H επιστροφή των Conception δυο χρόνια πριν με το “My Dark Symphony” EP προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και ξύπνησε μνήμες σε όσους είχαμε ζήσει τη σύντομη μα εντυπωσιακή καριέρα των Νορβηγών στα 90ς που έληξε άδοξα με τη μεταγραφή του Roy Khan το 1998. Και να που τώρα, δυο χρόνια μετά η επιστροφή ολοκληρώνεται με ένα full length που βρίσκει την μπάντα σε καλή φόρμα, με ένα άλμπουμ 9 συνθέσεων που δε θα ντραπούμε να τοποθετήσουμε δίπλα στις παλιές τους δουλειές.
Το εισαγωγικό “In: Deception” δεν ενθουσιάζει αλλά πρόκειται απλά για ένα ορχηστρικό intro οπότε πάμε κατευθείαν στο πρώτο κομμάτι, το βασισμένο σε πρωτότυπη ρυθμολογία “Of Raven and Pigs”, με τους στίχους να παίζουν με τη θεματική της Οργουελικής “φάρμα των ζώων” και τον Khan να εντυπωσιάζει (ποιος είχε αμφιβολία για την ερμηνευτική δεινότητα του άλλωστε;). Το “Waywardly Broken” στη συνέχεια αφήνει κάποιες μικρές ακτίδες φωτός να φανούν στον ορίζοντα με τα όμορφα leads αλλά και στιχουργικά («The world needs a shot of love directly to the heart cause night grows darker day by day») ενώ ξεχωρίζει το σόλο του Tore Ostby (o οποίος έχει κάνει τρομερή δουλειά σε όλο το άλμπουμ).
Όλος ο δίσκος διακατέχεται από μια ζεστή αύρα εξαιτίας της οργανικής παραγωγής ενώ η ατμόσφαιρα κινείται ως επί το πλείστων σε dark μονοπάτια, κάτι που βοηθά πολύ τόσο η (σε πολλά σημεία) θεατρική φωνή του Khan αλλά και οι mid tempo ρυθμοί και τα διαφορετικά layers των πλήκτρων. Υπάρχουν κομμάτια που βαραίνουν όπως το “No Rewind”(που θυμίζει Kamelot), κομμάτια που θυμίζουν πιο παλιές δουλειές των Conception όπως το πιο γκαζιάρικο “She Dragoon” ή όμορφες μπαλάντες σαν το “The Mansion” (με αρμονική συνεργασία στα φωνητικά του Khan με την Elize Ryd) ή το απλό μα πανέμορφο “Anybody Out There” ενώ το “Feather Moves” στο κλείσιμο μας ήταν ήδη γνωστό από το “Re:Conception”.
Τελικά; Είναι μια όμορφη δουλειά, έντονη σε συναισθήματα που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, ούτε απλά να θυμίσει το παρελθόν (σε σημεία θα σκάσετε χαμόγελα βέβαια, κάποια δομές θα σας ταξιδέψουν στο “parallel minds” ενώ ναι, η αύρα του διαμαντιού “flow” δείχνει το δρόμο (σαν λογική/ατμόσφαιρα, όχι τόσο σαν χτίσιμο συνθέσεων). Το μόνο σίγουρο είναι πως η μπάντα κάνει αυτό που έκανε πάντα, χαρίζει συνθέσεις που μπορούν να σταθούν και να μας συντροφέψουν για πολύ καιρό. Ελπίζω να καταφέρουν να μας καλύψουν και το απωθημένο να τους δούμε ζωντανά ώστε να διορθωθεί εκείνη η ακύρωση τότε στα 90ς…
