Υπάρχει ελπίδα. Σε μία εποχή αλλεπάλληλων τετριμμένων κυκλοφοριών όπου κυριαρχεί η απόλυτη…πλαστικοποίηση των παραγωγών, κυκλοφορούν κάτι τέτοιες δουλειές από νέους καλλιτέχνες και ανακτάς την εμπιστοσύνη σου στο ιδίωμα. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι θα σταματήσουμε να ασκούμε κριτική στη Frontiers, μία εταιρεία που έχει προσφέρει πάρα πολλά στο χώρο αλλά έχει συντελέσει ταυτόχρονα στη συνολική πτώση του ποιοτικού επιπέδου. Ας μην πάμε εκεί όμως…
Πίσω από την Chez Kane βρίσκεται ο Danny Rexon από τους Crazy Lixx ο οποίος έχει αναλάβει τα πάντα στον ομότιτλο ντεμπούτο της Βρετανίδας (πλην της μίξης…αυτή ανήκει στον Erik Martensson). Και μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να επικρίνω το νεο-σουηδικό ρεύμα αλλά δεν είμαστε τίποτα στενόμυαλοι για να μην αναγνωρίζουμε τις καλές δουλειές. Και εδώ έχουμε μία πάρα πολύ καλή δουλειά στα χέρια μας. Στην πραγματικότητα έχουμε τον απόλυτο φόρο τιμής στο hard rock της δεκαετίας του 80 αφού όλα τα κομμάτια θυμίζουν έντονα μπάντες όπως οι Vixen, Saraya (του πρώτου δίσκου), Cher (περιόδου 1987-89)…ακόμη και Journey του “Raised On Radio”. H Chez Kane έχει μία αξιόλογη φωνή και αναδεικνύει άριστα τις συνθέσεις του Rexon ο οποίος πανέξυπνα επαναφέρει ένα σχεδόν χαμένο συστατικό στοιχείο του AOR και του εν γένει melodic rock: το σαξόφωνο!
Δεν χρειάζεται καν να κάνω ειδική αναφορά σε κομμάτια. Μιλάμε για έναν ολοκληρωμένο δίσκο με τραγούδια που σου μένουν με τη μία. Ναι, δεν επαναπροσδιορίζουν τον ήχο – ποιος το θέλει άραγε αυτό;- αλλά τουλάχιστον ανασύρει μνήμες ενός φανταστικού (αλλά όχι ξεχασμένου) παρελθόντος. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ανάλογη συνέχεια…αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.
Highlight: Θα πρέπει, επίσης, να δούμε αν θα υπάρξει και κανονική backing band για τη Chez Kane.