Στην προκειμένη περίπτωση ένας από τους hard rock και metal fans των μακρινών περιοχών αποφασίζει πως δεν γίνεται όλη η Ελλάδα να τρέχει Αθήνα ή εξωτερικό για να δει ένα καλό festival και αναλαμβάνει να φέρει τις μπάντες στο τόπο του. Όπως και έγινε πριν από 12 χρόνια στο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδος. Την Κρήτη. Ένας φαν αποφασίζει να φέρει μεγάλα ονόματα αρχίζοντας με τον UDO των Accept και τους Anathema.
Tα χρόνια περάσανε και τώρα το 2014 έχοντας αλλάξει διάφορους χώρους ,το Chania Rock Festival κατέληξε στο προμαχώνα της δυτικής τάφρου στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Ένα μαγικό μέρος με θέα τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα που δύσκολα θα βρει κανείς αντάξιο του για live σε κάποια άλλη χώρα. Το φετινό φεστιβάλ ήταν 3ημερο και κάλυπτε όλα τα γούστα.
H πρώτη και δεύτερη μέρα στάθηκε σε ελληνικά μεγάλα ονόματα όπως είναι ο Ψαραντωνης και ο Γιάννης Αγγελάκας. Εμείς όμως θα σταθούμε στη τρίτη και τελευταία μέρα του CRF στις 9 Αυγούστου, που ήταν Μέταλ μέχρι το κόκκαλο. Τα ονόματα που έπαιξαν με σειρά εμφάνισης ήταν :
Core The Band, Forsaken Memoriam, Chronosphere, Βattleroar, Blaze Bayley, Destruction
Είχα και εγώ λοιπόν την ευκαιρία να βρεθώ Χανιά για τη metal μέρα και θα προσπαθήσω να σας παραθέσω τις εντυπώσεις μου από τη στιγμή που έφτασα στο χώρο του live ως το τέλος. Να ζητήσω και ένα συγγνώμη από τις 2 πρώτες μπάντες αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να είμαι εκεί όταν εμφανίστηκαν. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τους Chronosphere από την Αθήνα οι οποίοι είναι γνήσιοι αντιπρόσωποι της Ελληνικής thrash σκηνής. Επιτυχημένη σκηνική παρουσία από τις κινήσεις έως και το look. Ενωμένοι, αρκετά εξοικειωμένοι με την απόδοση ενός δυνατού thrash live και με αρκετά κομμάτια που δύσκολα περνάνε απαρατήρητα ακόμα και thrasher να μην είσαι. Ο κόσμος από κάτω ήταν θερμός σε σημείο να κάνει τη μπάντα να δώσει το καλύτερο της εαυτό αλλά και πολλούς να ζητάνε να τους ξαναδούν σύντομα. Να σημειώσω ότι τα μέλη της μπάντας δεν είναι πάνω από 24 χρονών και έχουν ήδη εμφανιστεί και στο Wacken του 2013, ένα από τα μεγαλύτερα metal φεστιβάλ στο κόσμο.
Aμέσως μετά, την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να εξαφανίζεται μέσα στη θάλασσα, ανεβαίνουν στη σκηνή οι έλληνες Battleroar με τον γερμανό τραγουδιστή Gerrit Mutz, γνωστό και ως ενεργό μέλος των powerαδων Sacred Steel από το 1997. Παρολο που ο Gerrit είναι στους Battleroar λιγότερο από δύο χρόνια, το δέσιμο ήταν εμφανές και η ενέργεια του συγκροτήματος αδιαπραγμάτευτη. Έλειπε μεν ο βιολιστής αλλά αυτό ευτυχώς δεν επηρέασε την απόδοση της μπάντας. Oλοι οι μουσικοί είναι επιλεγμένοι προσεχτικά και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από το παίξιμο τους αλλά και τον ήχο που έβγαλαν, παρόλο που ο εξωτερικός χώρος αλλά και το ελαφρύ αεράκι δεν ευνοούσε και πάρα πολύ. Ακούσαμε παλιά κομμάτια τους μαζί με αρκετά νέα που αγκάλιασε ο κόσμος κατευθείαν. Αυτά ήταν: ‘’The swords are drawn’’ ,“Siegecraft’’, “Immortal chariot’’, “ Poisoned well’’, “Hyrkanian Blades’’, “Valkyries above us’’ και“ Battleroar’’.
Βράδιασε και στη σκηνή ετοιμαζόταν να ανέβει ο Blaze Bayley πρώην τραγουδιστής των Iron Maiden, (και δυστυχώς για τους φαν όχι και στη καλύτερη περίοδο τους) .Πάραυτα φάνηκε ότι μεγάλο μέρος του κόσμου ήρθε καθαρά και μόνο για αυτόν και ήταν ήδη όλοι κολλημένοι στο κάγκελο πριν αρχίσει η πρώτη νότα. Ο Blaze εμφανίστηκε στη σκηνή με τη μπάντα που περιοδεύει αυτό τον καιρό ,πρώην μέλη των Fury UK (νέο όνομα Absolva) οι οποίοι έχουν ξανάρθει στη χώρα μας ανοίγοντας τους Iced Earth και MSG . Στην αρχή ένα άγχος το είχα για το τι θα δω , ειδικά μετά τα live του Paul Dianno στην Ελλάδα που τα βρήκα άκρως περιττά, αλλά ο Blaze μου έβαλε τα γυαλιά. Απο την αρχή εως το τέλος ήταν καθηλωτικός, συνδέθηκε αμέσως με το κοινό και απέδειξε ότι δεν χρειάζεται τους Maiden για να περάσει το συναίσθημα ενός μεγάλου live. Η φωνή του σε υψηλό επίπεδο και η συνεργασία του κοινού να παρακινεί ακόμα και αυτούς που ήταν σκαρφαλωμένοι στους γύρω βράχους ,να πλησιάσουν όλο και πιο κοντά. Όπως ήταν λογικό ο χαμός έγινε στα : “Futureal’’, “Lord of the Flies’’, “The Clansman’’και “Man on the Edge”. Αλλά αξίζει να ακούσει κανείς και τα δικά του κομμάτια τα οποία ήταν : “Silicon Messiah’’, “Kill & Destroy’’, “Samurai’’,”633’’, “Tough as Steel” και “Stare at the Sun’’.
Με το που τελείωσε ο Blaze άρχισε ένα τεράστιο διάλειμμα και αρκετός κόσμος έφυγε από τις πρώτες γραμμές κυρίως για να πάει να τον γνωρίσει, αφού δήλωσε δύο φορές πως θα βρίσκεται κοντά στους πάγκους του merchandise για να υπογράψει σε όλους.
Στη σκηνή ετοιμαζονταν να βγουν και οι headliners του φεστιβάλ, οι Γερμανοί Destruction.Τα φώτα κλείνουν και το logo τους εμφανίζεται στα τείχη του προμαχώνα μέσω ενός προτζέκτορα που είχε στηθεί και εμφάνιζε κάθε φορά ποιο όνομα ήταν στη σκηνή ώστε να μορφώνονται και όσοι προσπαθούσαν να ακούσουν από περιέργεια απέξω από το χώρο. Η απορία όλων βέβαια πριν βγουν οι Destruction ήταν για το πώς θα αντιδρούσαν τα τριγύρω σπίτια με το που ακουστούν οι πρώτες νότες. Είναι από τις στιγμές που λες ‘’ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ’’ και αισθάνεσαι ακόμα πιο περήφανος για το ότι η μουσική που ακούς προκαλεί ΠΟΛΥ έντονες αντιδράσεις. Η μπάντα ξεκινάει και τα σπάει από το πρώτο λεπτό! Πρώτο κομμάτι παίζουν το ‘’ Thrash Till Death’’ και το mosh pit δεν αργεί να ξεκινήσει. Η σκόνη σηκώνεται στα ύψη και ο κόσμος γίνεται ένα με το χώμα χωρίς βέβαια να νοιάζει κανέναν. Ο ήχος ‘’ξυρίζει΄΄ ,τα drums δονούν τους καθισμένους και τους ωθούν να σηκωθούν και να αρχίσουν να χτυπιούνται. H playlist που ακoλουθεί είναι όλα ένα και ένα . ‘’Spiritual Genocide’’,“Nailed To The Cross’’, “ Mad Butcher’’, “Armageddonizer’’, “Eternal Ban’’, “Life Without Sense’’, “Carnivore’’, “Hate Is My Fuel ‘’, “Butcher Strikes Back‘’, “Total Disaster’’, ‘’Bestial Invasion’’ και “Curse The Gods’’ .Προς το τέλος ο τραγουδιστής και μπασίστας της μπάντας Marcel “Schmier” ζητάει από το κοινό να διαλέξoυν κομμάτι. Καταλήγουν στο “Death Trap’’ και ο πανικός συνεχίζεται. Η ώρα περνάει πολύ γρήγορα με τους thrash ήχους των Destruction να πνίγουν όλη την δυτική πλευρά του λιμανιού και οι γιαγιάδες να έχουν βγει στα μπαλκόνια και να απορούν. Κάποιες εικόνες πρέπει απλά να είσαι εκεί για να τις νιώσεις. Μπορεί να μην ανήκω στους φαν τόσο του thrash ήχου, αλλά οι Destruction αξίζουν να είναι σε μια από τις μεγαλύτερες live thrash μπάντες που εμφανίζονται ακόμα και σίγουρα υπερτερούν σε σχέση με πολλά ονόματα τύπου Slayer που θεωρώ πλέον υπερεκτιμημένα για live.Το σετ κράτησε 70 λεπτά γεμάτα ενέργεια και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα.
Όχι δεν με έχουν πληρώσει να τα γράψω όσα διαβάζετε. Μιλάω ειλικρινέστατα και σας περιγράφω ακριβώς όπως τα είδα και τα ένιωσα. Εύχομαι ότι καλύτερο στους συντελεστές του Chania Rock Fest και κάθε χρόνο και καλύτερα!!!
Μαρίζα “Crash”
