Ψάχνοντας μία φράση για να συνοψίσω τη μπάντα, σκέφτηκα το απόλυτα ταιριαστό «Δεν έχουν το Θεό τους!». Crossover Thrash τυφώνας, αδιάκοπη κίνηση επί σκηνής (και κάτω από αυτή μιας και ο κιθαρίστας είπε να τιμήσει το moshpit προς το τέλος!), κέφι, αστεία και πειράγματα ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Όλα αυτά πακέτο με πειστικότατο late 80s Crossover που χρωστάει πολλά σε Anthrax και Suicidal Tendencies και ακόμα περισσότερα σε Nuclear Assault. Μία παρέα Σουηδών κατάφερε να κάνει κτήμα της κάτι τόσο Αμερικάνικο. Και μόνο για αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Η συνέχεια ήταν πολύ διαφορετική ηχητικά. Παγωμένο μελωδικό Black Metal από τους προσφάτως επαναδραστηριοποιημένους Ancient. Αν και η μπάντα αυτή ξεκίνησε από την πηγή της φάσης (Bergen), απέτυχε να πιεί το νερό της Black Metal καταξίωσης και προσωπικά το αποδίδω κυρίως στις αδιάκοπες αλλαγές μελών αλλά και έδρας του ίδιου του Aphazel. Στα τύμπανα, προς απογοήτευση αρκετών, δεν είδαμε τον θηριώδη Nicholas Barker. Παρολαυτά η μπάντα εμφανίστηκε αξιοπρεπέστατη και υπηρέτησε με πιστότητα το σετ ενώ η φιγούρα του Aphazel (πλέον Zel) παραμένει εμβληματική.
Τώρα σε ότι αφορά τους headliners της βραδιάς, δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Πρόκειται για μία από τις συνεπέστερες συναυλιακά Death Metal μπάντες. Όσες φορές και να έρθουν πάντα θα έχουν ηχάρα (το αρχικό μούδιασμα ευτυχώς δεν είχε συνέχεια), παίξιμο χειρουργικής ακρίβειας και στιβαρή σκηνική παρουσία. Αυτή τη φορά ο ογκόλιθος Corpsegrinder είχε συνοδοιπόρο του στο ανελέητο κοπάνημα έναν από τους στυλοβάτες της σκηνής, τον ισοπεδωτικό Erik Rutan (Morbid Angel, Hate Eternal, Ripping Corpse).
Ο Rutan κάλυψε και με το παραπάνω το κενό του Pat O’Brien και είναι ξεκάθαρα η ιδανικότερη λύση σε περίπτωση που ο Pat δεν καταφέρει να επανέλθει στο συγκρότημα. Οι παλιές καραβάνες Mazurkiewicz, Webster, Barret σφιχτοί σαν ενισχυμένο μπετό. Και οι πέντε μαζί, ένα σύνολο μπουλντόζες σε απόλυτα συγχρονισμένη χορογραφία. Για μιάμιση ώρα οι CC στρίμωξαν το κοινό στα σκοινιά και με αλλεπάλληλες γροθιές έκαναν τους πάντες σκόνη. Και να σκεφτείτε πως αυτό το κάνουν κάθε βράδυ με την ίδια ένταση και αφοσίωση. Όταν σκέφτεστε για αφεντικά στο Death Metal, δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχουν οι Κανίβαλοι στην κορυφή της λίστας.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας (rockhard.gr)
