Είναι έτσι κι αλλιώς ένα festival με σταθερούς οπαδούς, πολλούς μάλιστα εκτός νησιού αλλά και κάποιους εκτός Ελλάδας οι οποίοι προγραμματίζουν τις διακοπές τους να συμπίπτουν με τις συναυλιακές μέρες. Όσο για το χώρο, εξαιρετικός. Όπως σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Κρήτης υπάρχουν ενετικά φρούρια και κάστρα στα οποία διεξάγονται πολιτιστικά γεγονότα έτσι και στα Χανιά το CRF εδώ και μερικά χρόνια έχει εδραιωθεί στον Προμαχώνα San Salvatore. Ένας ιδανικός χώρος, ίσως ο καλύτερος που έχω επισκεφτεί για open-air festival.
Στο ψητό τώρα. Μέρα πρώτη. Οι Perfect Mess από τον Πύργο, το πρώτο συγκρότημα από την Πελοπόννησο στην ιστορία του CRF, ήταν οι νικητές του διαγωνισμού «Γιώργος Μανουσέλης» ο οποίος τρέχει εδώ και τρία χρόνια για την ανάδειξη του opening act. Παρά τον δυνατό αέρα και ήλιο, τα πήγαν μια χαρά και κατάφεραν με το alternative rock τους να ταρακουνήσουν τον λιγοστό κόσμο που είχε έρθει από την αρχή. Αξίζει πραγματικά να τσεκάρετε το ομώνυμο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Στη συνέχεια, οι Ιταλοί deathsters Gravestone δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Κακός ήχος και γενικά προβλήματα επί σκηνής μάλλον τους επηρέασαν αρνητικά, οπότε από την εμφάνισή τους δεν μας έμειναν και πολλά.
Οι Rock ‘N’ Roll Children όμως ήξεραν πολύ καλά τι έπρεπε να κάνουν. Το καλύτερο tribute συγκρότημα της χώρας μας, το οποίο δοξάζει την τεράστια καριέρα του ύψιστου Ronnie James Dio μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να δοκιμάσουμε τις φωνητικές μας χορδές με ύμνους που έχουν γράψει ξεχωριστή ιστορία σε αυτή τη μουσική.
Setlist: Man On The Silver Mountain, Children Of The Sea, Holy Diver, Stargazer, Falling Of The Edge Of The World, We Rock, Die Young, Don’t Talk To Strangers, Rainbow In The Dark, Heaven And Hell
Ο ήλιος είχε πέσει, η νύχτα είχε αρχίσει να εμφανίζεται και μαζί της οι άρχοντες του gothic metal, Moonspell. Ακόμα και μέρα να ήταν, θα σκοτείνιαζε μόνο για αυτούς. Εδώ τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι Πορτογάλοι έδωσαν μία ισοπεδωτική εμφάνιση, πιθανώς την καλύτερη από όσες τους έχω δει. Με άψογο ήχο, υποδειγματική σκηνική παρουσία και επαγγελματισμό δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης ακόμα και σε αυτούς που δεν ξέρουν την μουσική τους. Το set ήταν βασισμένο στην τελευταία τους κυκλοφορία “1755”, ο Fernando Ribeiro εκπληκτικός και πάλι σαν frontman και το συγκρότημα γενικά σε πολύ μεγάλη φόρμα. Το κλείσιμο με τρία υπερκλασσικά κομμάτια ήταν μαγικό. Οι απόλυτοι πρωταγωνιστές της πρώτης ημέρας.
Setlist: Em Nome Do Medo, 1755, In Tremor Dei, Opium, Awake!, Night Eternal, Breathe (Until We Are No More), Extinct, Evento, Todos Os Santos, Vampiria, Alma Mater, Full Moon Madness
Η ώρα είχε έρθει για τους headliners και οι Septicflesh πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Η περυσινή τους εμφάνιση δεν ολοκληρώθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων, οπότε πιθανώς το CRF τους έδωσε την ευκαιρία να κλείσουν έναν ανοιχτό λογαριασμό. Η εμφάνισή τους κινήθηκε στα συνηθισμένα επίπεδα, με τον ήχο όμως να μην είναι τόσο καλός (σε σχέση με τους Moonspell τουλάχιστον) και το κοινό λιγότερο ενθουσιώδες. Εγώ πάντως θα το ξαναγράψω, τους θεωρώ εξαιρετικούς μουσικούς, έχουν βγάλει φοβερές δισκάρες, αλλά στο σανίδι δεν καταφέρνουν να αποδώσουν αυτό που τουλάχιστον πιστεύω ότι μπορούν σε σχέση με την αξία τους. Η πρώτη μέρα τελείωσε και μας άφησε με πολύ ωραίες στιγμές και μεγάλη ανυπομονησία για την δεύτερη.
Setlist: Portrait Of A Headless Man, The Vampire From Nazareth, Martyr, Prototype, Pyramid God, Enemy Of Truth, Communion, Prometheus, Persepolis, Dante’s Inferno, Anubis, Dark Art
Μέρα δεύτερη. Το δύσκολο, πάντα, έργο της έναρξης έπεσε στους Αδαείς, ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία του CRF με ελληνικό στίχο. Μπορεί οι ένδοξες μέρες του ελληνόφωνου rock να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά μπάντες σαν αυτές δείχνουν πως η φλόγα υπάρχει και καίει ακόμα. Πολύ καλή παρουσία από τους Ηρακλειώτες και φυσικά μία ευχάριστη νότα αλλαγής.
Η συνέχεια ανήκε στους Ιταλούς Asphodelia, των οποίων η Samuela Fuiani ήταν και η μόνη γυναίκα μουσικός του διημέρου. Το μοντέρνο symphonic metal τους στα πρότυπα των Within Temptation/Lacuna Coil δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό.
Τη σκυτάλη πήραν οι Γάλλοι Looking For Medusa, οι οποίοι κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα μέρος του κόσμου που επέλεξε να πιάσει κάγκελο. Τυπικό heavy power/metal χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Η διασκευή στο “Thunderstruck” στο τέλος ήταν εντελώς αχρείαστη, καθώς περισσότερο γέλιο προκάλεσε με την προφορά του τραγουδιστή (“Σάντερστρακ”) παρά κάτι περισσότερο.
Η ώρα επιτέλους είχε έρθει για την πρώτη εμφάνιση των H.E.A.T. επί ελληνικού εδάφους. Ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω λόγια να περιγράψω αυτό το ΕΠΟΣ. Αρχικά, όσοι δεν τους ήξεραν έπαθαν πλάκα βλέποντας τους. Ακόμα και εμείς όμως που είχαμε πάει υποψιασμένοι είδαμε μία μπαντάρα να δίνει μία άνευ προηγουμένου εμφάνιση. Το set περιλάμβανε κομμάτια και από τα πέντε album τους, με έμφαση στα δύο τελευταία “Tearing Down The Walls” και “Into The Great Unknown”. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει βέβαια στον ασυναγώνιστο Erik Gronwall. Ο τύπος δε σταματούσε λεπτό να δίνει τη δική του παράσταση. Χτυπιόταν, χόρευε, έπαιζε με το κοινό και όλα αυτά χωρίς χάνει στίχο και χωρίς να κουράζει καθόλου τη φωνάρα του. Το αποκορύφωμα της μούρλας που τον είχε πιάσει έγινε όταν στη διάρκεια του “Beg Beg Beg” ζήτησε από το κοινό να τον πάνε στο bar. Έπεσε από τη σκηνή πάνω σε μερικά άτομα που τον πήγαν σηκωτό, τον άφησαν εκεί, ήπιε μια μπύρα, συνέχισε να τραγουδάει (το συγκρότημα εντωμεταξύ ξεκίνησε το “Whole Lotta Rosie”) και μετά γύρισε πίσω χορεύοντας και τραγουδώντας μέσα στο κοινό. Πραγματικά εκπληκτικός.
Οι H.E.A.T. με αυτή την συγκλονιστική, ασυναγώνιστη εμφάνιση απέδειξαν γιατί θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα ονόματα του hard rock. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό. Οι δεινόσαυροι του είδους σιγά-σιγά θα αρχίσουν να αποσύρονται. Αν θέλουμε αυτός ο ήχος να μη χαθεί, οι Σουηδοί είναι ένα από τα συγκροτήματα που θα τον κρατήσουν ζωντανό. Εξαιρετικοί. Ένα τεράστιο μπράβο στη διοργάνωση που κατάφερε και τους έφερε.
Setlist: Bastard Of Society, Late Night Lady, Mannequin Show, Redefined, Heartbreaker, Shit City, Beg Beg Beg, Tearing Down The Walls, Eye Of The Storm, Emergency, Inferno, Living On The Run, A Shot At Redemption
Όσο για τον headliner, συστάσεις δεν χρειάζονται. Ο Στρατηγός παίζει τραγούδια των Accept για τελευταία φορά και μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσε να (ξανα)πάει χαμένη. Οι διαφορές από την εμφάνισή του στο Piraeus Academy δύο χρόνια πριν; Πρώτον, ο Stefan Kauffman. Ο ιστορικός drummer των Accept, μέλος της κλασσικής σύνθεσής τους, (ο οποίος λόγω προβλημάτων στην πλάτη αναγκάστηκε να πιάσει την κιθάρα) επέστρεψε μετά από χρόνια στο πλευρό του Udo αφού ήταν επί σειρά ετών κιθαρίστας του. Δεύτερον, το set. Αν εξαιρέσουμε τα κλασσικά έπη των Accept, ο Στρατηγός επέλεξε κάποια κομμάτια που δεν χώρεσαν στην προηγούμενη περιοδεία και ήταν ευχάριστη έκπληξη όπως το “The Beast Inside” και το “Aiming High”.
Περιττό βέβαια να πω τι πανικός έγινε στους διαχρονικούς ύμνους της γερμανικής μηχανής. Το εναρκτήριο riff μόνο αρκούσε για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δηλαδή πώς να μείνεις αμέτοχος όταν ξεκινάει το “Living For Tonite” ή το “Princess Of The Dawn”; Όσο για τα τέσσερα τελευταία που παίχτηκαν στο encore, εκεί ό,τι φωνή μας είχε μείνει πήγε περίπατο από τα γκαρίσματα. Γενικά άψογη εμφάνιση από τη μπάντα, εξαιρετικός ήχος και ένας Στρατηγός να ζει κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή και να μας υπενθυμίζει για ποιο λόγο αγαπήσαμε αυτή τη μουσική εξαρχής. Ένα heavy metal ταξίδι του οποίου το μόνο αρνητικό ήταν ότι κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει.
Setlist: The Beast Inside, Aiming High, Bulletproof, Midnight Mover, Living For Tonite, Another Second To Be, Princess Of The Dawn, London Leatherboys, Up To The Limit, Breaker, Screaming For A Love-Bite, Love Child, Russian Roulette, Metal Heart, Fast As A Shark, I’m A Rebel, Balls To The Wall
Το CRF λοιπόν ολοκληρώθηκε εντυπωσιακά για άλλη μια χρονιά. Εγώ μπορεί να άργησα (πολύ), αλλά με μια εμπειρία σαν αυτή θα πρέπει να υπάρξει πολύ σοβαρός λόγος για να χάσω κάποια από τις επόμενες φορές. Τα λέμε του χρόνου πάλι. Α, ξέχασα. Το riff του “Balls To The Wall” είναι το καλύτερο riff που έχει γραφτεί στην ιστορία του heavy metal. Τέλος.
Ανταπόκριση: Γιώργος Τερζάκης Φωτο: Πέτρος Καραλής, Miranda Menir, Olimp Boros
Login n61908ioan
Password W@n38sD*b_
rock@
rock123!!!
Administrator…
rockrock13579!
rock123!!!!
Monios…
kotsila
2109521300km
Hc9JYLOCyG4
OLD ROCKPAGES.GR
https://62.1.212.66:8443/sitepreview/http/old.rockpages.gr/?randomHash=b15139245f4f94d7a6850528034dbdb2
ANOTHER LYRIC VIDEO FROM SPIRITUAL BEGGARS
https://www.youtube.com/watch?v=CwtT5LNF3uo
https://www.youtube.com/watch?v=jmBxymxRra0
ΨΗΝΕΤΑΙ Ο BLACKMORE;
ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗΣ
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΗΛΕΡ ΤΩΝ SABATON
ΟΙ TRIUMPH ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ
https://www.rockpages.gr/el/synenteykseis/item/698-triumph
Scorpions, Πλατεία Νερού
DANGERANGEL: ΑΛΜΠΟΥΜ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ
ΞΑΝΑΖΗΣΤΕ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
https://www.youtube.com/watch?v=CwtT5LNF3uo
https://www.youtube.com/watch?v=CwtT5LNF3uo
https://www.youtube.com/watch?v=0xMOovky6Y4
https://www.youtube.com/watch?v=yplYXjAE4QM
https://www.youtube.com/watch?v=H0c6xAAn2FY
https://www.youtube.com/watch?v=ToaRQvvhvos
Πρέπει να ομολογήσω ότι ντρέπομαι που τόσα χρόνια δεν είχα πάει στο Chania Rock Festival. Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κρήτη, σχεδόν κάθε καλοκαίρι από τότε που ξεκίνησε θα μπορούσα με μια διαδρομή λίγων ωρών να φτάσω εκεί. Τελικά έπρεπε να γίνει το ταξιδάκι από Αθήνα για την πρώτη φορά, αλλά άξιζε και με το παραπάνω. Είναι έτσι κι αλλιώς ένα festival με σταθερούς οπαδούς, πολλούς μάλιστα εκτός νησιού αλλά και κάποιους εκτός Ελλάδας οι οποίοι προγραμματίζουν τις διακοπές τους να συμπίπτουν με τις συναυλιακές μέρες. Όσο για το χώρο, εξαιρετικός. Όπως σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Κρήτης υπάρχουν ενετικά φρούρια και κάστρα στα οποία διεξάγονται πολιτιστικά γεγονότα έτσι και στα Χανιά το CRF εδώ και μερικά χρόνια έχει εδραιωθεί στον Προμαχώνα San Salvatore. Ένας ιδανικός χώρος, ίσως ο καλύτερος που έχω επισκεφτεί για open-air festival.
Στο ψητό τώρα. Μέρα πρώτη. Οι Perfect Mess από τον Πύργο, το πρώτο συγκρότημα από την Πελοπόννησο στην ιστορία του CRF, ήταν οι νικητές του διαγωνισμού «Γιώργος Μανουσέλης» ο οποίος τρέχει εδώ και τρία χρόνια για την ανάδειξη του opening act. Παρά τον δυνατό αέρα και ήλιο, τα πήγαν μια χαρά και κατάφεραν με το alternative rock τους να ταρακουνήσουν τον λιγοστό κόσμο που είχε έρθει από την αρχή. Αξίζει πραγματικά να τσεκάρετε το ομώνυμο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Στη συνέχεια, οι Ιταλοί deathsters Gravestone δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Κακός ήχος και γενικά προβλήματα επί σκηνής μάλλον τους επηρέασαν αρνητικά, οπότε από την εμφάνισή τους δεν μας έμειναν και πολλά.
Οι Rock ‘N’ Roll Children όμως ήξεραν πολύ καλά τι έπρεπε να κάνουν. Το καλύτερο tribute συγκρότημα της χώρας μας, το οποίο δοξάζει την τεράστια καριέρα του ύψιστου Ronnie James Dio μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να δοκιμάσουμε τις φωνητικές μας χορδές με ύμνους που έχουν γράψει ξεχωριστή ιστορία σε αυτή τη μουσική.
Setlist: Man On The Silver Mountain, Children Of The Sea, Holy Diver, Stargazer, Falling Of The Edge Of The World, We Rock, Die Young, Don’t Talk To Strangers, Rainbow In The Dark, Heaven And Hell
Ο ήλιος είχε πέσει, η νύχτα είχε αρχίσει να εμφανίζεται και μαζί της οι άρχοντες του gothic metal, Moonspell. Ακόμα και μέρα να ήταν, θα σκοτείνιαζε μόνο για αυτούς. Εδώ τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι Πορτογάλοι έδωσαν μία ισοπεδωτική εμφάνιση, πιθανώς την καλύτερη από όσες τους έχω δει. Με άψογο ήχο, υποδειγματική σκηνική παρουσία και επαγγελματισμό δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης ακόμα και σε αυτούς που δεν ξέρουν την μουσική τους. Το set ήταν βασισμένο στην τελευταία τους κυκλοφορία “1755”, ο Fernando Ribeiro εκπληκτικός και πάλι σαν frontman και το συγκρότημα γενικά σε πολύ μεγάλη φόρμα. Το κλείσιμο με τρία υπερκλασσικά κομμάτια ήταν μαγικό. Οι απόλυτοι πρωταγωνιστές της πρώτης ημέρας.
Setlist: Em Nome Do Medo, 1755, In Tremor Dei, Opium, Awake!, Night Eternal, Breathe (Until We Are No More), Extinct, Evento, Todos Os Santos, Vampiria, Alma Mater, Full Moon Madness
Η ώρα είχε έρθει για τους headliners και οι Septicflesh πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Η περυσινή τους εμφάνιση δεν ολοκληρώθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων, οπότε πιθανώς το CRF τους έδωσε την ευκαιρία να κλείσουν έναν ανοιχτό λογαριασμό. Η εμφάνισή τους κινήθηκε στα συνηθισμένα επίπεδα, με τον ήχο όμως να μην είναι τόσο καλός (σε σχέση με τους Moonspell τουλάχιστον) και το κοινό λιγότερο ενθουσιώδες. Εγώ πάντως θα το ξαναγράψω, τους θεωρώ εξαιρετικούς μουσικούς, έχουν βγάλει φοβερές δισκάρες, αλλά στο σανίδι δεν καταφέρνουν να αποδώσουν αυτό που τουλάχιστον πιστεύω ότι μπορούν σε σχέση με την αξία τους. Η πρώτη μέρα τελείωσε και μας άφησε με πολύ ωραίες στιγμές και μεγάλη ανυπομονησία για την δεύτερη.
Setlist: Portrait Of A Headless Man, The Vampire From Nazareth, Martyr, Prototype, Pyramid God, Enemy Of Truth, Communion, Prometheus, Persepolis, Dante’s Inferno, Anubis, Dark Art
Μέρα δεύτερη. Το δύσκολο, πάντα, έργο της έναρξης έπεσε στους Αδαείς, ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία του CRF με ελληνικό στίχο. Μπορεί οι ένδοξες μέρες του ελληνόφωνου rock να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά μπάντες σαν αυτές δείχνουν πως η φλόγα υπάρχει και καίει ακόμα. Πολύ καλή παρουσία από τους Ηρακλειώτες και φυσικά μία ευχάριστη νότα αλλαγής.
Η συνέχεια ανήκε στους Ιταλούς Asphodelia, των οποίων η Samuela Fuiani ήταν και η μόνη γυναίκα μουσικός του διημέρου. Το μοντέρνο symphonic metal τους στα πρότυπα των Within Temptation/Lacuna Coil δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά το συγκρότημα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό.
Τη σκυτάλη πήραν οι Γάλλοι Looking For Medusa, οι οποίοι κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα μέρος του κόσμου που επέλεξε να πιάσει κάγκελο. Τυπικό heavy power/metal χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Η διασκευή στο “Thunderstruck” στο τέλος ήταν εντελώς αχρείαστη, καθώς περισσότερο γέλιο προκάλεσε με την προφορά του τραγουδιστή (“Σάντερστρακ”) παρά κάτι περισσότερο.
Η ώρα επιτέλους είχε έρθει για την πρώτη εμφάνιση των H.E.A.T. επί ελληνικού εδάφους. Ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω λόγια να περιγράψω αυτό το ΕΠΟΣ. Αρχικά, όσοι δεν τους ήξεραν έπαθαν πλάκα βλέποντας τους. Ακόμα και εμείς όμως που είχαμε πάει υποψιασμένοι είδαμε μία μπαντάρα να δίνει μία άνευ προηγουμένου εμφάνιση. Το set περιλάμβανε κομμάτια και από τα πέντε album τους, με έμφαση στα δύο τελευταία “Tearing Down The Walls” και “Into The Great Unknown”. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει βέβαια στον ασυναγώνιστο Erik Gronwall. Ο τύπος δε σταματούσε λεπτό να δίνει τη δική του παράσταση. Χτυπιόταν, χόρευε, έπαιζε με το κοινό και όλα αυτά χωρίς χάνει στίχο και χωρίς να κουράζει καθόλου τη φωνάρα του. Το αποκορύφωμα της μούρλας που τον είχε πιάσει έγινε όταν στη διάρκεια του “Beg Beg Beg” ζήτησε από το κοινό να τον πάνε στο bar. Έπεσε από τη σκηνή πάνω σε μερικά άτομα που τον πήγαν σηκωτό, τον άφησαν εκεί, ήπιε μια μπύρα, συνέχισε να τραγουδάει (το συγκρότημα εντωμεταξύ ξεκίνησε το “Whole Lotta Rosie”) και μετά γύρισε πίσω χορεύοντας και τραγουδώντας μέσα στο κοινό. Πραγματικά εκπληκτικός. Οι H.E.A.T. με αυτή την συγκλονιστική, ασυναγώνιστη εμφάνιση απέδειξαν γιατί θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα ονόματα του hard rock. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό. Οι δεινόσαυροι του είδους σιγά-σιγά θα αρχίσουν να αποσύρονται. Αν θέλουμε αυτός ο ήχος να μη χαθεί, οι Σουηδοί είναι ένα από τα συγκροτήματα που θα τον κρατήσουν ζωντανό. Εξαιρετικοί. Ένα τεράστιο μπράβο στη διοργάνωση που κατάφερε και τους έφερε.
Setlist: Bastard Of Society, Late Night Lady, Mannequin Show, Redefined, Heartbreaker, Shit City, Beg Beg Beg, Tearing Down The Walls, Eye Of The Storm, Emergency, Inferno, Living On The Run, A Shot At Redemption
https://www.youtube.com/watch?v=0CAkAXZR-V8
Όσο για τον headliner, συστάσεις δεν χρειάζονται. Ο Στρατηγός παίζει τραγούδια των Accept για τελευταία φορά και μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσε να (ξανα)πάει χαμένη. Οι διαφορές από την εμφάνισή του στο Piraeus Academy δύο χρόνια πριν; Πρώτον, ο Stefan Kauffman. Ο ιστορικός drummer των Accept, μέλος της κλασσικής σύνθεσής τους, (ο οποίος λόγω προβλημάτων στην πλάτη αναγκάστηκε να πιάσει την κιθάρα) επέστρεψε μετά από χρόνια στο πλευρό του Udo αφού ήταν επί σειρά ετών κιθαρίστας του. Δεύτερον, το set. Αν εξαιρέσουμε τα κλασσικά έπη των Accept, ο Στρατηγός επέλεξε κάποια κομμάτια που δεν χώρεσαν στην προηγούμενη περιοδεία και ήταν ευχάριστη έκπληξη όπως το “The Beast Inside” και το “Aiming High”. Περιττό βέβαια να πω τι πανικός έγινε στους διαχρονικούς ύμνους της γερμανικής μηχανής. Το εναρκτήριο riff μόνο αρκούσε για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δηλαδή πώς να μείνεις αμέτοχος όταν ξεκινάει το “Living For Tonite” ή το “Princess Of The Dawn”; Όσο για τα τέσσερα τελευταία που παίχτηκαν στο encore, εκεί ό,τι φωνή μας είχε μείνει πήγε περίπατο από τα γκαρίσματα. Γενικά άψογη εμφάνιση από τη μπάντα, εξαιρετικός ήχος και ένας Στρατηγός να ζει κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή και να μας υπενθυμίζει για ποιο λόγο αγαπήσαμε αυτή τη μουσική εξαρχής. Ένα heavy metal ταξίδι του οποίου το μόνο αρνητικό ήταν ότι κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει.
Setlist: The Beast Inside, Aiming High, Bulletproof, Midnight Mover, Living For Tonite, Another Second To Be, Princess Of The Dawn, London Leatherboys, Up To The Limit, Breaker, Screaming For A Love-Bite, Love Child, Russian Roulette, Metal Heart, Fast As A Shark, I’m A Rebel, Balls To The Wall
Το CRF λοιπόν ολοκληρώθηκε εντυπωσιακά για άλλη μια χρονιά. Εγώ μπορεί να άργησα (πολύ), αλλά με μια εμπειρία σαν αυτή θα πρέπει να υπάρξει πολύ σοβαρός λόγος για να χάσω κάποια από τις επόμενες φορές. Τα λέμε του χρόνου πάλι. Α, ξέχασα. Το riff του “Balls To The Wall” είναι το καλύτερο riff που έχει γραφτεί στην ιστορία του heavy metal. Τέλος.
