Η ζωή και η καριέρα του Craig Goldy μπορεί να τραβήξουν το ενδιαφέρον ενός metal οπαδού για τους προφανείς λόγους, αλλά και ενός οποιουδήποτε ανθρώπου αν διαβάσει την ιστορία του. Ένα παιδί που μεγάλωσε σε ένα προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, κακοποιήθηκε, έφτασε να μένει σε ένα αυτοκίνητο με όλα του τα υπάρχοντα στο πορτ μπαγκάζ, να λούζεται με μπουκάλια νερό και να «μετακομίζει» από το ένα πάρκινγκ στο άλλο. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή του βουνού, να γνωρίσει τα είδωλά του και να συνεργαστεί με ένα από τα πιο σημαντικά, που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην ύπαρξή του, τον Ronnie James Dio. Μάλιστα, ο θρυλικός front man τον όρισε ως ανεπίσημο κληρονόμο του τεράστιου πλούτου της μουσικής του.

Η συνέντευξη που ακολουθεί περνάει σαν κινηματογραφικό φιλμ περισσότερο από τη ζωή του Goldy, τα μαθήματα ζωής του Dio, για το ακυκλοφόρητο υλικό, το ολόγραμμα, την σκληρή ζωή ζώντας στο αυτοκίνητο, την γνωριμία με τον Blackmore –τον οποίο αποθεώνει- και την απέχθεια για το streaming και το σύγχρονο καθεστώς της μουσικής βιομηχανίας. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

Rockpages.gr: Μου άρεσε πολύ το άλμπουμ που κυκλοφόρησες με τους Resurrection Kings. Το απόλαυσα. Τι μπορείς να μας πεις γι’αυτό;

Craig Goldy: Σ’ ευχαριστώ. Έπρεπε να το είχαμε κυκλοφορήσει εδώ και καιρό. Υπήρχαν κι άλλα projects που έτρεχαν παράλληλα δυστυχώς. Είναι και αυτό το… streaming. Το έχουν γράψει λάθος… θα έπρεπε να λέγεται “stealing” (=κλέβω). Καταλήγεις να κάνεις 10 με 20 projects, για να βγάλεις όσα θα έβγαζες κάποτε από ένα. Έτσι, μερικές φορές δεν μπορεί να είναι ο καθένας στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή με τους άλλους. Κι έτσι πρέπει να αναβάλουμε πράγματα και αυτό προκαλεί καθυστέρηση. Αυτό ήταν το μοναδικό πρόβλημα που είχαμε με αυτό το άλμπουμ. Μας πήρε πολύ να μπορέσουμε να βρεθούμε όλοι στο ίδιο μέρος για να το τελειώσουμε.

Rockpages.gr: Φαντάζομαι ότι και ο Covid θα έπαιξε το ρόλο του σε αυτό…

Craig Goldy: Ναι, αυτό ήταν το πρόβλημα για το βίντεο. Θέλαμε να βάλουμε εικόνες περισσότερο, παρά να βάλουμε τα μέλη της μπάντας να κάνουν κάτι. Αλλά, δεν το ήθελαν αυτό, οπότε καταλήξαμε να κάνουμε αυτό το ανόητο βίντεο.

Rockpages.gr: Νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ είναι καλύτερο από το ντεμπούτο σας. Εσύ τι νομίζεις;

Craig Goldy: Αυτή είναι η δεύτερη φορά που το ακούω αυτό. Δεν μου ακούγεται το ίδιο δυνατό. Το πρώτο νομίζω ότι ακουγόταν καλύτερα ηχητικά, αλλά η μουσική σε αυτό εδώ… Απλά χαίρομαι που αρέσει στον κόσμο. Γιατί, καμιά φορά το δεύτερο άλμπουμ σου είναι σαν ταινία… το νούμερο δύο δεν είναι ποτέ το ίδιο καλό με το νούμερο ένα. Οπότε χαίρομαι που άρεσε.

Rockpages.gr: Τώρα ανοίγεις ένα τεράστιο θέμα γιατί πιστεύω ότι είναι πολλοί αυτοί που λένε ότι αν το πρώτο σου άλμπουμ είναι πολύ καλό και το δεύτερο πιο αδύναμο, αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί προσπάθησες να κάνεις ό,τι και στο πρώτο, αλλά τι γίνεται με το τρίτο; Ειδικά αν και το δεύτερο ήταν καλό. Τι γίνεται τότε;

Craig Goldy: Ναι, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα συμβεί. Αν τελικά κάνουμε ένα τρίτο άλμπουμ. Αλλά, παίζει ρόλο και το συγκρότημα. Γιατί ο Alessandro Del Vecchio είναι πολύ καλός συνθέτης, αλλά και ο Chas (ΣΣ, Chas West, ο τραγουδιστής) είναι καλός, αν και με εκείνον δεν είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε μαζί. Ο Vinny (ΣΣ. Vinny Appice, ο ντράμερ) είναι τρομερός. Ξέρει πολύ καλά πώς να χτίσει ένα τραγούδι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν ήταν ακόμα μαζί μας ο Ronnie και κάναμε πρόβες πριν ηχογραφήσουμε το “Dream Evil”. Ο Ronnie έλεγε ότι του άρεσε ο τρόπος που έπαιζε ο Vinny γιατί είχε μια θαυμαστή μουσικότητα. Και σκέφτηκα: «πάλι καλά που δεν είπα τίποτα. «Μουσικότητα;» τι εννοεί; νότες;» Αλλά, αυτό που εννοούσε ήταν ο τρόπος που έχτιζε το κομμάτι, σαν τον Ian Paice. Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι ντράμερ που ξεχωρίζουν γιατί ξέρουν καλά πώς να αλλάξουν το συναίσθημα και να το ταιριάξουν με τα διαφορετικά μέρη ενός τραγουδιού και αυτό είναι που κάνει το momentum να ζωντανέψει. Ο Vinny είναι master σε αυτό ακριβώς.

Resurrection Kings

Rockpages.gr: Και εσείς γνωρίζεστε καλά από παλιά. Έτσι δεν είναι;

Craig Goldy: Ναι, έχεις δίκιο. Έχουμε έρθει πιο κοντά τα τελευταία 10 χρόνια από όσο ήμασταν πιο παλιά. Εκτιμώ πάρα πολύ τη φιλία του.

Rockpages.gr: Ουσιαστικά, σαν Resurrection Kings κάνατε ένα άλμπουμ παίζοντας αυτό το στυλ, που είναι πιο κοντά στη δεκαετία του ’80, το κλασικό hard rock, ένα είδος που παίζουν πολλές μπάντες στο ρόστερ της Frontiers. Αλλά, εσείς στα ‘80s παίζατε αυτό το είδος. Μπορεί όχι ο Vinny, αλλά εσύ σίγουρα. Έτσι, νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά προς το καλύτερο και τον ήχο να είναι πιο κοντά στα ‘80s από μια μπάντα –χωρίς να θέλω να κατηγορήσω οποιονδήποτε- πχ από τη Σουηδία που προσπαθεί να προσομοιώσει αυτό τον ήχο. Τι λες;

Craig Goldy: Σε ευχαριστώ γι’ αυτό που λες. Το καταλαβαίνω. Πολλές μπάντες, και αυτή είναι μια καλή λέξη που χρησιμοποίησες, προσπαθούν να «προσομοιώσουν» κάτι… εγώ ξεκίνησα στα ‘80s. Είμαι παιδί των ‘80s βασικά. Έτσι, αν παίζω ένα στυλ μουσικής ‘80s για μένα δεν είναι τίποτε άλλο από τη μουσική που ξεκίνησα να παίζω όταν άρχισα την καριέρα μου. Νομίζω ότι το λένε «καθαρόαιμος». Αν ήμουν άλογο κούρσας τότε θα ήμουν καθαρόαιμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος άλλος δεν μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από εμένα.

Rockpages.gr: Επίσης, υπάρχει μια νοσταλγία για τα ‘80s, τη μουσική, το στυλ και όλα αυτά που σε κάνει να νομίζει ότι όλα ήταν φοβερά τότε… ήταν;

Craig Goldy: Χαχαχα! Εξαρτάται από το σε ποιο συγκρότημα ήσουν. Να ‘ναι καλά ο Ronnie γιατί ιεραρχικά δεν ήταν το αφεντικό στους Black Sabbath, ούτε στους Rainbow, αλλά όταν έκανε τη δική του μπάντα κατείχε τη μερίδα του λέοντος. Το μόνο δύσκολο στη δεκαετία του ’80 ήταν πως αν ήθελες ίσα μερίδια σε ένα συγκρότημα αυτό δεν γινόταν. Γιατί αν ήμουν σε ένα συγκρότημα όπου τα μερίδια ήταν ίσα, όπως για παράδειγμα οι Motley Crüe, οι Aerosmith, ή οι AC/DC και δεν ήμουν απλά ένα μισθοφόρος θα ήμουν πολυεκατομμυριούχος… αλλά, δεν είμαι! Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αλλά τα χρήματα είναι ένα εργαλείο…

Έρχομαι από το δρόμο. Έρχομαι από ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον… έμπαινα κι έβγαινα από τα νοσοκομεία, με ράμματα, ξυλοδαρμούς και εγχειρίσεις. Έτσι, ζούσα στο αυτοκίνητό μου. Και σκεφτόμουν πως ο κόσμος που με έβλεπε θα πίστευε ότι δεν θα είχα κανένα πεπρωμένο. Δεν ήξεραν αν είχαν καλοσύνη μέσα μου. Απλά σκέφτονταν: «τι χαμένη ζωή, ένα μακρυμάλλης που κοιμάται σε ένα αμάξι». Έτσι, ήθελα να βγάλω πολλά λεφτά για να μπορώ να γυρίσω στον κόσμο και να προσφέρω βοήθεια σε άσχημες καταστάσεις, να μπορώ να γίνω αυτός που θα επέμβει, θα δώσει ένα χέρι βοήθειας και θα λύσει τα προβλήματα. Αυτό είναι και το άσχημο πράγμα με το streaming είναι πως τώρα που στην ιεραρχία έχει έρθει η σειρά μου να πάρω τη μερίδα του λέοντος… δεν υπάρχει τίποτα!

Και το καταλαβαίνω… ο κόσμος κουράστηκε να πληρώνει 15 δολάρια για μόνο δυο καλά τραγούδια, γιατί κάποτε δεν μπορούσες να αγοράσεις μεμονωμένα τραγούδια όπως κάνεις τώρα στο iTunes. Πριν το iTunes έπρεπε να αγοράσεις ένα άλμπουμ, ή όχι. Ή να ακούσεις το hit στο ραδιόφωνο, ή όχι. Δεν είχες πολλές επιλογές. Τώρα, υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές, τόσο πολλές νέες μπάντες που θα έπρεπε να είναι κανείς εκατομμυριούχος για να αγοράσει όλες αυτές τις νέες κυκλοφορίες που βγαίνουν. Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν είναι δίκαιο γιατί τώρα οι μπάντες υπερ-χρεώνουν τις τιμές των εισιτηρίων, χρεώνουν τον κόσμο για τα meet and greet που γίνονται μόνο στους πάγκους με το merchandise τους, οπότε είτε πρέπει να πάρεις ένα CD ή ένα μπλουζάκι για να συναντήσεις το συγκρότημα.

Αντίθετα, στα ‘80s υπήρχε μια διαφορετικού είδους σχέση των μουσικών με τους οπαδούς, από αυτή που υπάρχει τώρα. Και είμαι χαρούμενος που είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να γίνουν stars σήμερα – οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει αν το θέλει. Ειδικά μέσω του YouTube. Υπάρχουν κάποιοι που βγάζουν εκατομμύρια μόνο και μόνο επειδή είναι πρόθυμοι να κάνουν τις πιο ντροπιαστικές και ξεδιάντροπες δραστηριότητες που είναι γνωστές σε άνθρωπο προκειμένου να κάνεις κλικ και να δεις.

Αν και το ίντερνετ έχει αλλάξει τα πράγματα και το streaming έχει αλλάξει πολλά, μιλάμε για έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που πρωτοξεκίνησα. H διαδικασία του να πλησιάζεις την καρδιά κάποιου και να τρυπά την ψυχή του με τη μουσική σου όμως δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι, αν κάποιος δεν ξέρει αυτή τη διαδικασία δεν θα υπάρχει κάτι για να κάνει streaming.

Rockpages.gr: Ήθελα να σε ρωτήσω για την περίοδο της ζωής σου που ζούσες στο αυτοκίνητό σου… για πόσο καιρό το έκανες αυτό; Τότε έπαιζες σε κάποια μπάντα, ή όχι;

Craig Goldy: Ναι, ήμουν μέλος μπάντας καθόλη τη διάρκεια. Αγόρασα ένα αυτοκίνητο από τα λεφτά που έβγαλα κάνοντας μαθήματα και όντας μέλος μιας μπάντας. Δεν ήμουν άνεργος, είχα πρωινή δουλειά… είχα ένα ρολόι με μπαταρία. Οπότε, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να το ρυθμίζω ώστε να με ξυπνάει μια συγκεκριμένη ώρα για να σηκώνομαι. Είχα μπουκάλια που τα γέμιζα με νερό για να μπορώ να λούζομαι κρεμώντας το κεφάλι μου από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Άνοιγα την πόρτα, έβγαζα το κεφάλι μου έξω, έβρεχα τα μαλλιά μου, έριχνα σαμπουάν και μετά τα ξέπλενα. Μετά ξυριζόμουν κοιτάζοντας τον πλαϊνό καθρέπτη. Είχα τα ρούχα μου στο πορτ μπαγκάζ, ντυνόμουν και πήγαινα για δουλειά. Όταν τελείωνα τη δουλειά πήγαινα κάπου με το αυτοκίνητο για να παίξω κιθάρα, ή πήγαινα στο σπίτι κάποιου για να κάνω μάθημα, αλλά τότε δεν είχα ενισχυτή, οπότε αναγκαζόμουν να δανειστώ τον εξοπλισμό άλλων όταν έπρεπε να παίξω με μπάντες, σε πρόβες κλπ.

Θυμάμαι μια φορά ότι ήμουν στο σπίτι του ντράμερ της τότε μπάντας μου και είχε πάει αργά και η κοπέλα του του έκανε νοήματα, ξέρεις «άντε αργά είναι, ώρα να πάμε για ύπνο» και με κοιτάει και μου λέει «λοιπόν, ελπίζω να βρεις έναν ασφαλή δρόμο για να παρκάρεις απόψε. Τα λέμε!» Και σκέφτηκα «ουάου! Δεν πρόκειται να με αφήσεις να κοιμηθώ στον καναπέ σου για ένα βράδυ κι όμως είμαι ο κιθαρίστας στο συγκρότημά σου, αλλά δεν αξίζω να κοιμηθώ ένα βράδυ στον καναπέ σου. Πολύ ενδιαφέρον».

Rockpages.gr: Είναι σαν ταινία…

Craig Goldy: Χαχαχα, ναι, αλλά ήταν αλήθεια. Αλλά, είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο σε μένα γιατί το μισούσα. Αλλά, τότε η φωνή του Dio ήταν πάντα μαζί μου, ό,τι κι αν συνέβαινε… Μετά από έναν ξυλοδαρμό… Γιατί με τον τρόπο που τραγουδούσε, όταν ακουγόταν θυμωμένος τραγουδούσε για πράγματα που με έκαναν και μένα να θυμώνω και όταν ακουγόταν λυπημένος τραγουδούσε για πράγματα που μου προκαλούσαν κι εμένα λύπη. Έτσι, ήταν σαν μια φιλία. Ήταν σαν να είχα ένα φίλο για να στραφώ.

Έτσι, όταν έγινα μέλος της μπάντας ήταν τρομερό. Αλλά, το σημαντικότερο ήταν πως αυτή η μουσική απευθυνόταν στους κατατρεγμένους, τα μαύρα πρόβατα και όλους εκείνους που υπέφεραν σιωπηλά σε όλο τον κόσμο και που πήγαιναν στις συναυλίες μας για να ξεφύγουν. Κι όταν όλοι αυτοί έρχονταν να μας συναντήσουν backstage ήταν ενθουσιασμένοι που θα μας έβλεπαν από κοντά. Λίγο πριν μας έβλεπαν επί σκηνής και μετά ήταν ανάμεσά μας. Αλλά, όταν μας έβλεπαν από κοντά δεν γνώριζαν έναν rockstar. Πάντα τους άκουγα να μιλάνε για τις ζωές τους και για το πώς πήγαιναν τα πράγματα. Και πάντα έλεγαν ατάκες του στυλ «δεν ξέρεις πως είναι…» Χαχαχα! Έτσι, είχα κι εγώ την ευκαιρία να τους πιάσω από τον ώμο και να του πως «ξέρω ακριβώς πως νοιώθεις»… και ξαφνικά γούρλωναν τα μάτια τους και μου έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις για όλα τα άσχημα που είχαν συμβεί στη ζωή μου. Και φυσικά, το σιχαινόμουν όταν συνέβαινε, αλλά αργότερα στη ζωή μου εξελίχτηκε σε υπερδύναμη όπου μπορούσα να μιλάω με τον οποιονδήποτε και να συνδεόμαστε γιατί είχα τόσες πολλές διαφορετικές εμπειρίες. Και κρατούσαμε επαφή. Ειδικά εκείνη την εποχή επιστρέφαμε στην ίδια πόλη την επόμενη χρονιά και ξαναβλέπαμε πολύ κόσμο που είχαμε μιλήσει την προηγούμενη και ξαφνικά ήταν διαφορετικοί. Φορούσαν άλλα ρούχα, είχαν πιάσει καλύτερη δουλειά, όχι μόνο εξαιτίας μου, αλλά επειδή θέλησαν να ανοίξουν την καρδιά τους και να μιλήσουν κι έτσι να πάρουν ελπίδες. Γι’ αυτό ήμουν ενθουσιασμένος όταν με θεωρούσαν rock star και έπαιζα μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο, για την επιρροή που μπορούσα να ασκήσω και το καλό που μπορούσα να κάνω.

Και σκεφτόμουν «Θεέ μου, μακάρι να είχα εκατομμύρια δολάρια… πόσο πολύ θα μπορούσα να βοηθήσω. Έτσι, αυτή είναι η μοναδική περίπτωση όπου η έλλειψη χρήματος αποτελεί πρόβλημα, γιατί είναι ένα εργαλείο, αλλά τώρα εργάζομαι πάνω σε διάφορα projects και ελπίζω ότι θα πάνε καλά. Κι έπειτα ίσως θα ακολουθήσω μια άλλη λεωφόρο, αλλά έρχεται βοήθεια…

Rockpages.gr: Μιλώντας για συμπαράσταση και συμπόνοια, είχες εμπλακεί κι εσύ στο project Hear’n’Aid και το τραγούδι “Stars”. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μερικές αναμνήσεις από όλους εκείνους τους σπουδαίους μουσικούς που πέρασαν από το στούντιο για να τραγουδήσουν, να παίξουν και να ηχογραφήσουν;

Craig Goldy: Ήμουν σε περιοδεία με τους Giuffria, οπότε δεν είχα την ευκαιρία να συμμετέχω πολύ. Αλλά, ήταν μια τρομερή εμπειρία γιατί ο Ronnie με έβαλε πρώτο να παίξω σόλο γιατί είχαμε συνεργαστεί στο στούντιο όταν ήμουν στους Rough Cutt. Οπότε, ήξερε ότι μπορούσα να αρχίσω με ένα θέμα, αντί απλά να παίξω πολλές νότες γρήγορα. Έτσι, όταν το έκανα άρπαζε το χέρι μου και έλεγε: «αυτό είναι καλό… αυτό είναι καλό». Όπως και κάθε φορά που έλεγα κάτι που είχε νόημα, ή ένοιωθε ότι τον καταλάβαιναν, ότι κάποιος έσπαγε τον κώδικά του, τότε σου άρπαζε το χέρι και έλεγε: «αυτό είναι καλό… αυτό είναι καλό». Αυτό το έκανε συχνά με μένα. Έτσι, όταν ξεκίνησα να παίζω με έπιασε από τον ώμο και μου είπε: «γι’ αυτό σε έβαλα να παίξεις πρώτος! Γιατί ήξερα ότι θα ξεκινήσεις με ένα θέμα».

Μικρά πράγματα σαν κι αυτό έκαναν αυτή την εμπειρία τόσο ιδιαίτερη. Ο Neal Schon μου έκανε ένα κομπλιμέντο. Και σκεφτόμουν «κανονικά δεν θα έπρεπε να μου κάνει κομπλιμέντο ο Neal Schon, εγώ θα έπρεπε να κάνω στον Neal Schon»… δεν πρόλαβα να του πω πόσο σπουδαίος θεωρούσα πως ήταν και πόσο σπουδαία ήταν η μουσική του. Αυτές οι αναμνήσεις είναι φοβερές… δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ… τον George Lynch! Με τρόμαξε! Γιατί ήταν τόσο καλός. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχαν πολλά πράγματα –εκείνη τη δεδομένη στιγμή- που έλειπαν από την εξέλιξή μου σαν κιθαρίστας. Δεν πλησίαζα καν κάποιους από εκείνους τους κιθαρίστες.

(Ο George Lynch) έκανε κάτι. Κάτι σαν ζέσταμα, γιατί νομίζω ότι ήταν ο επόμενος για να παίξει και ενώ έπαιζε ο προηγούμενος εκείνος προετοιμαζόταν. Και τον άκουσα να κάνει κάτι σαν να χρησιμοποιεί ένα πετάλι wah-wah. Έτσι, κοίταξα κάτω για να δω τι πετάλι χρησιμοποιούσε και δεν υπήρχε τίποτα! Ήταν απλά ο τρόπος που έπαιζε και φώναξα «ω, Θεέ μου! Μα πως το κάνεις αυτό;» – πρέπει να το μάθω κι εγώ. Το έλεγα «ήχους φωνηέντων». O Blackmore το έκανε αλλάζοντας τα pickups. Μερικές φορές μπορεί να έκανες έναν ήχο σαν «οοουυυαααααααα». Αλλά, ήθελα να καταλάβω τον τρόπο, πώς να βγάλεις έναν τέτοιο ήχο γιατί έπρεπε να χτυπήσεις τη χορδή σωστά. Οπότε, «σε ευχαριστώ George Lynch που με τρόμαξες!» Γιατί, τελικά βρήκα πως μπορούσα να κάνω και εγώ «ήχους φωνηέντων». Γιατί δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πολύ καλά μόνο με τα σύμφωνα.

Rockpages.gr: Θα πρέπει να ομολογήσω ότι το σόλο του Lynch είναι το αγαπημένο μου…

Craig Goldy: Ναι, ναι… του George Lynch και του Yngwie Malmsteen. Συνήθως αυτό που κάνει είναι να παίζει τα πάντα, αλλά και τίποτα την ίδια στιγμή. Αλλά ήταν τρομερός. Όλοι ήταν τρομεροί… Γιατί νομίζω ότι ήταν το πνεύμα που βρισκόταν από πίσω, όλοι άφησαν στην άκρη τον εγωισμό τους.

Κι εκεί γνώρισα τον Rudy Sarzo και τον Tommy Aldridge. Είχα ξαναγνωρίσει τον Rudy, αλλά είχε μόλις φύγει από τον Ozzy Osbourne και κατόρθωσα να γίνω ο κιθαρίστας της μπάντας τους για ενάμιση χρόνο (ΣΣ αναφέρεται στο project που κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Project Driver” που τελικά κυκλοφόρησε από τους M.A.R.S., δηλαδή τους Tony McAlpine, Tommy Aldridge, Rob Rock, Rudy Sarzo), πριν γίνω μέλος των Dio και αυτό ήταν τρομερή εμπειρία.

Rockpages.gr: Το κομπλιμέντο που σου έκανε ο Ronnie, στις τελευταίες του μέρες, όταν βγήκε από το νοσοκομείο και είπε ότι θα ήθελε να γράψει μουσική μαζί σου θα πρέπει να είναι παράσημο για σένα…

Craig Goldy: Ω, ναι…

Rockpages.gr: Είπες σε κάποια άλλη συνέντευξη ότι υπάρχει ένα τραγούδι, που δεν έχει κυκλοφορήσει, που γράψατε, που μιλάει για τη υγεία και την κατάστασή του. Υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει αυτό το τραγούδι;

Craig Goldy: Αυτό εξαρτάται από την Wendy. Υπάρχει μια γέφυρα με φωνητικά στη μέση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Με άφησε να το τελειώσω. Οι στίχοι ευθυγραμμίζονται με το τραγούδι και ταιριάζει απόλυτα. Και θα επιλέξουμε κάποιον ιδιαίτερο να το κάνει. Το τραγούδι δεν ήταν για αυτό που περνούσε. Αν ακούς προσεκτικά τι λέει είναι παράλληλο, μιλάει για το τι περνάει δια στόματος του χαρακτήρα για τον οποίο τραγουδάει. Γιατί, ήταν από το “Magica”, που δεν είχε ολοκληρώσει την ιστορία ακόμα. Οπότε, δεν ήταν κάτι που έλεγε άμεσα, αλλά έμμεσα. Αλλά, έχει πολύ ενδιαφέρον που το αναφέρεις. Δεν ήξερα ότι πολλοί είχαν ακούσει αυτή την ιστορία, γιατί παρόλο που την έχω πει πολλές φορές ποτέ κανείς δεν με ρώτησε γι’ αυτό (γελάει). Υπάρχει ακυκλοφόρητο υλικό Dio;

Εξαρτάται από τη Wendy. Η απόφαση είναι δική της και θα δούμε τι θα γίνει. Το ελπίζω. Αλλά από την άλλη δεν θα ήθελα να δω κάτι τόσο ιδιαίτερο να χαραμιστεί και να βγει σαν streaming ας πούμε.

Rockpages.gr: Επίσης, θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής, γιατί κάποιος που μελετάει την ιστορία του Dio και τη δική σου ιστορία, θα εκπλαγεί κοιτάζοντας πόσες φορές έφυγες από τη μπάντα και ξαναγύρισες. Ήταν πάντα δική σου απόφαση αυτό; Ήταν του Ronnie; Πως πηγαινοερχόσουν έτσι; Έφυγες μετά το “Dream Evil” και επέστρεψες μετά. Έπειτα, ήσουν στα τελευταία άλμπουμ. Πως έγινε αυτό;

Craig Goldy: Ήταν ένας συνδυασμός ανάμεσα στη ζωή και τις συνθήκες. Την πρώτη φορά δεν είχα καμία πρόθεση να φύγω από το συγκρότημα, αλλά κάποια στιγμή θα την πω αυτή την ιστορία. Πρέπει να ειπωθεί, αλλά πρέπει να ειπωθεί σωστά. Όχι ότι δεν στην λέω γιατί θα την μεταφέρεις λάθος. Θέλω απλά να σιγουρευτώ πως όταν αποκαλυφθεί, αυτό θα γίνει σωστά. Γιατί δεν ήταν κάτι σαν: «εντάξει Ronnie, ευχαριστώ. Αντίο, τα λέμε μετά. Τώρα πάω να κάνω κάτι δικό μου». Δεν συνέβη αυτό. Δεν είχα καμία πρόθεση να φύγω, αλλά κάτι έγινε και μείναμε φίλοι και όταν μου ζήτησε να γυρίσω σκέφτηκα «ουάου, αυτό είναι τρομερό».

Τη δεύτερη φορά γνώρισα μια κοπέλα σε μια Ευρωπαϊκή χωρα και πριν χωρίσουμε μου είπε ότι ήταν έγκυος… οπότε, αποφάσισα ότι δεν θα τους εγκατέλειπα. Έτσι, ήρθε και μείναμε μαζί στην Αμερική και η γέννα συνέπιπτε με την περιοδεία για το “Killing The Dragon” και ο Ronnie ήθελε τον ίδιο κιθαρίστα και στο άλμπουμ και στην περιοδεία. Έτσι, με ρώτησε αν θα μπορούσα να πάω στην περιοδεία. Είπα «θα ήθελα να είμαι εκεί όταν θα γεννηθεί ο γιος μου». Αυτό έγινε. Για πολλούς κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δύσκολο, θα έδιναν την εύκολη λύση: «ΟΚ θα χάσω τη γέννηση του παιδιού μου γιατί θέλω να μείνω με το συγκρότημα». Αλλά, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Έτσι, η επιλογή ήταν ανάμεσα στο αν θα χάσω τη γέννηση του μοναχογιού μου, ή θα μείνω στη μπάντα. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά. Η ζωή έχει τον τρόπο να μπαίνει στη μέση και γι’αυτό ο Ronnie κι εγώ κρατήσαμε την επαφή και μετά επέστρεψα για το “Master Of The Moon” και όλοι ξέρουμε τι έγινε μετά.

Rockpages.gr: Τώρα λοιπόν στους Dio Disciples και το project με το ολόγραμμα… αυτό εγκαταλείφτηκε γιατί κάπου διάβασα ότι η Wendy είπε ότι δεν θα συνεχιστεί, αλλά θα έχετε υλικό του Ronnie να προβάλλεται στη σκηνή ενώ θα παίζετε. Είναι σωστό αυτό;

Craig Goldy: Μάλλον… είχα κάποια προβλήματα μετά από ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο πριν λίγο καιρό. Έτσι, αυτή τη στιγμή είμαι εκτός Dio Disciples, αλλά δεν έχω πρόβλημα. Προέχει πρώτα η ανάρρωση και για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι που δεν θα συνεχιστεί το ολόγραμμα. Είχε πολύ ταλαιπωρία. Είχε μαζευτεί και πολύ μίσος γύρω από το συγκρότημα. Το πρώτο ήταν καλό. Αυτός που έκανε το πρώτο έκανε πολύ καλή δουλειά, αλλά αυτοί που έκαναν το δεύτερο φάνηκε ότι πειραματίζονταν, σαν να δοκιμάζουν την τεχνική τους στο κολύμπι (γελάει).

Dio Disciples

Και μετά… δεν ξέρω πως κατάφεραν να τον κάνουν να μοιάζει με τον Howard Stern, αλλά έμοιαζε πιο πολύ με αυτόν, παρά με τον Dio. Αλλά, αυτό που μου άρεσε πιο πολύ σαν μέλος των Dio Disciples ήταν που μπορούσα και πάλι να έρχομαι κοντά στους οπαδούς. Γιατί, όσο καιρό ήμουν στη μπάντα είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω μια ιδιαίτερη σχέση με τους fans και αυτό ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Πολλές φορές μετά από μια συναυλία που όλοι πήγαιναν σε κάποιο μπαρ να τα πιούν, ή να κάνουν καμάκι στα κορίτσια, ή και τα δυο, ο Ronnie ήταν αυτός που καθόταν εκεί και υπέγραφε αυτόγραφα και μιλούσε με τους οπαδούς. Αλλά, όταν ήμουν στο συγκρότημα, το λάτρευα. Είχα την ευκαιρία να στέκομαι πλάι του και να βλέπω πως συμπεριφερόταν στους ανθρώπους και τις ώρες επί ωρών που αφιέρωνε ακόμα κι όταν έπρεπε να σηκωθούμε πολύ νωρίς την επόμενη μέρα, αλλά καθόμουν μαζί του.

Πολλοί οπαδοί προγραμμάτιζαν τις διακοπές γύρω από την περιοδεία. Έτσι ώστε μπορούσαν να μας ακολουθήσουν για λίγο. Έτσι, η όλη φάση γινόταν πιο ιδιαίτερη, διότι ήταν φίλοι του Ronnie και όχι απλά οπαδοί. Ταξίδευαν μαζί μας στο tour bus και τέτοια. Και είχα την ευκαιρία να γίνω κι εγώ φίλος τους. Έτσι, το να είμαι στους Dio Disciples για μένα ήταν σαν ένας φόρος τιμής στη μουσική του και όχι απλά μια συναυλία. Όχι μια tribute μπάντα. Ήταν κάτι σαν μνημόσυνο με τη μορφή rock συναυλίας.

Rockpages.gr: Για να είμαι ειλικρινής ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που κριτίκαρε το ολόγραμμα γιατί φαίνεται κάτι αφύσικο, ή υπερφυσικό. Δεν θα με πείραζε εάν απλά έβγαιναν οι τραγουδιστές και φυσικά η μπάντα. Κανείς από το συγκρότημα δεν είναι ο Dio! Υποτίθεται πως είναι το συγκρότημα του Dio, οπότε δεν θα είχα θέμα αν υπήρχε ένα all-star cast τραγουδιστών να τραγουδούν τα τραγούδια του, αλλά δεν μου αρέσει το ολόγραμμα.

Craig Goldy: Δεν σε κατηγορώ. Ούτε εμένα μου άρεσε. Δεν έγινε σωστά. Ήταν ένα ατυχές γεγονός γιατί δεν έγινε σωστά. Το πρώτο ήταν καλό, αλλά υπήρχαν άλλα ζητήματα. Αυτός που έκανε το click track… όταν κάνεις το motion capture το κάνεις πάνω στο κομμάτι, σωστά; Αλλά αν το τραγούδι δεν έχει ένα σταθερό ρυθμό τότε το motion capture δεν είναι ακριβές και αυτός ήταν ένας εφιάλτης για τον καημένο τον Simon (ΣΣ, Simon Wright, ο ντράμερ του συγκροτήματος). Να βάζεις ένα ασυγχρόνιστο click track για να παίξεις ένα τραγούδι. Και το κάθε ένα από τα τραγούδια ήταν έτσι – τους το έλεγα συνέχεια…

«Αφήστε κάποιον να το κάνει επαγγελματικά»… Θα μπορούσα να το κάνω εγώ, αλλά δεν ήθελα. Δεν είναι το φόρτε μου, αλλά θα μπορούσα να το είχα κάνει. Ξέρω πώς να πάρω ένα live track και να το μοντάρω σε ένα σταθερό click track. Και να διατηρήσω την ακεραιότητα του τραγουδιού, γιατί τα περισσότερα τραγούδια τα είχε παίξει ο Vinny. Δεν έχει μεταπτώσεις στο παίξιμό του ξέρεις (γελάει). Το οπτικό κομμάτι ήταν καλό, αλλά ο καημένος ο Simon πάλευε να παίξει με το γελοίο ασύγχρονο click και αυτό συνέβαινε από την αρχή. Υπήρχε κάτι ανόητο, ή κάτι λάθος από πίσω.

Η εικόνα που έβαλαν για το πρώτο ήταν επιβλητική. Δεν έμοιαζε πολύ με εκείνον, αλλά ήταν πολύ κοντά και αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα είναι cool γιατί ο Ronnie μιλούσε για κάτι σαν κι αυτό όσο ακόμα ήταν μαζί μας…  για το να δημιουργηθεί κάτι με τους χαρακτήρες του “Magica” με τη μορφή ολογράμματος για να παίζουμε στη σκηνή. Και τότε είχα σκεφτεί πως ήταν μια υπέροχη ιδέα.

Ξεκίνησε όμως σαν ένα τραγικό δίλημμα. Χώρισε τους οπαδούς στη μέση. Τον κόσμο στα δυο. Όλοι όσοι μας υποστήριζαν, διότι ήμασταν στη μπάντα του Ronnie πριν το ολόγραμμα, ήταν διχασμένοι. Μας μισούσαν, αλλά μας αγαπούσαν την ίδια στιγμή. Ήταν τραγικό. Αυτός ο άνθρωπος αγαπούσε όλο τον κόσμο, αν υπήρχαν ένα εκατομμύριο Dio οπαδοί, αυτό τους έκοψε στη μέση. Οι μισοί ήταν από τη μία και οι άλλοι μισοί από την άλλη, σου κομμάτιαζε την καρδιά. Δεν κρατάς έτσι την μνήμη κάποιου ζωντανή…

Καταλαβαίνω γιατί μας μίσησε ο κόσμος. Λέω αυτή την ιστορία γιατί είναι παρόμοια με το πώς τον έβλεπε ο κόσμος. Όταν ο Ιησούς πήγε στο ναό και είδε ότι γινόταν εμπόριο, θύμωσε, αναποδογύρισε τα τραπέζια και φώναξε «αυτός είναι χώρος λατρείας, όχι αγορά»… έτσι με τον ίδιο τρόπο και οι οπαδοί του Dio μας θεώρσαν εμπόρους στο ναό του Dio και ήθελαν να αναποδογυρίσουν τα τραπέζια μας. Το καταλαβαίνω γιατί αγαπούσαν τόσο πολύ τον Ronnie. Αυτό ήταν κάτι άλλο που με πλήγωσε πολύ γιατί ο κόσμος μισούσε από αγάπη.

Rockpages.gr: Υπάρχει κι άλλο ένα χαρακτηριστικό όταν παίζεις στη μπάντα του Dio, που είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε και θα ήθελα να μου πεις πως το αντιμετώπισες εσύ. Εννοώ ότι πρέπει να γίνεις πάνω στη σκηνή, Ritchie Blackmore, Tony Iommi και οποιοσδήποτε άλλος κιθαρίστας ήταν στη μπάντα και όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις μέσα σε 90 λεπτά…

Craig Goldy: Αυτό ήταν τρομερό. Γιατί ήμουν οπαδός. O Ritchie Blackmore ήταν ο λόγος που άρχισα να παίζω κιθάρα. Έτσι, προσπαθούσα να μάθω να παίζω τα σόλο νότα νότα. Και μου άρεσε και η εποχή των Sabbath με τον Dio. Και όλα όσα είχε κάνει ο Viv. Έπαιξε τρομερά σόλο και έκαναν τρομερή μουσική μαζί.

Έτσι, ήταν τρομερό το ότι είχα την ευκαιρία να παίξω την αγαπημένη μου μουσική και ο Ronnie μου είχε πει ότι θα ήταν δύσκολα στην αρχή, γιατί όταν έγινε μέλος των Sabbath ο κόσμος λάτρευε τον Ozzy και μισούσε τον Dio.

Από τη μια ήταν δύσκολο, μερικές φορές δεν είχα το σωστό ενισχυτή γιατί μερικές φορές με τον Dio δεν υπήρχε το budget να φέρνουμε τους δικούς μας ενισχυτές. Και στα αεροδρόμια δεν μας άφηναν πάντα να κουβαλάμε τον εξοπλισμό μας, τα πετάλια και άλλα αξεσουάρ που ήταν ηλεκτρονικά γιατί δεν ήξεραν τι ήταν και δεν μας άφηναν να τα περάσουμε από το τελωνείο. Έτσι, έπρεπε να παίξουμε με τους ενισχυτές που μας παρείχε ο promoter γιατί προσπαθούσαν να γλιτώσουν λεφτά. Έτσι, πολλές φορές είχαν έναν ενισχυτή σκατά και προσπαθούσα να παίξω ένα σόλο του Blackmore και ακουγόμουν εντελώς σαν αρχάριος… αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι… όταν κοβόταν το budget και ο ενισχυτής και ο υπόλοιπος εξοπλισμός φαινόταν καλός, αλλά ακουγόταν σαν σκατά…

Rockpages.gr: Φαντάζομαι εσύ δεν έσπαγες καμία κιθάρα στη σκηνή σαν τον Blackmore, γιατί εκείνος μάλλον αυτό θα έκανε σε μια αντίστοιχη κατάσταση!

Craig Goldy: Ναι, αλλά αυτοί είχαν τα λεφτά για να το κάνουν αυτό, εμείς σε καμία περίπτωση… χαχαχα! Ο Ritchie Blackmore, μπορεί να σου φανεί αστείο, δεν παίζει απλά νότες. Είναι αυτό που βάζει μέσα στις νότες… πολλές φορές έχει κάποια μοτίβα που είναι σαν γλωσσοδέτες. Ξέρεις πολλοί μπορούν να πουν Ντα-τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα-τα, αλλά πολλοί είναι αυτοί που δεν μπορούν να πουν «άσπρη πέτρα ξέξασπρη…» O Ritchie Blackmore είχε σόλο-γλωσσοδέτες που φαίνονταν πολύ εύκολα, αλλά αν ήθελες να τα παίξεις σωστά ήταν αδύνατο. Γι΄αυτό και δεν έπαιζε τα ίδια σόλο δυο φορές. Δεν αντέγραφε ποτέ ένα σόλο του, εκτός ίσως από το γρήγορο μέρος του “Highway Star”. Ειλικρινά, πιστεύω ότι ο Ritchie ήταν τόσο καλός που δεν είχε ανάγκη να αποδείξει κάτι για τον εαυτό του, ότι μπορούσε να επαναλάβει live αυτό που έπαιζε στο στούντιο. Γιατί, οι περισσότεροι –και αυτό συνέβαινε κατά κόρον στα ‘80s- πείραζαν τα πάντα στο στούντιο και έπρεπε να αποδείξουν ότι μπορούσαν να τα παίξουν και live. Ο Eddie Van Halen μπορούσε να το κάνει στον ύπνο του, αλλά πίσω στον Blackmore… το να προσπαθήσεις να μάθεις να παίζεις ένα σόλο του Blackmore νότα νότα και για να το ερμηνεύσεις έτσι ώστε να το κάνεις να ακούγεται σαν να το έπαιζε εκείνος έπρεπε να έχεις όλα τα στοιχεία που είχε εκείνος.

Αν δεν είσαι ρομαντικός και δεν μπορείς να κρατάς τη γυναίκα σου τρυφερά, αλλά με δύναμη την ίδια στιγμή, ενώ προσέχεις το σπίτι σου για να ελέγχεις αν πρόκειται να μπουν διαρρήκτες, τότε δεν έχεις καμία δουλειά να παίζεις ένα σόλο Ritchie Blackmore. Γιατί, πρέπει να τα έχεις όλα. Όλα την ίδια στιγμή, μόνο και μόνο για να παίξεις ένα κομμάτι του σόλο. Γιατί, δεν είναι μόνο νότες. Είναι ένα αίσθημα, ένα συναίσθημα. Έρχεται κατευθείαν από την ψυχή. Είχε τόσα μέσα στην ψυχή του, στο παίξιμό του, που αν δεν τα είχες, τότε δεν έχεις καμία δουλειά να προσπαθήσει να τα παίξεις, γι’αυτό είναι τόσο δύσκολα.

Η στιγμή που αυτοσχεδιάζει στο “On Stage” στα “Catch The Rainbow” και “Mistreated”… Ω, θεέ μου! Εκεί ακούς την καλύτερη κιθάρα στον κόσμο και αυτοσχεδίαζε. Πέρασε από τόσα πολλά στάδια, γιατί μπορούσε να παίξει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, γιατί είχε τόσο πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα και στην ψυχή του…

Rockpages.gr: Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω στον Ritchie Blackmore είναι ότι πάντα εστίαζε περισσότερο στο να γράψει ένα φοβερό τραγούδι, παρά να κάνει επίδειξη στις ικανότητές του στην κιθάρα στο στούντιο. Αν σκεφτείς ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Deep Purple, το “Perfect Strangers” δεν θα βρεις σόλο. Πως θα μπορούσε ένας εγωμανής σαν τον Blackmore να μη βάλει ένα σόλο στο ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ της επιστροφής των Deep Purple; Ίσως ένοιωσε ότι δεν χρειαζόταν ένα σόλο στο τραγούδι…

Craig Goldy: Και ίσως να μην είναι τόσο εγωμανής… Τον έχω γνωρίσει φίλε! Τον έχω γνωρίσει! Ήμουν στους Giuffria και ανοίγαμε για το Deep Purple στην περιοδεία για το “Perfect Strangers” για τρεις μήνες. Τότε, επειδή ήξερα ότι ο Eddie Van Halen είχε φέρει την επανάσταση στην κιθάρα από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν υπήρχαν πια και τόσα να κάνεις. Οπότε, όλοι σπάμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να επινοήσουμε κάτι καινούριο. Έτσι, το σόλο στην κιθάρα ξεκινούσε με τη σκηνή να μαυρίζει και ξαφνικά ένα φως αχνοφαίνεται και ο David Glenn Eisley κάθεται γονατιστός κρατώντας την κιθάρα σαν τραπέζι και εγώ πηγαίνω εκεί και αρχίζω να παίζω σαν να παίζω πιάνο και δεν ήταν σαν τον Eddie Van Halen όταν έπαιζε το σόλο του… έπρεπε να φιμώσω τις χορδές γιατί ήταν σαν παίζεις κρουστά. Έκανα tapping και τραβούσα τις χορδές και ήταν σαν να παίζω πιάνο, αλλά έπρεπε να φιμώνω τις χορδές γιατί ήταν σαν κρουστό και οι άλλες χορδές θα δονούνταν. Και μετά έπαιρνα το χαρτί που φίμωνε τις χορδές και το πετούσα στο κοινό και όλοι τρελαίνονταν. Και έμαθα να παίζω με το ένα χέρι γιατί έδινα μαθήματα και έγραφα σόλο νότα νότα. Έτσι, έγραφα με το δεξί μου χέρι, έκανα tapping στην κιθάρα με το αριστερό για να σιγουρέψω ότι σημείωνα σωστά τις νότες. Κάνοντάς το λοιπόν αυτό για χρόνια και χρόνια σκέφτηκα «θα μπορούσα άραγε να παίξω με το ένα χέρι;» έτσι, συνέδεσα έναν ενισχυτή και έκανα το ίδιο. Χτυπούσα το λαιμό και δεν έβαζα απλά τα δάχτυλα στην ταστιέρα. Έτσι, οι άλλες χορδές δονούνταν. Έτσι η πρώτη μου αντίδραση ήταν να φιμώσω τις χορδές με το δεξί χέρι και σκέφτηκα «ουάου, μπορώ να το κάνω αυτό!» Έτσι, λίγο λίγο εξελισσόμουν και αυτό που ξέρω είναι ότι μπορούσα να παίξω τα σόλο του Randy Rhoads με το ένα χέρι. Οπότε, αυτό με έκανε να ξεχωρίζω.

Όταν λοιπόν τα έκανα αυτά ο κόσμος τρελαινόταν και στον Ritchie δεν άρεσε καθόλου αυτό. Δεν ήταν ο εγωισμός του. Δεν ήταν αυτό το νόημα της περιοδείας για αυτόν. Δεν θεωρούσε ότι πρέπει να είναι ένας διαγωνισμός κιθάρας. Δεν προσπαθούσε να κάνει διαγωνισμό, γιατί κανείς δεν μπορούσε να τον κοντράρει, οπότε δεν ήθελε να το κάνει αυτό. Έτσι λοιπόν μας έδιωξε από την περιοδεία! Στις 3 το πρωί έγινε μια έκτακτη συνάντηση: «OK αν ο Goldy δεν παίζει το σόλο και αν κατεβάσετε λίγο ρυθμούς μπορείτε να μείνετε στην περιοδεία». Έτσι, όλα τα μάτια πέφτουν επάνω μου. «ΟΚ! Εντάξει, θα το κάνω! Γάμησέ το ρε φίλε. Λατρεύω να είμαι στην περιοδεία με τους Deep Purple. Τι νομίζεις ότι είμαι τρελός; Και βέβαια δεν θα παίξω το σόλο μου για τρείς μήνες». Πέρασα τέλεια και μου άρεσε πολύ να βγαίνω στο κοινό και να ακούω τους Deep Purple. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους δω live. Έτσι, αυτό ήταν ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα και ακόμα περισσότερο το να τους γνωρίζεις από κοντά πριν την περιοδεία. Είχα ξαναδει τον Blackmore και την τελευταία βραδιά της περιοδείας σκέφτηκα «τώρα, δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω».

Giuffria

Έτσι, έπαιξα το σόλο μου και καθώς περπατούσα στο διάδρομο του σταδίου έρχεται απέναντί μου ο Ritchie. Ήταν σαν μια ταινία, όπου εγώ περπατούσα προς μια κατεύθυνση και εκείνος προς την αντίθετη. Ήταν γραφτό να συμβεί, δεν ήταν κανείς άλλος στον διάδρομο, μόνο εκείνος κι εγώ, αλλά αυτή η απόσταση μεταξύ μας, ήταν σαν να μπορούσες να νοιώσεις κάτι. Έρχεται κατά πάνω μου κι εγώ κατά πάνω του και θα συναντηθούμε γιατί εγώ μόλις πέρασα το καμαρίνι του και ξέρω ότι πηγαίνει στο καμαρίνι του. Οπότε, είτε θα κρυφτεί στο διάδρομο, ή στην τουαλέτα, ή κάπου αλλού, αν θέλει να με αποφύγει. Αλλά, κι εγώ δεν θα μπορούσα να τον ευχαριστήσω και να του πω τι σήμαινε η μουσική του για μένα. Οπότε νάτος…

Ξαφνικά, σταματάει… με κοιτάει και μου λέει: «πρέπει να μου δείξει πως το κάνεις αυτό» και μου δείχνει το κόλπο με το ένα χέρι. Κι εγώ πάγωσα! Γιατί όλα αυτά τα χρόνια μάθαινα τα σόλο του Ritchie Blackmore και νάτος τώρα που μου ζητάει να του δείξω κάτι, οπότε του είπα στα γρήγορα: «κάνεις έτσι κι έτσι» και έτρεξα στο καμαρίνι μου και κρύφτηκα. Και μετά σκέφτηκα: «ηλίθιε! Αυτός είναι ο Ritchie Blackmore που σου ζήτησε να του δείξει κάτι. Έτσι, πήγα στο καμαρίνι του και… ο Ronnie με είχε συμβουλέψει: «ποτέ μην πας στο καμαρίνι του». Μου είχε δώσει μια μεγάλη λίστα του τι να κάνω και τι να μην κάνω στην περιοδεία με τον Ritchie. Χαχαχα! Και ένα από αυτά που έγραφε ήταν «ΠΟΤΕ… ποτέ μην χτυπήσεις την πόρτα στο καμαρίνι του», αλλά εγώ το έκανα και μου άνοιξε! Απλά του είπα «είσαι το είδωλο μου εδώ και τόσα χρόνια» και του γύρισε το μάτι ανάποδα και σκέφτηκα «ωχ, σκατά! Γι’ αυτό μου είπε ο Ronnie να μην το κάνω αυτό», αλλά αυτό που συνέβαινε στο μυαλό του ήταν αυτό που συνέβη και στον George Lynch και σε ένα μάτσο ακόμα κιθαρίστες που τους είπε να μην κάνουν σόλο. Θα πήγαιναν στο τέλος της περιοδείας κοντά του και θα του έλεγαν: «μου άρεσες τόσα χρόνια. Είσαι ένας μαλάκας! Άντε γαμήσου!» Αυτό περίμενε να συμβεί γιατί αυτό συνέβαινε σε εκείνον πάντα. Αλλά, αντί για αυτό του είπα ότι ήταν το είδωλό μου, «δεν με νοιάζει ποιος θα βγει μετά από σένα, ο ένας ή ο άλλος – εγώ έκανα αυτή την κίνηση με το ένα χέρι. Είσαι ο καλύτερος και θα είσαι για πάντα και ελπίζω να μην έγινε κάποια παρεξήγηση». Απλώνω λοιπόν το χέρι μου και μου το σφίγγει και μου λέει «έλα μέσα». Έτσι, μπαίνω στο καμαρίνι. Εκεί είχαν μια μπάλα ποδοσφαίρου και την κλωτσούσαν. Αυτό έκαναν μετά την κάθε συναυλία. Κι έτσι, λέει «φέρτε του μια μπύρα». Έτσι, βάζω μια μπύρα πάνω και προσπαθώ να την χτυπήσω με τη μπάλα και αστοχώ. «Προσπάθησε ξανά» λέει ο Blackmore και τελικά με την τρίτη μου προσπάθεια… μπουμ! Διάνα! Και όλοι φωνάζουν «Νααααααααιιιιιιιι». Έτσι, αρχίσαμε να μιλάμε και του λέω για όλα εκείνα τα διαφορετικά τραγούδια και πως τα μάθαινε και προσπαθούσε να με ξεγελάσει… μου έλεγε λάθος τίτλο. «Α εννοείς αυτό;’» κι εγώ έπρεπε να του πω «όχι, όχι είναι το τάδε». «Α… ναι, ναι. Έχεις δίκιο». Και μετά θα μιλούσαμε για ένα άλλο τραγούδι και θα μου έλεγε «α, εννοείς εκείνο;» και πάλι έπρεπε να του πω «όχι, όχι, είναι αυτό το τραγούδι». «Α… ναι, ναι έχεις δίκιο». Και σκέφτομαι: «Με δουλεύει». Κι έτσι, στο τέλος επειδή για 2 χρόνια έκανα Γερμανικά στο σχολείο, μου ήρθε κι άλλο ένα τραγούδι, το “Maybe Next Time”. Ο τίτλος γραφόταν και στα Γερμανικά στο άλμπουμ, “Vielleicht Das Naechste Zeit”, και μιλώντας για αυτό προσπάθησε να με ξεγελάσει και πάλι με τον τίτλο και του λέω «όχι, όχι» ήταν το “Maybe Next Time” και κοιτιόμαστε και λέμε και οι δυο ταυτόχρονα , “Vielleicht Das Naechste Zeit”. Και ήταν σαν να τον χτύπησε κάτι και είπε «ουάου, δεν συναντά κανείς κάποιο που είναι τόσο ταλαντούχος σαν κι εσένα και τόσο καλός άνθρωπος. Πάρε το τηλέφωνό μου! Μη χαθούμε… έλα να με βρεις μετά το βράδυ στο μπαρ για κανένα ποτό». Ήταν πια ήδη η ώρα να φύγουμε από το Coliseum και αυτή μάλλον ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής ολόκληρη της ζωής μου, εκτός από την πρόταση του Ronnie να γίνω μέλος της μπάντας του. Και συνέβη! Και ήταν ένας πραγματικό gentleman.

Ο Gregg Giuffria και ο David Glenn Eisley περιφέρονταν με το ύφος «έχουμε ένα hit και κάνουμε περιοδεία»… αν θες να σε σεβαστεί ο Ritchie Blackmore – αυτός είναι ο άνθρωπος που πρέπει να δείξεις σεβασμό… να εκτιμήσεις. Αν θες να τον προκαλέσεις πρέπει να έχεις την ίδια γνώση, ή ακόμα περισσότερη, αλλά και πάλι πρέπει να τον σεβαστείς. Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Δεν είναι το ίδιο. Οπότε, πρέπει να του φερθείς διαφορετικά. Αν δεν του φερθείς διαφορετικά, τότε ναι θα είναι ο εγωμανής βλάκας που οι περισσότεροι πιστεύουν πως είναι, εκτός αν του φερθείς με τον τρόπο που του αξίζει να του φερθείς.

Rockpages.gr: Τελευταία ερώτηση… ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σου έδωσε ο Ronnie;

Craig Goldy: Ουάου, αυτό είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να σου πω γιατί μου χάρισε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του που το «εγκατέστησε» μέσα μου. Μάλιστα, κάποια στιγμή μου είπε «Goldy, θέλω να σου δώσω τη σκυτάλη μικρέ» μπροστά στον καλύτερό του φίλο την ώρα που ετοιμαζόταν για την περιοδεία… οπότε, προσπαθώντας να διαλέξω μόνο ένα θα σου απαντήσω στην ερώτηση με μια ερώτηση: τι προτιμάς; Να εισπνέεις, ή να εκπνέεις; Χαχαχα! Αστειεύομαι, αλλά πραγματικά αδύνατο να διαλέξω μόνο μία…

Η σημαντικότερη συμβουλή συμπυκνωμένη είναι… «ό,τι κι αν περνάς, πάντα να φροντίζεις να είσαι καλός με τους οπαδούς. Ό,τι κι αν συμβαίνει. Αν περνάς μια κακή βραδιά, οτιδήποτε… ό,τι κι αν συμβαίνει. Πρέπει να σιγουρευτείς ότι θα πάνε σπίτια τους ευχαριστημένοι». Επίσης, «να ξεκινά πάντα με ένα καλό groove». Επειδή ήταν μπασίστας και πολλοί κιθαρίστες επινοούν ένα riff και τα riff είναι σπουδαία – και ο Ritchie το ήξερε αυτό- αλλά ήξερε και από grooves όταν ήταν στους Deep Purple. Και αυτό με τους κιθαρίστες πάει μακριά, γιατί και οι ντράμερ πολλές φορές δυσκολεύονται να βρουν έναν cool τρόπο να παίξουν πάνω από τα riffs του κιθαρίστα. Γιατί μπορεί το riff να είναι σπουδαίο και μπορεί να είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα στον πλανήτη. Αλλά, αν δεν έχει ένα καλό groove, τότε ποιο είναι το νόημα; Επίσης, ο τρόπος που δούλευε ήταν τόσο επίμονος, αλλά έκανε τη διαφορά. Γιατί πολλοί είναι εκείνοι που γράφουν τραγούδια και μετά τα ακούνε. Και μόλις φτάσουν, ας πούμε, στη μέση του τραγουδιού θα πουν «στοπ, στοπ κάτι χρειάζεται κάτι εδώ». Οπότε, μετά από τρία ή τρισήμιση λεπτά σταματάνε και επινοούν ό,τι είναι αυτό που χρειάζονται και προχωράνε. Μετά, ίσως αφού έχουν φτάσει στα πέντε λεπτά… «στοπ, στοπ, κάτι χρειάζεται εδώ», ενώ έχουν περάσει άλλα δυο με δυόμιση λεπτά, προσθέτουν και τελειώνουν το τραγούδι και πάνε στο επόμενο. Έχασαν λοιπόν κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Το τραγούδι είναι αυτό που θα σου πει τι χρειάζεται, όχι εσύ! Γιατί, αυτό που έκανε ο Ronnie ήταν πως άκουγε ένα τραγούδι και στα τρία με τρισήμιση λεπτά έλεγε «στοπ, κάτι χρειάζεται εδώ»… έτσι έκανε κάτι που σκεφτόταν ότι θα λειτουργούσε, αλλά δεν προχωρούσαμε παρακάτω. Τι κάναμε; Ξαναπηγαίναμε στην αρχή ξανά και ξανά. Και αν ακόμα ακουγόταν καλό το κρατούσαμε, αλλιώς έπρεπε να σταματήσουμε και να ξανακάνουμε το ίδιο πάλι. Ήταν πολύ επίμονος, αλλά με τον τρόπο αυτό άφηνε το τραγούδι να μας πει τι χρειαζόταν να βρούμε εμείς. Όχι εμείς να επιβάλουμε στο τραγούδι αυτό που πιστεύαμε ότι ταίριαζε. Και αυτό μπορεί να ήταν κουραστικό, αλλά νομίζω πως από όλα όσα έκανε ήταν το πιο ωφέλιμο. Γιατί, είναι κάτι που έρχεται με την εμπειρία. Δεν είναι κάτι που διαβάζεις σε ένα βιβλίο. Δεν γίνεται!

Αυτό είναι άλλο ένα πράγμα που μου τη δίνει… η μουσική βιομηχανία σε κρίνει από το πόσο καλά ακούγεσαι μέσα από ένα μονοφωνικό ηχείο στο κινητό σου. Κάποια από τα άλμπουμ που βγάζουμε μιξάρονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ώστε αν ακούς με δυο μεγάφωνα, ή με ακουστικά θα ακούσεις ολόκληρο τον ήχο. Αλλά, κανείς… κανείς δεν το κάνει αυτό πια. Αλλά, υπάρχουν πολλές μπάντες εκεί έξω που έχουν φανταστικό ήχο σε αυτό το μικρό ηχειάκι. Αλλά, τα έχει κάνει αυτό; Βλέπω κάποιους που είναι τεράστια ονόματα στη βιομηχανία, που πουλάνε εκατομμύρια, πλατινένιοι καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο, που κάνουν μίξη και master σε αυτό το μικρό ηχείο. Έτσι, ώστε να ακούγεται καλά στα κινητά. Δεν είναι γελοίο;

Αλήθεια τώρα; Η μουσική έχει γίνει τόσο ασήμαντη για τον κόσμο που το στάνταρ της βιομηχανίας είναι ένα μονοφωνικό ηχείο κινητού…

Έτσι, κι εγώ κάποια μέρα ίσως βρω να κάποιον ιδιαίτερο – γιατί γερνάω και με όλα αυτά που συμβαίνουν, όπως το streaming, τι νόημα έχει; Θα βρω λοιπόν μερικούς και θα τους μεταλαμπαδεύσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ από αυτά τα 30 χρόνια γιατί μπορεί αργότερα στην εποχή του τα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει και ο κόσμος να ξαναγοράζει CD και άλμπουμ και ίσως να μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν από τη μουσική. Και μέχρι τότε εγώ μπορεί να έχω πεθάνει, αλλά εκείνοι θα έχουν ένα σημαντικό προβάδισμα απέναντι στους άλλους.