Το “Fallen” έρχεται να διαδεχθεί το “Belus” πριν καλά-καλά συμπληρωθεί ένας χρόνος από την κυκλοφορία του δεύτερου. Καθώς φαίνεται ο Varg έχει επιστρέψει για τα καλά στη δισκογραφία.
Ξεκινώ επισημαίνοντας ότι τα “Belus” και “Fallen” είναι συγγενικά ως προς τον ήχο. Παρόλα αυτά με τη νέα δουλειά του ο Vikernes κατάφερε να διχάσει τους οπαδούς των Burzum. Ίσως γιατί το “Fallen” ακούγεται λιγότερο ευφυές από τον προκάτοχό του (θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς και ως soft version αυτού), όμως το βέβαιο είναι ότι έχουν επέλθει αλλαγές που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.
Αρχής γενομένης, ως προς τη γενική ατμόσφαιρα. Στο παρελθόν πολλές φορές έχω υπνωτιστεί ή ξεσηκωθεί από τα επαναλαμβανόμενα riffs του Varg, αλλά ποτέ ως τώρα δεν κυριεύτηκα από τόση μελαγχολία. Αυτό είναι το κλίμα του δίσκου, η μελαγχολία. Στο “Enhver Til Sitt” ειδικά ενισχύεται αυτό το συναίσθημα από τις doom κιθάρες. Κατά τα άλλα, χαρακτηριστικό γνώρισμα του δίσκου είναι η μελωδία. Ξεσπάσματα έχουμε μόνο στα “Vanvidd” και “ Budstikken”, τα οποία δύο κομμάτια θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο “Belus”. Σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά ο ήχος των drums είναι βελτιωμένος, ωστόσο παραμένει «πίσω». Αντιθέτως οι κιθάρες είναι αυτές που περιμέναμε να ακούσουμε. Έκπληξη αποτελούν τα καθαρά φωνητικά, που κυριαρχούν, αλλά και οι brutal τσιρίδες, επειδή δυστυχώς δεν είναι οι καλύτερες που έχουμε ακούσει από τον Varg. Το “Valen” είναι το πιο χαρακτηριστικό Burzum κομμάτι σε mid-tempo, το “Fra Verdenstreet” είναι intro με αναφορές στο “Filosofem” και το “Til Hel Og Tilbake igjen” είναι το outro, ένα πραγματικό ξένο σώμα στο “Fallen”. Τόσο στο outro όσο και στο “Jag Faller” γίνονται εμφανή folk στοιχεία, όσο κι αν δεν θέλει να το αποδεχτεί ο καλλιτέχνης.
Εν τέλει μου άρεσε. Δεν με ενθουσίασε.
