Οι Darkest Era υπάρχουν αρκετά χρόνια, αλλά εδώ στην Τρίτη τους δουλειά, καταφέρνουν όχι απλά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αλλά και να τους χαρίσουν έναν από τους πιο όμορφους δίσκους του 2022. Είναι αλήθεια πως είναι πιο ώριμοι από ποτέ, σε τέτοιο βαθμό που δεν πίστευα πως πρόκειται για το ίδιο σχήμα με αυτό που είχα ακούσει στα πρώτα δύο άλμπουμ. Έτσι, φαίνεται πως τους οδήγησε το άστρο τους έμπνευσης και τους παρουσιάζουν την πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους.
Για να μπεις στη λογική τους σκέψου την επική μανιέρα των Primordial ή των Ereb Altor, σκέψου τα ψήγματα folk τους lead μελωδίες των Amorphis αλλά τους σκέψου μια doom metal μπάντα που γουστάρει να γκαζώνει κιόλας, αφού δε διστάζει να χώσει μέσα και επιθετικά blasts. Το εντυπωσιακό με δαύτους είναι πως, χωρίς να χάσουν σε μεταλλική προσέγγιση, παρουσιάζουν παράλληλα και μια απίστευτα μελαγχολική λυρικότητα που δίνει έξτρα πόντους στο τελικό αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα που είναι γεμάτο από συναίσθημα που ειδικά για τους φίλους του doom metal θα χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά τους. Πριν πολλά χρόνια τους είχαμε δει στο Up The Hammers, αλλά πιστέψτε με, οι σημερινοί Darkest Era δεν έχουν καμία σχέση με το άγουρο τότε ακόμα νέο σχήμα.
Πέρα από τα σκαλωματικά όμορφα κιθαριστικά ριφ των Ade Mulgrew και Sarah Wieghell ή τα ρολαριστά τύμπανα του Cameron Ahslund-Glass ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στα φωνητικά του Krum. Μιλάμε για μια εντυπωσιακή ερμηνεία που άλλοτε θυμίζει τον Alan (να πάλι οι Primordial) και άλλοτε τον θεό Ray Alder προσδίδοντας στην κάθε σύνθεση το κάτι παραπάνω αφού ο Krum είναι ικανός να μεταφέρει τη συγκίνηση, την απόγνωση ή όποιο άλλο συναίσθημα των στίχων. Οι βορειοϊρλανδοί έβγαλαν έναν εξαιρετικό δίσκο με πηγαίο επικό feeling και μελωδίες που θα σε ταξιδέψουν όσο λίγα σύγχρονα metal albums…
