Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μετά από μια συναυλία του τεράστιου συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Dark Tranquillity. Οι πολυαγαπημένοι Σουηδοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Στα συν της βραδιάς το ότι ήρθε όλο το πακέτο της περιοδείας, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στη χώρα μας. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Αρχικά, να τονίσω κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά εδώ δεν το έχουμε συνηθίσει και τόσο. Το χρονοδιάγραμμα που είχε ανακοινωθεί τηρήθηκε στο λεπτό και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο όσοι βοήθησαν σε αυτό. Οι Gwendydd από τη Βουλγαρία κλήθηκαν να σημάνουν την έναρξη και με έκαναν να σκεφτώ ότι είναι μόλις το δεύτερο συγκρότημα που βλέπω από την γειτονική χώρα. Ξεκίνησαν σαν all-female μπάντα αλλά μετά από δύο αλλαγές drummer, έσπασαν τον…κανόνα και έβαλαν έναν βετεράνο της σκηνής στη συγκεκριμένη θέση. Παίζουν μοντέρνο melodic death metal/metalcore που θυμίζει αρκετά Arch Enemy, είχαν καλό ήχο και σίγουρα κατάφεραν να κερδίσουν τον αρκετό κόσμο που είχε έρθει από την αρχή. Οι κοπέλες (δύο κιθάρες, μπάσο, φωνητικά) δεν ήταν και τόσο κινητικές, το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο είχε να κάνει με τον περιορισμένο χώρο στη σκηνή ή ίσως με κάποιο άγχος λόγω του ότι όλες τους διανύουν μόλις τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας της ζωής τους! Το μόνο αρνητικό που μπόρεσα να βρω, σε μία κατά τ’ άλλα πολύ δυνατή εμφάνιση, ήταν τα προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά. Για τα διάφορα samples που είχαν το καταλαβαίνω, τα φωνητικά όμως ήταν άσχημο να ακούγονται έτσι. Ειδικά όταν η Vicky Stoichkova έχει εξαιρετικά death growls και ήταν απόλαυση να την βλέπεις να ουρλιάζει.
Συνέχεια με τους Pyogenesis και τη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς! Δεν ξέρω πόσοι τους ήξεραν, αν και μιλάμε για παλιό συγκρότημα, αλλά σίγουρα η φοβερή εμφάνισή τους θα έκανε όλο το Fuzz να τους προσέξει. Δεν ήταν μόνο η περίεργη εισαγωγή death στον κατά κύριο λόγο alternative metal/rock/punk ήχο τους (ξεκίνησαν σαν doom/death μπάντα άλλωστε), ούτε το ντύσιμό τους με πουκάμισα, γιλέκα και γραβάτες αλλά το ότι είχαν μια απίστευτη ενέργεια και συνεχή κίνηση πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τον κόσμο με κάθε τρόπο. Αποκορύφωμα αυτού όταν εμφανίστηκε πρόβλημα με τη δεύτερη κιθάρα και ο τραγουδιστής έκανε τα γνωστά παιχνίδια με το κοινό, βάζοντάς μας στο τέλος να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το ρεφρέν του “You Give Love A Bad Name”.
Ουσιαστικά, οι Γερμανοί παρέδωσαν σεμινάριο σχετικά με το τι πρέπει να κάνει ένα συγκρότημα όταν παίζει μπροστά σε κόσμο που δεν γνωρίζει τη μουσική του. Πραγματικά απολαυστικοί και άξιοι κάθε χειροκροτήματος που απέσπασαν. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον κιθαρίστα Von Marengo για την ατελείωτη μούρλα που κουβαλούσε και το one-man show που έδωσε. Θα τους ξαναέβλεπα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Setlist (με επιφύλαξη): Steam Paves Its Way (The Machine), Blaze My Northern Flame, Flesh And Hair, Through The Flames, Will I Ever Feel The Same, I Have Seen My Soul, Don’t You Say Maybe
Οι Ensiferum είναι ένα συγκρότημα που ήθελα να δω. Χωρίς να είμαι οπαδός τους, albums όπως τα “Victory Songs” και “One Man Army” είχαν κάνει κατά καιρούς κατάληψη στα ηχεία μου (από τα οποία έπαιξαν συνολικά…ένα κομμάτι). Δεν μπορώ να πω όμως ότι ευχαριστήθηκα την εμφάνισή τους. Και δεν ήταν επειδή έπαιξαν άσχημα αλλά λόγω του πολύ κακού ήχου. Θαμμένες κιθάρες και πολύ ψηλά τα τύμπανα, σε σημείο που άκουγες την μπότα να υπερκαλύπτει σχεδόν τα πάντα.
Οι Φινλανδοί είχαν όρεξη, ενέργεια, αρκετό κόσμο που τους λατρεύει και φυσικά τα χαρακτηριστικά χορωδιακά φωνητικά τους που δίνουν αυτή την ξεχωριστή ιδιότητα στα τραγούδια τους. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που δεν την πάλευαν μία με τη μουσική τους και για να περάσει η ώρα το έριχναν στον…χορό, κάθε φορά που ακούγονταν οι γνωστές folk μελωδίες. Πολύ ωραία στιγμή όταν σχεδόν όλο το Fuzz φώναζε μαζί τους στο κλασικό “Lai Lai Hei”. Επαναλαμβάνω, κρίμα που δεν είχαν το σωστό ήχο γι’ αυτό που παρουσίασαν.
Setlist: Rum Women Victory, Andromeda, One More Magic Potion, Into Battle, For Sirens, Run From The Crushing Tide, Treacherous Gods, In My Sword I Trust, Lai Lai Hei, From Afar
Και η μεγάλη ώρα έφτασε για την υπερμπαντάρα από την Σουηδία. Επειδή τέτοια είναι. Μπορεί και εδώ ο ήχος να μας τα χάλασε στα πρώτα δυο τραγούδια και να μην ακούγαμε τις κιθάρες, έφτιαξε όμως γρήγορα και οι Dark Tranquillity μας άφησαν με τα σαγόνια στο πάτωμα. Πάρε κι ένα “The Treason Wall”, πάρε κι ένα “Monochromatic Stains”, πάρε κι ένα “Terminus (Where Death Is Most Alive)” και οι περισσότεροι απλά παραμιλούσαμε στο πρώτο μισάωρο. Λίγο μετά, αυτό που ακολούθησε έδειξε τη μεγάλη αγάπη του κόσμου προς το συγκρότημα καθώς και το πόσο σημαντικές και ξεχωριστές στιγμές μπορεί να σου χαρίσει μια ζωντανή εμφάνιση. Ο Mikael Stanne έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν ώστε να αναφερθεί στον Fredrik Johansson, κιθαρίστα του συγκροτήματος την περίοδο 1993-1999 που έφυγε από τη ζωή στην αρχή του έτους από καρκίνο. Φάνηκε ξεκάθαρα η συγκίνηση στο πρόσωπό του, που αυτομάτως ο κόσμος άρχισε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, φωνάζοντας ταυτόχρονα το όνομα του Fredrik καθώς και του συγκροτήματος, κάνοντας τον Mikael να βουρκώσει. Το επόμενο τραγούδι αφιερώθηκε στη μνήμη του, καθώς ήταν το πρώτο που έγραψαν μαζί και δεν ήταν άλλο από το τιτάνιο “Punish My Heaven”, στο οποίο έγινε χαλασμός.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν η αψεγάδιαστη απόδοση του συγκροτήματος, όταν μάλιστα οι μισοί μουσικοί ήταν session για την περιοδεία! Δεν χρειάζεται να πω για τον εξαιρετικό Mikael στα φωνητικά, τον τεράστιο Martin Brändström στα πλήκτρα και τον καταπληκτικό κιθαρίστα Johan Reinholdz που είναι μόλις πέντε χρόνια στη μπάντα αλλά παίζει και συμπεριφέρεται λες και είναι δεκαπέντε, τραγουδώντας μάλιστα σχεδόν κάθε στίχο. Τι κι αν μετά από χρόνια σταθερότητας το τελευταίο διάστημα υπάρχουν συνεχώς ανακατατάξεις στα μέλη τους; Η σουηδική μηχανή δεν καταλαβαίνει από αυτά. Ο Joey Concepcion που αντικαθιστά τον δάσκαλό του στην κιθάρα Chris Amott στην περιοδεία, λόγω του ότι ο τελευταίος πρόσφατα έγινε πατέρας, μπορεί να είχε πιο ήπια παρουσία στη σκηνή αλλά ήταν άψογος. Το rhythm section των Christian Jansson στο μπάσο και του παιχταρά Joakim Strandberg-Nilsson των θεών In Mourning στα drums έκανε τη δουλειά του και με το παραπάνω. Και σε όλα αυτά να έχεις και τους οπαδούς που βοηθούσαν με τη φωνή τους σχεδόν σε κάθε κομμάτι, τραγουδώντας και πολλές από τις χαρακτηριστικές κιθαριστικές μελωδιάρες των Σουηδών. Οι οποίοι έπαιξαν και δύο τραγούδια παραπάνω από το setlist που έχουν στην περιοδεία τους επειδή πραγματικά μας αγαπάνε (πολλοί το λένε, λίγοι το εννοούν). Φέρτε τους και ξαναφέρτε τους. Δεν θα κουραστούμε ποτέ να βλέπουμε αυτούς τους εξωγήινους. Επειδή όταν έχεις γράψει τραγούδια σαν τα “ThereIn”, “Lost To Apathy” και “Misery’s Crown” μεταξύ άλλων, από κάποιο άλλο πλανήτη έχεις έρθει. Τόσο απλά.
Setlist: Identical To None, Transient, The Treason Wall, Monochromatic Stains, Forward Momentum, Terminus (Where Death Is Most Alive), The Dark Unbroken, Punish My Heaven, Atoma, The New Build, Inside The Particle Storm, Phantom Days, Final Resistance, Encircled, ThereIn, State Of Trust, Lost To Apathy, Misery’s Crown
Εν κατακλείδι, μια άψογη διοργάνωση που τήρησε όπως είπα και στην αρχή το χρονοδιάγραμμα (η παραπάνω ώρα που κράτησε το set των Dark Tranquillity δε νομίζω να χάλασε κανένα). Τρία συγκροτήματα που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στη σκηνή και ένα τέταρτο που είναι εκτός συναγωνισμού. Τα συναισθήματα που σου δημιουργούν η μουσική και οι στίχοι των Σουηδών είναι μοναδικά, είναι ιδιαίτερα, είναι ανεξήγητα. Πολύ τυχεροί που έχουμε δει τόσες φορές αυτήν την τόσο σπουδαία μπάντα στη χώρα μας. We are the outstretched fingers that seize and hold the wind.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: /video: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
