Δεκατέσσερα χρόνια μετά το “Darkness” ο Tuomas Saukkonen ενεργοποιεί και πάλι τους Dawn Of Solace και μας χαρίζει ένα από τα πιο όμορφα σκοτεινά άλμπουμ της χρονιάς. Μακριά από τον ήχο της βασικής του μπάντας (τους τρομερούς Wolfheart) εδώ κινείται στο χώρο του ατμοσφαιρικού μελωδικού gothic/dark metal με mid-tempo ρυθμούς πάνω σε απαισιόδοξους στίχους.
Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στα μελωδικά riff και έτσι, οι φίλοι των Amorphis, Insomnium και Katatonia θα βρουν εδώ πολλά κομμάτια για να σκάσουν χαμόγελα αφού το «Waves” είναι γεμάτο από μελαγχολικές μα ταξιδιάρικες στιγμές από αυτές που αγαπάμε στο συγκεκριμένο χώρο αν και, σε σημεία (κυρίως ρυθμολογικά), υπάρχει μια επανάληψη (λογικό εξαιτίας των κατά βάση mid-tempo κομματιών). Όμως οι ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα δίνουν την απαραίτητη ποικιλία σε έναν δίσκο που τον λες doom melodeath (χωρίς το death βασικά) ενώ τα αργά σε σημεία περάσματα δίνουν τον doom επικό τόνο.
Είναι εντυπωσιακό πάντως πως καταφέρνει ο Tuomas να κρατά τόσο ψηλά το ποιοτικό επίπεδο των συνθέσεων σε ότι και αν κάνει (το φοβερό είναι πως ισχύει για όλες τις μπάντες με τις οποίες κυκλοφορεί μουσική, κανονικές ή side project). Άνθρωπος ορχήστρα κυριολεκτικά εδώ, αφού παίζει όλα τα όργανα αφήνοντας χώρο σε άλλους μόνο στον τομέα των φωνητικών. Αυτή τη φορά βέβαια, αντί για brutal φωνητικά (με εξαίρεση ένα κομμάτι) ντύνει ωραία τα κομμάτια με τα καθαρά -σχεδόν laid back- φωνητικά του Kikko Heikkilä (τον οποίο γνωρίζει από τους Black Sun Aeon) ο οποίος, ερμηνεύει ιδανικά τους στίχους καλύπτοντας κάθε δυνατή συναισθηματική έκφραση (είτε αυτή έχει να κάνει με απογοήτευση, είτε με απόγνωση, απώλεια ή πόνο… ναι το μελαγχολικό σκοτάδι είναι κυρίαρχο στα 40 λεπτά του άλμπουμ αν και μικρές αχτίδες φωτός κάνουν την εμφάνιση τους εδώ και εκεί). Ίσως το λιοπύρι του ελληνικού καλοκαιριού δε βοηθάει πολύ αυτές τις μέρες αλλά το Waves είναι ένα άλμπουμ που θα συνεχίσω να ακούω και το χειμώνα…
