Αν ο Roger Waters είναι ο μετεμψυχωτής της πιο δημοφιλούς περιόδου και των μεγαλύτερων στιγμών της μεγαλειώδους πορείας των Pink Floyd, ο David Gilmour μπορεί να θεωρηθεί ο συνεχιστής του ύφους και του συναισθήματος που απέπνεε η υπερκολοσσιαία μπάντα.

Ίσως το “Rattle That Lock” να μην πιάνει τα επίπεδα του “On An Island”, φέρνει όμως γρήγορα μνήμες από το “The Endless River” και κατ’ επέκταση από το “The Division Bell”.
Ανοίγοντας με το “5 Α.Μ.” που πάντως μοιάζει με ημιτελή εισαγωγή και κλείνοντας με το ίδιο σχεδόν θέμα, το “And Then…”, περικλείει στιγμές που φέρουν τη σφραγίδα του David Gilmour και μεταδίδουν σε μεγάλο βαθμό το χαρακτηριστικό συναίσθημα των Pink Floyd.

Το ομώνυμο κομμάτι ξεχωρίζει για την αμεσότητα του και ήταν φαντάζομαι εξ’ αρχής προορισμένο για πρώτο single του “Rattle That Lock”. Ξεχωρίζει επίσης η θεατρικότητα του “Faces Of Stone” καθώς και τα blues και jazz στοιχεία (όχι απλά πινελιές) που συναντάμε σε αρκετά σημεία του δίσκου και είναι αυτά που του δίνουν έναν χαρακτήρα και μια ταυτότητα, πάντα όμως κοντά στα δεδομένα των “On An Island”, “The Endless River” και “The Division Bell”.

Στο στιχουργικό κομμάτι υπάρχει κι εδώ η παρουσία της Polly Samson, συζύγου του Gilmour ενώ την παραγωγή έχει αναλάβει ο ίδιος σε συνεργασία με τον Phil Manzanera και η οποία έχει λάβει χώρα σε επτά διαφορετικά studio.

Το “Rattle That Lock” είναι ένα album που πριν καν τελειώσει η εισαγωγή του, έχεις καταλάβει ποιανού είναι. Είναι μια απολύτως αναγνωρίσιμη δουλειά με ότι καλό ή κακό αυτό εμπεριέχει.

Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι μια σπουδαία κυκλοφορία και άλλη μια απόδειξη ότι οι πραγματικά μεγάλοι μουσικοί δεν στερεύουν ποτέ.