άτομα και έπαιξαν σαν να υπήρχαν 10.000. Φοβερή σκηνική παρουσία με του τρεις έγχορδους να κινούνται αδιάκοπα πάνω κάτω στη σκηνή, να αλλάζουν θέσεις, να πέφτουν και να παίζουν στα γόνατα, να κάνουν γκριμάτσες και να ξεσηκώνουν τον κόσμο σε κάθε ευκαιρία, ενώ ο ογκόλιθος Hell Hofer να στέκεται αγέρωχος και να ουρλιάζει σαν σειρήνα.
Το σετ θα έλεγε κανείς ότι ήταν αντιπροσωπευτικό της καριέρας τους και των 6 στούντιο άλμπουμ με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο πρόσφατο “Dust To Gold” –μάλλον το καλύτερό τους μέχρι σήμερα- που εκπροσωπήθηκε με 6 τραγούδια (“Speed And Attack”, “Ain’t Enough”, “Dust To Gold”, “Fuel The Fire”, Highway Love”, Rogue Soldier”) που ο κόσμος τα ήξερε και τραγούδησε. Όπως βέβαια ανταποκρίθηκε σχεδόν σε ό,τι έπαιξαν οι Bullet, ενώ σίγουρα ένα χατζημεταλικό δάκρυ κύλησε στο “Dr.Phibes” των Angel Witch που ακούστηκε προς το τέλος. Σίγουρα highlights το αυτοβιογραφικό(;) mid tempo “Rolling Home” με τα οπαδικά «ωωωω» του κοινού να συνοδεύουν τη μελωδία από το “Full Pull”, φυσικά το “Bite The Bullet”, όπου σηκώνουν τις κιθάρες και το μπάσο για να δούμε όλοι ότι στην πίσω τους πλευρά είναι γραμμένες οι τρεις λέξεις, το “Stay Wild” και το “Fuel The Fire”, ένα από τα καλύτερα που έχουν γράψει με όλο τον κόσμο να ξελαρυγγιάζεται. Μπορεί να ήταν λίγοι, αλλά έβγαλαν ασπροπρόσωπη την χώρα μας όσον αφορά το συναυλιακό της κοινό. Αξιοσημείωτο τα μικρά time-out που έκαναν με όλη την μπάντα να φεύγει από τη σκηνή για να επιστρέψει λίγο αργότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη φορά που το έκαναν κατέβηκε πρώτος ο Hell Hofer με έναν τύπο από το κοινό να τον ακολουθεί και να τον ρωτάει αν αισθάνεται καλά!
Για μια ακόμα φορά πρέπει να σημειωθεί ότι ο ήχος στους Bullet ήταν κρύσταλλο, σαν να ακούς CD, γεγονός που έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο απολαυστική.
Γενικά, ήταν μια εμφάνιση που ικανοποίησε στο έπακρο τις προσδοκίες μας και το απωθημένο να δούμε επιτέλους αυτή τη μπαντάρα από κοντά. Όμως, όπως ανέφερα και στην αρχή το κοινό ήταν πάρα πολύ μικρό για μια τέτοια συναυλία με δεδομένο ότι η μουσική της μπάντας είναι παραδοσιακό hard’n’heavy και metal στα χνάρια των Accept και των AC/DC, ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα –και ελπίζω όχι η τελευταία- και το εισιτήριο κυμαινόταν σε λογικά πλαίσια (18 ευρώ στην προπώληση). Η μέρα ήταν Παρασκευή, χωρίς αντίστοιχες εκδηλώσεις και το κλαμπ είναι σε κεντρικό σημείο της πόλης. Συζητώντας με γνωστούς και φίλους για τους λόγους της μικρής προσέλευσης ο Δ. είπε ότι η μπάντα είναι πολύ rock’n’roll για τους μεταλάδες και αρκετά metal για τους hard rock-άδες. O A. ανέφερε ότι ίσως η μπάντα δεν είναι πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό και πως οι συναυλίες μέσα στη χρονιά είναι πολλές. Ο Χ. τέλος είπε ότι οι μεταλάδες πλέον αράζουν στους καναπέδες και δεν πάνε στις συναυλίες.
Δεν ξέρω τι μπορεί να ισχύει από τα παραπάνω, αλλά αυτό που είναι δεδομένο είναι πως με τέτοια συμπεριφορά από το κοινό κόβουμε τα πόδια στους μικρούς διοργανωτές συναυλιών που φέρνουν μικρομεσαία συγκροτήματα από το μεράκι τους. Κόβουμε επίσης τα πόδια από τα ίδια τα συγκροτήματα που έρχονται αντιμέτωπα με την μικρή ανταπόκριση. Σίγουρα, ο ανεξήγητος συναυλιακός οργασμός της χώρας δεν βοηθάει και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δουν και οι επαγγελματίες του χώρου. Δεν είναι δυνατόν το Νοέμβριο να έχει σχεδόν 30 συναυλίες (rock, hard rock, heavy metal). Πότε γίναμε Λονδίνο και δεν το καταλάβαμε; Είναι λογικό ότι μπορεί να υπάρξουν ακυρώσεις και χαμηλή προσέλευση που θα οδηγήσει μαθηματικά στη στροφή προς «τα ίδια και τα ίδια» 100η φορά Scorpions και 200η Iced Earth, που σίγουρα δεν μας χαλάει, αλλά έτσι δεν ανακατεύεται η τράπουλα, δεν δίνουμε χώρο και ευκαιρίες στο νέο αίμα, σκοτώνουμε την αγαπημένη μας μουσική και δικαιώνουμε τον κάθε καραγκιόζη που βγαίνει και λέει ότι το rock πέθανε.
Γιάννης Δόλας
{galleryLiveReports/2019/Bullet}{/gallery}
