Τους έχω δει τέσσερις φορές. Αυτή αναμένεται να είναι η πέμπτη. Και πάλι είναι λίγες, αφού μιλάμε για ένα κορυφαίο συγκρότημα το οποίο κοντεύει τριάντα χρόνια και συνεχίζει ακάθεκτο στο θρόνο του melodic death metal. Η παρακάτω λίστα περιέχει τα είκοσι κομμάτια που θα διάλεγα αν έφτιαχνα το setlist του συγκροτήματος. Κάποια από αυτά σίγουρα θα ακουστούν ζωντανά (δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν κοιτάω setlist πριν πάω σε μια συναυλία), κάποια όχι. Αποτελούν όμως και μία χαρακτηριστική συλλογή που δείχνει την μουσική πορεία αυτού του ξεχωριστού συγκροτήματος, για όσους δεν έχουν μεγάλη επαφή μαζί τους.
Skywards (Skydancer – 1993)
Όταν ξεκίνησε η αυτοκρατορία τους. Όταν ο Anders Friden (In Flames) ήταν ο τραγουδιστής τους. Όταν ο Mikael Stanne ήταν κιθαρίστας. Όταν το thrashy death στοιχείο κυριαρχούσε της μελωδίας. Σχεδόν άλλο συγκρότημα.
Punish My Heaven (The Gallery – 1995)
Διαχρονικό διαμάντι που ανοίγει το αξεπέραστο “The Gallery”. Τα λόγια είναι περιττά. Bring me the light in the darkness that never ends.
Lethe (The Gallery – 1995)
Το αγαπημένο μου κομμάτι. Ανατριχιαστική μελωδία κι ένας φοβερός Stanne που βγάζει τα σωθικά του στο refrain. Λύτρωση. Αντικειμενικά από τα κορυφαία τους ever.
Hedon (The Mind’s I – 1997)
To album που κλείνει την πρώτη και πιο ακραία περίοδο των DT. Το τραγούδι αγγίζει την τελειότητα. How hungry have we become, like animals naked in shame.
ThereIn (Projector – 1999)
Ένα από τα πιο γνωστά τους, το οποίο βρίσκεται στο album ορόσημο που τους έκανε πιο μελωδικούς, ξενέρωσε αρκετούς οπαδούς, και άνοιξε νέους δρόμους στη μουσική τους. Ο Stanne ξεκίνησε να δείχνει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να τραγουδήσει όπως γουστάρει. ThereIn lies the beauty.
The Wonders At Your Feet (Haven – 2000)
Όλο και κάπου θα το έχεις ακούσει, αφού αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια τους. Η προσθήκη του Martin Brandstrom στα πλήκτρα αποδείχτηκε εξαιρετική κίνηση, αφού έκτοτε έχει αφήσει το δικό του στίγμα σε τόσες και τόσες συνθέσεις. Το solo του Niklas Sundin είναι απλό μεν, υπέροχο δε.
Haven (Haven – 2000)
Παίζει να είναι το πιο παρεξηγημένο album τους, αλλά μέσα του κρύβονται διαμαντάκια όπως αυτό εδώ. Invite the dark side in.
Monochromatic Stains (Damage Done – 2002)
Άλλο ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια τους, για το οποίο γύρισαν και ένα απίστευτο video. Συναυλιακό must, γίνεται χαμός όποτε παίζεται ζωντανά.
Single Part Of Two (Damage Done – 2002)
Προσωπικό κόλλημα από μία δισκάρα που δεν έχει ούτε για πλάκα αδύναμες στιγμές.
White Noise/Black Silence (Damage Done – 2002)
Από τα πιο χαρακτηριστικά/πορωτικά riffs που έχουν γράψει οι Σουηδοί.
Lost To Apathy (Character – 2005)
Ένας τίτλος που περιγράφει απόλυτα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Ένας ύμνος που δείχνει το μεγαλείο τους. These eyes will never see, covered up from reality.
One Thought (Character – 2005)
Ίσως το πιο ακραίο album τους από τη νέα χιλιετία και μετά. Μία από τις κορυφές του (μόνο τέτοιες έχει) είναι κι αυτό.
Terminus (Where Death Is Most Alive) (Fiction – 2007)
Άλλη μία δισκάρα που δεν έχει ούτε μία αδύναμη στιγμή. Κάποια όμως ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα. Εδώ βοηθάνε και τα μπλιμπλίκια του Brandstrom.
Icipher (Fiction – 2007)
Mid-tempo απόλαυση που δείχνει ότι οι DT κεντάνε σε όποια ταχύτητα κι αν επιλέξουν να παίξουν. Και φυσικά στιχάρες. Όπως πάντα.
Misery’s Crown (Fiction – 2007)
Πλέον το πιο διάσημο κομμάτι τους και αυτό με το οποίο κλείνουν τις συναυλίες τους. Ένα αριστούργημα με απίστευτη μελωδία και στίχους που αν τους έχεις βιώσει σε κόβουν κομμάτια. Το ξαναγράφω, αριστούργημα.
The Fatalist (We Are The Void – 2010)
Άλλο ένα παράδειγμα του πώς ο Brandstrom δημιουργεί εξαιρετικές μελαγχολικές μελωδίες με τα πλήκτρα του. Από τις κορυφαίες στιγμές ενός, κάπως, περίεργου album.
Zero Distance (We Are The Void – 2010)
Bonus κομμάτι που όμως παίζει να είναι και το καλύτερο από τα υπόλοιπα της κανονικής κυκλοφορίας. Περίεργο; Όχι για τους DT, αφού είναι συνηθισμένο να βγάζουν απίστευτα κομμάτια που δε χωράνε στις βασικές εκδόσεις ενώ άλλα συγκροτήματα θα σκότωναν να έχουν. Μετά κυκλοφόρησε σε EP και γύρισαν ένα φοβερό video για λογαριασμό του. Hey, what is your life about today?
Weight Of The End (Construct – 2013)
Ίσως το πιο πειραματικό album τους εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με μουσικούς πρώτης κλάσης, δε χρειάζεται να ανησυχείς και τόσο. Σχεδόν ανίκανοι να γράψουν κακή μουσική.
Forward Momentum (Atoma – 2016)
Από τα πρώτα single που βγήκαν για την τελευταία κυκλοφορία του συγκροτήματος, μαζί με ένα υπέροχο video. Η μουσική τους συνεχίζει να μαγεύει.
Force Of Hand (Atoma – 2016)
Το “Atoma” μέσα από κομμάτια σαν κι αυτό δείχνει ότι δεν κάνουν έκπτωση στην ποιότητα κι έχουν ακόμα πολλά να δώσουν σε ένα ήχο που έχτισαν όσο ελάχιστοι.
Γιώργος Τερζάκης
