Το next big thing της Σουηδίας στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, μετά από 6 χρόνια αναμονής, επιστρέφει με τον πέμπτο κατά σειρά στούντιο δίσκο ονόματι Rust. Το συγκρότημα που βασανίστηκε αρκετά τα τελευταία χρόνια -στην μετά Leppard εποχή- χάνοντας τον αποπροσανατολισμό του, βρήκε τη νέα του πυξίδα στον τραγουδιστή Gabriel Keyes. Ανάμεσα σε ένα διαρκές up&down, η στιβαρή τριάδα (Martin Sweet, Peter London, Eric Young) που συμπληρώνει αισίως 15 χρόνια ζωής στο μουσικό στερέωμα, είναι και πάλι η βάση του οικοδομήματος.
Η απώλεια ενός εμβληματικού τραγουδιστή έφερε ανασφάλεια και το -όχι και τόσο επιτυχημένο- πέρασμα του Simon Cruz καθήλωσε στον «πάγο» ένα πολύ γερό χαρτί της Σουηδικής μουσικής κοινότητας. Προσωπικά, αναφώνησα ένα μεγάλο «Welcome Back» κατά την ακρόαση του άλμπουμ γιατί η μουσική που μας προσφέρουν δικαιολογεί στο έπακρο και το όνομα και το ταλέντο. Το RUST είναι ώριμο, ζεστό και ίσως το μελωδικότερο όλων. Μήπως του λείπει πια η αλητεία, η σπιρτάδα και το motherfucking των ένδοξων ημερών; Σίγουρα υπάρχουν στιγμές, αλλά οι ορκισμένοι οπαδοί θα σπεύσουν να αμφισβητήσουν.
Θεωρώ ότι τα “Crazy” και “In The Maze” αντικατοπτρίζουν επακριβώς τους Crashdiet του 2019. Ίσως αυτή η αλλαγή πορείας να προήλθε και από τους «ανταγωνιστές». Η εταιρεία παραγωγής, για μια ακόμα φορά, εμφανίζει τα ίδια συμπτώματα κόπωσης και επανάληψης, αλλά ουδείς αυτή τη στιγμή θα πάει κόντρα στο επιτυχημένο μονοπώλιο.
Με την αύρα και την εμπειρία θα επανεμφανιστούν ψηλά στη θέση εκκίνησης, ο χρόνος απουσίας όμως είναι αμείλικτος για να αναρτηθούν και πάλι στα πρωτοσέλιδα. Ναι, τα… άλλοτε παιδιά της παραμεθορίου δεν είναι πια οι επαναστάτες, όμως μέσα σε μια χώρα με λαμπρή παράδοση αλλά και διαρκώς αναμασημένη μουσική βιομηχανία, ήρθε η ώρα να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι.
