Μια συναυλία ιεροτελεστία, με εξαιρετικούς μουσικούς, μια βραδιά γεμάτη θεατρικότητα μέσα από τον εναέριο χορό των Νυμφών, το τραγούδι των Σειρήνων και τον ήχο των αρχαιοελληνικών οργάνων, όπου οι βακχικές επικλήσεις συνάντησαν τη διονυσιακή έξαψη αλλά και την εγχώρια παράδοση.
“Είμαι έτοιμος να δεχτώ τον χρησμό σου / Βαθύ σκοτάδι με περικλείει”
Μουσική, η τέχνη των τεχνών, η τέχνη που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και που μπορεί να αναζωογονήσει την ψυχή του ανθρώπου, να ξυπνήσει μνήμες, να σε ταξιδέψει αλλού, σε μια άλλη πνευματική σφαίρα.
Η πρώτη επαφή με τους ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΥΜΦΗ ήταν δυο δεκαετίες πριν, με κάποια κομμάτια τους να εμφανίζονται σε μια συλλογή του Metal Invader και να προκαλούν έκπληξη στα άγουρα αυτιά των metalheads της εποχής που διάβαζε τα διθυραμβικά άρθρα για ένα ιδιαίτερο συγκρότημα που χρησιμοποιεί αυτοσχέδια αρχαιοελληνικά όργανα(μέχρι τότε ξέραμε μόνο τους blacksters Fiendish Nymph των αδερφών Γιασαφάκη, δηλαδή την πρώιμη κατά κάποιο τρόπο μορφή των Daemonia Nymphe πριν αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στο neofolk/παγανιστικό ύφος τους). Από τότε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι, το συγκρότημα έχει ξεφύγει από τον κλειστό μικρό κύκλο, έχει κυκλοφορήσει μερικά υπέροχα άλμπουμ, έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και έχει εμφανιστεί σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, ενώ, μετά από πολλά χρόνια, τους είδαμε ξανά στην Αθήνα με μία εντυπωσιακή εμφάνιση στο Gagarin το 2019. Ένα χρόνο μετά λοιπόν, πήραν το ρίσκο και εμφανίστηκαν στο Piraeus Academy, με τον κόσμο –ευτυχώς- να έρχεται να τους στηρίξει και πάλι (και ας υπήρχαν και πολλοί “εξωσχολικοί”, όχι παιδιά, δεν πάμε σε τέτοια live για να χαζοκουβεντιάσουμε ή να σχολιάσουμε τα κάλλη της χορεύτριας).
“Γαῖα θεά, μῆτερ μακάρων, θνητῶν τ’ ἀνθρώπων”
Ήξερα πως η εμφάνιση τους θα είναι ξεχωριστή ούτως ή άλλως αλλά κατάφεραν να ξεπεράσουν την περσινή! Σε αυτό βοήθησε η πολύ δουλειά που έγινε σε όλα τα επίπεδα σε ότι έχει να κάνει με το στήσιμο αυτής της συναυλίας: εξαιρετικός ήχος, σωστός φωτισμός αλλά και σκηνοθεσία αφού στη σκηνή συνυπήρξαν αρκετοί μουσικοί αλλά και χορευτές που βοήθησαν στο καταπληκτικό τελικό αισθητικό αποτέλεσμα. Μπροστά στη σκηνή το ένα από τα δύο βασικά μέλη, η Εύη Στεργίου (φωνητικά αλλά και ένα πλήθος διαφορετικών οργάνων όπως η αρχαία λύρα, η πανδουρίδα, κλασική κιθάρα και κρουστά) με το έτερο βασικός μέλος τον Σπύρο Γιασαφάκη στα μετόπισθεν να αναλαμβάνει και αυτός (πέρα από τα φωνητικά και την κλασική κιθάρα) μια σειρά από μη προβλέψιμα όργανα όπως η αρχαία λύρα, ο αυλός του Πανός, η αρχαία κιθάρα, η πανδουρίδα, η άσκαυλος και η σείστρα). Δίπλα στην Εύη οι εξαιρετικές φωνές των Victoria Couper και Rey Yusuf και στα μετόπισθεν οι Θοδωρής Ζιάρκας (κρητική λύρα, κοντραμπάσο), Πρόδρομος Μυστακίδης (τύμπανα), Gizem Altinordu (κρουστά), Ορέστης Γιασαφάκης (κοντραμπάσο, κλασική κιθάρα).
“Πάνα παίξε μουσική για μας, και μεις θα χορέψουμε …”
Το ιδιαίτερο κλίμα της εμφάνισης φάνηκε από την αρχή, με τις βάκχικες επικλήσεις να συνοδεύονται από τον αργό χορό και τον καπνό ενώ το παιχνίδισμα των σκιών στο background έδενε πολύ όμορφα με κάτι που έμοιαζε με θεατρική τελετουργία. Τα κομμάτια που ακούσαμε διέτρεχαν μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας τους ενώ μετά από πολλά χρόνια έπαιξαν και το “Invoking the Pan” από το πρώτο τους άλμπουμ. Ο κόσμος κοίταζε μαγεμένος στην αρχή, είτε τα περίεργα όργανα, είτε την performance των χορευτριών Sile Gutrod και Ιωάννας Δούκα, ειδικά ο εναέριος χορός της Ιωάννας δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά. Όλα αυτά δεν ήταν απλά εντυπωσιακά όμως αφού συνυπήρχαν με το αντίστοιχο μουσικό κομμάτι και τους στίχους, όπως για παράδειγμα στο “Orphic Hymn To The Moon” όπου η κοπέλα κρέμεται από το στεφάνι της σελήνης, ή στην “Άσπρη Βαρκούλα” όπου κάλυψε τη σκηνή ένα άσπρο πέπλο ενώ ακούγαμε τους κατάμαυρους στίχους «Μη με σκεπάζεις ουρανέ μη με πλακώνεις χώμα…», τις μάσκες στο “Nemesis Rhamnousia” και τόσα άλλα.
“την Ψυχή μου ζύγισε την με τον Ήλιο φώτισε την…”
Ακόμα και κάποιοι (λίγοι) στο κοινό που έδειχναν να βαριούνται πήραν τα πάνω τους με το ομώνυμο από το άλμπουμ “Psychostasia” που οδήγησε σε ένα ωραίο fusion διονυσιακής γιορτής με ανυψωτικούς ρυθμούς της ελληνικής παράδοσης αφού ακολούθησαν “Thracian Gaia”, η λύρα στο “Dance of the Satyrs” και στη συνέχεια η αποθέωση στη χρήση της ασκαύλου (ναι οκ, το λες και γκάιντα αν η καταγωγή σου είναι τα highlands) από τον Σπύρο. Ένα απίστευτο ταξίδι από τα βουνά της Κρήτης μέχρι αυτά της Ηπείρου και από κει στη Θράκη ενώ τα κρουστά στο τέλος θύμισαν κάτι πρωτόλειο, παλιότερο, κάτι σαν αυτό που οδήγησε τους ανθρώπους να χτυπήσουν πέτρες και κύμβαλα σε μια προσπάθεια συντονισμού εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου. Το encore μαγευτικό επίσης ανάγκασε τους πάντες να τους χειροκροτήσει δυνατά για όλα αυτά που κέρδισε αυτές τις δύο υπέροχες ώρες.
® κείμενο/φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
video DAEMONIA NYMPHE:
