H heavy metal μουσική είναι γεμάτη μικρά και μεγάλα θαύματα. Γεγονότα που σε κάνουν να δακρύζεις, να ελπίζεις, να χαίρεσαι. Τραγούδια και συγκροτήματα που ριζώνουν μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου, στίχοι που βγαίνουν αβίαστα από τα χείλη και συναισθηματικά φορτισμένες γροθιές που υψώνονται στον αέρα. Οι Cirith Ungol αντιπροσωπεύουν για μένα όλα τα παραπάνω. Από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το έργο τους ήξερα πως ήμουν μπροστά σε ένα θαύμα. Όπως θαύματα ήταν και τα νέα της επανασύνδεσής τους, η θρυλική τους εμφάνισή τους στη χώρα μας και ακολούθως τα νέα για δίσκο μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες. Δεν θέλω να αναλωθώ σε βιογραφικές λεπτομέρειες αλλά να περάσω άμεσα σε ένα ακόμα θαύμα, μία ακόμα συγκίνηση που κατάφερε να προσφέρει αυτός ο θρύλος που στέκει όρθιος και επιβλητικός σε πείσμα όλων των δυσκολιών και εμποδίων που συνάντησε μέσα σε αυτά τα ταραχώδη 45 χρόνια ύπαρξής του. Κάτι σαν τον ήρωα που κοσμεί τα εξώφυλλα, τον Έλρικ, που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο χαράσσοντας το δικό του μοναχικό δρόμο.
Τι είναι το Forever Black; Ένα τίμιο comeback; Ένα πολύ καλό άλμπουμ; Μία φωτοβολίδα που δεν θα έχει συνέχεια; Ένας δίσκος που θα γράψει ιστορία; Ένα ηχογράφημα που θα ξεχαστεί μέσα στο σωρό της διαρκούς heavy metal παραγωγής; Τίποτα από όλα αυτά. Είναι ένα βίωμα. Το δικό μου βίωμα. Τα συναισθήματα που δημιουργεί ΑΥΤΗ η φωνή, οι νότες που αριστοτεχνικά ρέουν από ΑΥΤΗ την κιθάρα, οι πολεμικοί χτύποι που αντηχούν από ΑΥΤΑ τα ντραμς. Επιτρέψτε μου έστω μία φορά να μην μιλήσω σαν «μουσικοκριτικός». Δεν είναι άλλωστε αυτή η ιδιότητά μου. Είμαι ένας οπαδός αυτής της μουσικής, ένας λάτρης αυτού του συγκροτήματος, είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν 25 χρόνια πριν, τότε που τους άκουσα για πρώτη φορά. Με το Forever Black είμαι ξανά 16. Και τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς το συναίσθημα τούτο. Υπάρχει κανείς που δεν πιστεύει στα θαύματα τελικά;