Θα ξεκινήσω από το τέλος….Το παρθενικό album των Αθηναίων (κάτω από το όνομα Caelestia, γιατί υπάρχει και feedback) πείθει για τον τσαμπουκά του και για την πολλή δουλειά που έχει πέσει σ’ αυτό. Το πρώτο στοιχείο είναι θεωρώ, το αυτονόητο για μια μπάντα τoυ ακραίου ήχου, ενώ το δεύτερο προϋποθέτει πολλά, έχω βαρεθεί όμως ν’ ακούω για πολύ δουλεμένα album. Η ουσία είναι να μου μείνει κάτι στο τέλος του ακούσματος, όχι κατ’ ανάγκη του πρώτου, ενός δίσκου.
Που θέλω να καταλήξω; Ότι δεν αγοράζω κανέναν δίσκο για την καλή του παραγωγή, ούτε επειδή ο μουσικός κουράστηκε για να τον δημιουργήσει. Τον αγοράζω για ν ‘ακούω τη μουσική του, τα τραγούδια του και κάποια από αυτά να τα σιγοτραγουδάω σε διάφορες στιγμές της ημέρας μου.
Αυτό το τελευταίο, δεν μου το έδωσε το “Beneath Abyss”. Τα παιδιά αυτά έχουν όντως προσπαθήσει πολύ, αυτό είναι ολοφάνερο στο album. Έχουν επενδύσει πολύ σ’ αυτόν, απόδειξη και οι σημαντικοί guests που συμμετέχουν σ’ αυτό όπως ο Bjorn “Speed” Strid των Soilwork και του Markus Freiwald των Sodom.
Προσπαθώ επίσης να καταλάβω το λόγο για τον οποίο ο ρόλος της Dimitra είναι ή ακόμα χειρότερα, μοιάζει τόσο περιορισμένος. Μιλάμε για ιδρυτικό μέλος των Caelestia και μια εξαιρετική φωνή η οποία δείχνει περισσότερο σαν μουσική επένδυση παρά σαν κύρια φωνή του “Beneath Abyss”.
To album αυτό αποτελεί μεν μια αξιόλογη και συμπαθητική προσπάθεια, είμαι επιφυλακτικός όμως για το αν θα το προτείνω προς αγορά, θα παραπέμψω τους φίλους του μελωδικού death metal στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου πρώτα να τσεκάρουν που θα επενδύσουν.
