Και εκεί που πρόσφατα αναρωτιόμουν τι να έγινε εκείνη η μπάντα που με είχε εντυπωσιάσει με τον ντεμπούτο της ανακάλυψα στο περιοδικό Fireworks ότι άλλαξε όνομα χρησιμοποιώντας πλέον τα αρχικά του “Crimes Of Passion”…
Μαζί με την αλλαγή στο όνομα όμως υπάρχει και μια τεράστια αλλαγή επιπέδου, αφού έχοντας χάσει το ενδιάμεσο άλμπουμ “To Die For” (2011), μοναδικό μου σημείο αναφοράς ήταν το ντεμπούτο του 2008, παραγωγής, σύνθεσης, ερμηνείας και παιξίματος. Καταρχήν το πιο εντυπωσιακό πράγμα που καταφέρνει το “No Place For Heaven” είναι να σε κρατήσει από την αρχή ως το τέλος. Συνδυάζει παλιό και μοντέρνο με έναν τρόπο μοναδικό. Μπορεί να νομίζεις ότι ακούς Pretty Maids, συνεργασία Shaw/Blades, κάτι καλό από τα ‘90s και εκεί ακριβώς που πας να βάλεις μια ταμπέλα σου βγαίνει κάτι πιο μοντέρνο από Αμερική πλευρά που στα χαρτιά φαίνεται ξεκάρφωτο αλλά στην πράξη δεν είναι.
Βασικό ρόλο στην σύλληψη, εκτέλεση και… εφαρμογή του άλμπουμ είναι η μελωδία, ή πιο σωστά οι μελωδίες, κάτι στο οποίο από ότι έμαθα αργότερα ήταν κάτι στο οποίο συνέβαλε και ο Sascha Paeth που πήρε πολλές φορές τους C.O.P. UK από το χέρι και τους οδήγησε σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Πραγματικά, το “No Place For Heaven” είναι μια πραγματική περίπτωση “all killer – no filler”, αφού κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη και τίποτα δεν έχει μπει τυχαία. Από την κολλητική μελωδία-είπαμε οι μελωδίες είναι το Α και το Ω του άλμπουμ- που σε γραπώνει ευθύς εξαρχής από το εναρκτήριο “The Core”, στα αλά Avenged Sevenfold γυρίσματα τους “Halo” και στο γερό κρεσέντο του “One In A Million” δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο αδιάφορο.
Ανεξάρτητα από είδη, ταμπέλες κλπ εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2016!
