Η μπάντα διασκευών Diamond Signs ήταν αυτές που κλήθηκαν να σημάνουν την έναρξη του Σαββάτου. Χωρίς να τις νοιάζει καθόλου ο ήλιος που δεν έλεγε να ηρεμήσει, έδωσαν μια άψογη εμφάνιση εκτελώντας με σεβασμό και πιστότητα ύμνους από την αγαπημένη μας μουσική. Δυνατό rhythm section από την Κική (μπάσο) και την Μαρία (drums), εξαιρετική κιθαριστική δουλειά με φοβερή άνεση από την Ιωάννα και φωνάρα από την Joan που δε σου άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης όσο δύσκολο και αν είναι να τραγουδήσεις κομμάτια από τις καλύτερες φωνές στην ιστορία του metal. Στο τέλος, ο κόσμος ζητούσε κι άλλο. Ιδανικό ζέσταμα, αν τις πετύχετε πουθενά να παίζουν μην το πολυσκεφτείτε. Να αναφέρουμε ότι αφιέρωσαν την εμφάνισή τους στον αείμνηστο Γιάννη Σπάθα…
Setlist (πρέπει να μου διέφυγε ένα κομμάτι): Fairies Wear Boots (Black Sabbath), Enter Sandman (Metallica), The Tower (Bruce Dickinson), Holy Diver (DIO), Wrathchild (Iron Maiden)
Δεύτερη επίσκεψη στο merch, πίσω στο δωμάτιο για να αφήσω μπλουζάκια και CDs πριν γυρίσω και δω τους Carthagods από την Τυνησία να ετοιμάζονται. Η κάψα πολλών από εμάς ήταν βέβαια να δούμε άλλη μπάντα από εκείνη τη χώρα (ας φέρει κάποιος τους Myrath επιτέλους), αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οι prog/power metallers αποτελούν μία μάλλον περίεργη περίπτωση, αφού υπάρχουν από το 1997 καθώς είναι το πρώτο metal συγκρότημα από τη συγκεκριμένη χώρα, δεν έχουν κανέναν ιδρυτικό μέλος στη σύνθεσή τους, έχουν αλλάξει αρκετούς μουσικούς και έχουν παίξει μαζί τους μεταξύ άλλων οι Max Cavalera, Tim “Ripper” Owens και Mark Jansen. Φέτος έβγαλαν μόλις το δεύτερο album τους, με το πρώτο να χρονολογείται στο 2015. Σε αυτή την περιοδεία έχουν για βοήθεια τον κιθαρίστα και τον drummer των Delain, με τον δεύτερο να αναλαμβάνει χρέη ηχολήπτη. Το υλικό τους θύμιζε σε σημεία αρκετά τους Myrath, χωρίς όμως τα ανατολίτικα μέρη. Πολύ καλή εμφάνιση και από αυτούς, με το μπάσο να απουσιάζει πλήρως στο πρώτο κομμάτι και τον ηχολήπτη να το φτιάχνει στα επόμενα. Βέβαια, τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τους δεν τους άφησαν περιθώριο να παίξουν πολλά. Φαίνεται και αυτοί να κέρδισαν εύκολα τον κόσμο που είχε αψηφήσει τον ήλιο ώστε να τους υποστηρίξει μπροστά στη σκηνή. Κάτι μου λέει ότι άφησαν τόσο καλή εντύπωση που θα τους ξαναδούμε στα μέρη μας.
Setlist: The Devil’s Dolls, Whispers From The Wicked, The Monster In Me, Memories Of Never Ending Pains
Τους Holocaust πάντα ήθελα να τους δω ζωντανά. Το NWOBHM συγκρότημα του John Mortimer έχει ένα από τα πλέον κλασσικά albums στο είδος, το θρυλικό “The Nightcomers” από το οποίο έπαιξαν σχεδόν τα μισά κομμάτια, ενώ οι Metallica έχουν διασκευάσει το “The Small Hours” στην γνωστή συλλογή τους το οποίο και έπαιξαν εκείνη τη μέρα. Μορφάρα ο μπασίστας Mark McGrath που εμφανίστηκε χωρίς μπλούζα φορώντας μόνο ένα κιλτ. Αν και έπαιξαν άψογα, η επιλογή του Mortimer να συνεχίζουν ως τριάδα από το 2012 και μετά δεν τους δικαιώνει τόσο ζωντανά αφού ο ήχος σε σημεία άδειαζε από την απουσία δεύτερης κιθάρας. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν έπαιξαν τίποτα από το ολοκαίνουριο φοβερό album “Elder Gods” και αφοσιώθηκαν κυρίως σε παλαιότερο υλικό. Ειδικά στον υπερκλασσικό ύμνο “Heavy Metal Mania”, η ανατριχίλα που μου προκάλεσαν οι Σκωτσέζοι ήταν το κάτι άλλο. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ σε ένα δικό τους show με μεγαλύτερο set.
Setlist: Smokin’ Valves, Expander, Death Or Glory, The Small Hours, Iron Will, The Nightcomers, Heavy Metal Mania
Για τους Rotting Christ δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω και πολλά. Δεν έχει σημασία που παίζουν, δεν έχει σημασία τι παίζουν, δεν έχει σημασία τι ώρα παίζουν. Θα τα κάνουν όλα λίμπα. Είναι στο DNA τους, δεν αλλάζει. Αυτό είπα και στο Σάκη μετά τη λήξη τους CRF όταν μου υπέγραφε το βιβλίο τους και η απάντησή του ήταν «αυτό κάνουμε, μέχρι τέλους». Τι άλλο να πω δηλαδή, πόσο respect πια να τους δώσω; Το να δώσουν κακό live, στο στοίχημα έχει απόδοση 348. Πρώτη φορά που τους έβλεπα με το νέο line-up, δηλαδή τον Γιάννη Καλαμάτα των Slitherum στην κιθάρα και τον Κώστα “Spades” (ex-Chronosphere) στο μπάσο αφού φαίνεται πως η συνεργασία με τον Melanaegis των Lykaionas δεν απέδωσε. Η εμφάνισή τους ήταν υποδειγματική, ο κόσμος ανταποκρινόταν με την ίδια ένταση τόσο στα παλιά όσο και στα καινούρια κομμάτια με φωνές και mosh pits, μέχρι και μηχανήματα που πετούσαν φωτιές μπροστά στη σκηνή υπήρχαν (τα οποία λειτούργησαν και για τους headliners). Ο Σάκης σε τρελά κέφια όπως πάντα, δε σταματούσε να ευχαριστεί τον κόσμο που ήρθε και που στηρίζει τέτοιες προσπάθειες. Μόνο σεβασμός για τους απόλυτους θεούς του ελληνικού metal.
Setlist: Hallowed Be Thy Name, Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού, Fire God And Fear, Ελθέ Κύριε, Άπαγε Σατανά, Dies Irae, The Forest Of N’Gai, Societas Satanas (Thou Art Lord), King Of A Stellar War, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Non Serviam
Τώρα, τι συμβαίνει όταν δύο μέλη από δύο πολύ αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού αποφασίζουν να συνεργαστούν; Αυτή την εμφάνιση την περίμεναν πολλοί. Πρώτη φορά που έρχονται οι Demons & Wizards στη χώρα μας, που όπως και να το κάνουμε δεν τους λες ενεργούς όλα αυτά τα χρόνια οπότε άγνωστο το πότε θα έχουμε την ευκαιρία τους ξαναδούμε. Η εμφάνισή τους ήταν ισοπεδωτική. Τα σαγόνια μας έπεσαν μέχρι το πάτωμα. Ο ήχος τους ήταν απίστευτος, ειλικρινά από τους καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ. Πολύ δυνατός μεν, αλλά και πολύ καθαρός και ευδιάκριτος σε όλα τα όργανα. Οι μουσικοί που πλαισίωναν τους Hansi Kursch και Jon Schaffer, αυτομάτως ανέβαζαν επίπεδο την εμφάνιση. Ο Hansi έφερε από τους Blind Guardian τον Marcus Siepen για τη θέση στο μπάσο και την πυροβολαρχία Frederik Ehmke που προκαλούσε μικρές σεισμικές δονήσεις. Ο Jon έφερε από τους Iced Earth τον Jake Dreyer για δεύτερο κιθαρίστα ενώ τα πλήκτρα ανέλαβε το Joost Van Den Broek (Star One, ex-After Forever).
Το μερίδα του λέοντος από το set είχε το πρώτο ομότιτλο album τους, ενώ φρόντισαν να μας πάρουν τα μυαλά τελείως με διασκευές σε Blind Guardian και Iced Earth. Ειδικά στα “I Died For You” και “Valhalla”, ό,τι φωνή είχε μείνει από τους Rotting Christ πήγε περίπατο. Ακολούθησε το κλασσικό sing-along του refrain όταν σταμάτησαν να παίζουν και αν δεν μας έκοβε ο Hansi, ακόμα θα τραγουδούσαμε όπως μας είπε και ο ίδιος. Ο οποίος ήταν για μία ακόμη φορά σκέτη απόλαυση, τόσο με τον τρόπο που τραγουδούσε όσο και στην επικοινωνία με το κοινό ανάμεσα στα κομμάτια. Δεν γίνεται να μην λατρεύεις αυτόν τον τύπο. Οι εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου επίσης δεν σταματούσαν, αφού φώναζαν συνεχώς ρυθμικά τα ονόματα και των τριών συγκροτημάτων. Ο (κουρεμένος πλέον) Schaffer δεν πήρε το μικρόφωνο ώστε να πει κάτι, αλλά το χαμόγελό τους και η πώρωση που έβγαζε επί σκηνής τα έλεγαν όλα γι’ αυτόν. Το encore με τον ύμνο “Blood On My Hands” και “Fiddler On The Green” στο οποίο δάκρυσαν ακόμα και οι πέτρες, μας αποτελείωσε. Η εμφάνιση των Demons & Wizards ήταν κάτι περισσότερο από άψογη και αποζημίωσαν στο έπακρο όλους όσους ταξίδεψαν για να τους δουν. Και τι τραγουδάρες έπαιξαν…
Setlist: Heaven Denies, Poor Man’s Crusade, Crimson King, Love’s Tragedy Asunder, Burning Times (Iced Earth), Welcome To Dying (Blind Guardian), Beneath These Waves, The Gunslinger, Terror Train, I Died For You (Iced Earth), Valhalla (Blind Guardian), Tear Down The Walls, Gallows Pole, My Last Sunrise, Blood On My Hands, Fiddler On The Green
Η συνέχεια μας βρήκε στο Avalon rock bar με εξαιρετική μουσική και παρέα μέχρι το πρωί, από όπου και πέρασαν μέλη των Decipher, Diamond Signs, Holocaust και Rotting Christ. Άλλο ένα φοβερό διήμερο στα Χανιά και η ανυπομονησία για την επόμενη χρονιά έχει αρχίσει από τώρα. Επίσης, να σημειώσω ότι σχεδόν όλοι οι ξένοι καλλιτέχνες πρόφεραν σωστά το όνομα της πόλης και δεν το έλεγαν «Τσάνια» όπως στο παρελθόν. Μάλλον τους δασκάλεψε ο Φράγκος. Κλείνοντας, να δώσω για μία ακόμα φορά τα συγχαρητήριά μου στη διοργάνωση καθώς πέρα από το ότι φροντίζουν κάθε χρόνο ώστε να κάνουν και κάτι καλύτερο, έχουν κάνει το festival διεθνές. Ο περισσότερος κόσμος που ήρθε ήταν από το εξωτερικό, από είκοσι μία διαφορετικές χώρες! Οι Έλληνες αποτελούσαμε μειοψηφία και αυτό μπορεί να το ερμηνεύσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Όταν σαν festival έχεις σταθερό κοινό που έρχεται από χώρες στις οποίες υπάρχουν metal διοργανώσεις γνωστές σε όλο τον κόσμο, τότε κάτι εξαιρετικό έχεις πετύχει. Χανιά και του χρόνου. Χανιά κάθε χρόνο.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας (Rockhard.gr)
