Επιτέλους η ώρα έφτασε για την έναρξη της πρώτης ημέρας. Ή μάλλον, της πρώτης δική μας ημέρας. Κι αυτό επειδή το Chania Rock Festival (εφεξής CRF) έκανε άλλη μια μαγκιά φέτος. Έβαλε μία παραπάνω ημέρα, την Πέμπτη 4 Ιουλίου, στην οποία η είσοδος ήταν δωρεάν για όλους και έπαιζαν μόνο συγκροτήματα από τα Χανιά. Όσο όμως και να ήθελα να παρευρεθώ, τα εισιτήρια και τα δωμάτια είχαν κλειστεί μήνες πριν και αλλαγές τελευταίας στιγμής ήταν απαγορευτικές. Εξαιρετική κίνηση πάντως. Για την ιστορία, οι μπάντες που εμφανίστηκαν κατά σειρά ήταν οι: Planetnone, Northwaves, Noisy Whisper, Trionimo, Oblivion, Hemingways, Halicuti Band, Hidden Seek, The Dragons και Plinthetes.
Εδώ να πω επίσης ότι το φετινό CRF, στη διαρκή προσπάθειά του να γίνεται όλο και καλύτερο, είχε παραπάνω περίπτερα μέσα στο χώρο για τις ανάγκες των επισκεπτών. Monsterville για μπόλικο merch (εκτός από το merch του festival), περίπτερο με παγωτά/γλυκά, ένα άλλο με ινδικό φαγητό, καντίνα για όσους ήθελαν all time classic βρώμικο καθώς και περίπτερο με προϊόντα κάνναβης από την CBD Oil. Οι τιμές στο bar ήταν ασυναγώνιστες, τέτοιες δεν έχω ξαναδεί σε ΚΑΝΕΝΑ festival στην Ελλάδα. Και η είσοδος για παιδιά έως δέκα ετών ήταν δωρεάν για όλες τις μέρες. Πολλά μπράβο στη διοργάνωση γι’ αυτό που έχει καταφέρει.
Οι Decipher ήταν οι φετινοί νικητές στο διαγωνισμό «Γιώργος Μανουσέλης», ο οποίος γίνεται σαν ελάχιστος φόρος τιμής στον εκλιπόντα φίλο και συνεργάτη του CRF. Το πενταμελές σχήμα από την Αθήνα μετρά μόλις δύο χρόνια ζωής και ήδη έχουν τραβήξει αρκετά βλέμματα με το EP τους “Of Fire And Brimstone” που κινείται σε black/death metal μονοπάτια. Δυνατή εμφάνιση από τα παιδιά που είχαν να αντιμετωπίσουν και τον ήλιο που έκαιγε εκείνη τη στιγμή, με καλό ήχο, έπαιξαν και μία διασκευή στο “Deathcrush” των Mayhem αν δεν απατώμαι. Κρίνοντας από το πόσα μπλουζάκια με το logo τους έβλεπες μετά από το set τους, δείχνει ότι εντυπωσίασαν αρκετό κόσμο.
Μέχρι να γίνει η απαραίτητη αλλαγή σκηνικού και το soundcheck, έκανα και την πρώτη επιδρομή στο merch, πήγα στο δωμάτιο να αφήσω τα ψώνια και επέστρεψα λίγα λεπτά πριν βγουν στη σκηνή οι Doomocracy. Ναι, με τα ξενοδοχεία σε απόσταση ελάχιστων λεπτών από το χώρο, μπορείς ανά πάσα στιγμή να πεταχτείς για οτιδήποτε σου τύχει. Τόσο εύκολα είναι τα πράγματα εκεί. Οι Ηρακλειώτες doomsters έδωσαν μία πολύ δυνατή εμφάνιση, έχοντας σαν σύμμαχο τρομερό ήχο και αρκετούς οπαδούς δικούς τους στο χώρο. Αν και το στυλ τους δεν μπορώ να πω ότι είναι από τα αγαπημένα μου, τους παραδέχομαι γι’ αυτό που παρουσίασαν και καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που τους παρακολούθησε.
Επόμενοι στη σκηνή ήταν οι Ιταλοί Sinheresy, οι οποίοι είχαν επισκεφτεί πάλι τη χώρα μας σαν support στους συμπατριώτες τους Lacuna Coil. Αυτό που άκουγα μου φάνηκε αρκετά κοντά στο ύφος των τελευταίων. Melodic/modern metal με αρκετά προηχογραφημένα μέρη και διπλά φωνητικά από τον Stefano Sain και την Cecilia Petrini οι οποίοι προσπαθούσαν συνεχώς να ξεσηκώσουν το κοινό που είχε αρχίσει να πληθαίνει. Πολύ τίμια η προσπάθειά τους, αλλά συνήθως δεν έβρισκε εύκολα ανταπόκριση με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία κάπως άβολη κατάσταση. Δυστυχώς είχαν και τον χειρότερο ήχο του διημέρου, με όλα τα όργανα να ακούγονται πολύ χαμηλότερα από τις φωνές. Παιδιά που τους είχαν δει με τους Lacuna Coil είχαν πει ότι τότε ήταν πολύ καλύτεροι, οπότε πιθανώς να τους επηρέασαν τα τεχνικά θέματα και να μην έδωσαν αυτό που μπορούσαν.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει όταν ο τεράστιος Uli Jon Roth ανέβηκε στη σκηνή. Ομολογώ ότι μετάνιωσα που δεν είχα πάει ποτέ να τον δω σε κάποια από τις εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα καθώς ήταν μαγευτικός. Η άνεση που έβγαζε επί σκηνής ήταν αξιοζήλευτη. Ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε μοναδικός, ένιωθε την κάθε νότα, ακόμα και τις λίγες φορές που έπιανε το μικρόφωνο δεν μπορούσες να βρεις ψεγάδι. Αέρινος στη σκηνή, με το trademark χίπικο στυλάκι του, έδωσε μία απολαυστική εμφάνιση με τραγούδια τόσο των Scorpions όσο και των Electric Sun. Έπαιξε και μία διασκευή στο υπέροχο “Don’t Tell The Wind” του μικρότερου αδερφού του, Zeno Roth, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πέρυσι. Εξαιρετικοί και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν, καθώς υπήρχαν άλλοι δύο κιθαρίστες (ο ένας έκανε και τα κύρια φωνητικά) και φυσικά μπασίστας και drummer. Δε νομίζω να υπήρχε άτομο εκεί μέσα που να μην εντυπωσιάστηκε από τον θρυλικό κιθαρίστα ενώ στο κοινό υπήρχε και το fun club των Σκορπιών που ήρθε από την Αθήνα, τους οποίους και χαιρέτησε. Ό,τι άλλο και να πω για το μεγαλείο του, θα είναι λίγο. Επαναλαμβάνω, τεράστιος.
Setlist: All Night Long (Scorpions), Indian Dawn (Electric Sun), Sun In My Hand (Scorpions), Don’t Tell The Wind (Zeno), Just Another Rainbow (Electric Sun), Enola Gay [Hiroshima Today?] (Electric Sun), We’ll Burn The Sky (Scorpions), In Trance (Scorpions), Pictured Life (Scorpions), Catch Your Train (Scorpions), All Along The Watchtower (Bob Dylan), Sails Of Charon (Scorpions)
Όσο για την headliner της βραδιάς, να πω την αλήθεια ότι ποτέ δεν ήμουν οπαδός της ίδιας ή των Nightwish. Δεν παύει όμως να έχει μία απίστευτη φωνή και μαζί της μία πολύ δεμένη και ικανή μπάντα. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός και προς τιμήν της επέλεξε να παίξει σχεδόν αποκλειστικά δικά της κομμάτια, αφού τα μόνα Nightwish ήταν τα “Planet Hell” και η διασκευή “Over The Hills And Far Away” από Gary Moore. Όταν έχεις κυκλοφορήσει οχτώ (!) full-length albums μετά την απόλυσή σου από τους Nightwish (τα πέντε με καινούριο υλικό) είναι λογικό να θέλεις ο κόσμος να σε ακολουθεί γι’ αυτό που κάνεις τώρα, αντί γι’ αυτό που έκανες κάποτε. Μπράβο και μαγκιά της γι’ αυτήν την επιλογή, επειδή η Tarja έχει καλό υλικό ώστε να μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Η πρώτη μέρα έκλεισε εντυπωσιακά, ξεκούραση ώστε να γεμίσουν οι μπαταρίες και φύγαμε για τη δεύτερη.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας (Rockhard.gr)
