Διαβάζω διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο για τους τυπάδες από το Βούπερταλ. Ότι το όνομα που βρήκαν είναι ηλίθιο, ότι είναι της μοδός, ότι, ότι, κι εγώ δεν ξέρω τι. Τους έχουν βαφτίσει thrash-core… Τώρα τι να σας πω κι εγώ; Μέταλ με κάφρικα φωνητικά παίζουν. Στη μουσική τους υπάρχει μπόλικη μελωδία και εξαιρετικά riff, όπως στο “The cult and the curse”, μιλάμε για πολλή μελωδία. Απ’ την άλλη πάλι, τρέχουν, γκαζάρουν, μαρσάρουν και κοπανάνε. Η φωνή είναι μπίχλικη, άραχλη και σκότεινη και εντελώς black-o-deth. Καθόλου του γούστου μου δηλαδή. Τώρα, αν με ρωτήσετε για το στυλ τους… Πολύ Μέταλ! Αν ακούσετε τι παίζουν από πίσω… Θα μπορούσαν να είχαν φτιάξει τα καλύτερα ρεφρέν και κάπου-κάπου ξεπηδάνε και μερικά καθαρά φωνητικά.
Θα τολμούσα να προτείνω να δοκιμάσουν και μια-δυο συνθέσεις με τα «καθαρά» που γράφω πιο πάνω. Πιστεύω πως τα κομμάτια τους θα φανούν πολύ περισσότερο έτσι. Οι συνθέσεις, το ξαναγράφω, είναι τρομερές, οι ιδέες τους είναι παρά πολύ καλές.
