Κοιτάξτε παιδιά…είναι απλά τα πράγματα! Υπάρχουν δύο τρόποι για να αποτιμήσεις τη νέα δουλειά των Crazy Lixx και κατ’ επέκταση κάθε νέο πόνημα από τη νέα Σκανδιναβική hard rock σκηνή. Είναι εκείνοι όπου δεν έχουν θέμα με τη νέα ηχητική προσέγγιση του ιδιώματος εστιάζοντας μονάχα στα κομμάτια αυτά καθ’αυτά και από την άλλη είναι εκείνοι που έχουν για εικόνισμα το εξ Αμερικής ορμώμενο hard rock όπως αυτό γεννήθηκε, γιγαντώθηκε και τελικά παρήκμασε στα 80ς και 90ς. Προσωπικά, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία αν και ομολογώ ότι προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικός με αυτές τις σχετικά νέες μπάντες. Για παράδειγμα, οι Eclipse πάντα μου «μιλούσαν» λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες ή το ντεμπούτο των Crashdiet είναι ένα απίστευτο album. Οι Crazy Lixx έχουν κυκλοφορήσει μερικούς αξιόλογους δίσκους και η παρουσία τους στο χώρο είναι διόλου αμελητέα. Ανήκει, άραγε, το “Street Lethal” σε αυτή την κατηγορία των αξιόλογων δίσκων;
Η απάντηση είναι δίχως δεύτερη σκέψη καταφατική. Σίγουρα δε νομίζω ότι θα δεχτώ ποτέ τη διαστρεβλωμένη αυτή εικόνα για το hard rock αλλά τα τραγούδια των Crazy Lixx είναι πιασάρικα και καλοδουλεμένα. Ο Danny Rexon αναδεικνύεται σταθερά στη νέα ηγετική μορφή στο χώρο βγάζοντας προς τα έξω ολοένα και πιο έντονα τις επιρροές του από Def Leppard, Crue, Skid Row με ρεφραίν που ξεσηκώνουν και…κλισέ στίχους που τόσο ταιριάζουν στο ιδίωμα. Μακάρι να απέφευγε και κάτι κακοτοπιές τύπου “Anthem For America” γιατί απλούστατα δεν γίνεται κανένας Danny Rexon να τη «λέει» στους Αμερικάνους για τις μόδες της εποχής. Αυτό δεν είναι θέμα της αμερικάνικης νεολαίας αλλά της μουσικής βιομηχανίας στο σύνολο της…άσε που και η Ευρώπη δεν τα πάει και καλύτερα. Και τουλάχιστον η Αμερική για δεκαετίες μια χαρά τα πήγε…ξεφεύγουμε όμως.
Το ”Street Lethal” είναι ένα καλό album. Δεν χρειάζεται να το αναλύουμε και πολύ. Οι Crazy Lixx τα πάνε περίφημα και ας γκρινιάζουμε όλοι εμείς οι…επίμονοι ηλικιωμένοι για τη διαστρεβλωμένη εικόνα του hard rock. Η retro ατμόσφαιρα του δίσκου ταιριάζει γάντι στους Σουηδούς οι οποίοι στα μάτια μου καταθέτουν μία δουλειά που άνετα θα ήταν το soundtrack του…Cobra Kai.
Highlight: Ακόμη και το εξώφυλλο εντάσσεται σε αυτή τη λογική της retro αισθητικής αφού μοιάζει με video game των 80ς.
