Τους είχαμε γνωρίσει από ένα δεκάιντσο EP 5 χρόνια πριν αλλά φαίνεται πως ήθελαν το χρόνο τους μέχρι να μας παρουσιάσουν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Νομίζω πως άξιζε όμως η αναμονή αφού πρόκειται για ένα πολύ καλό δίσκο που, μέσα σε 42 λεπτά, μας παρασέρνει και κρατάει το ενδιαφέρον μας και στις οκτώ συνθέσεις του (+2 στο cd, αδικία, 1993 έχουμε;;!).
Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει στους αμερικάνους (με βάση τους το Σικάγο) είναι η φωνή της Marissa Allen η οποία κινείται άνετα πάνω σε μινόρε μονοπάτια (με ένα πιο ζεστό ηχόχρωμα) αλλά όπου χρειαστεί θα γκαζώσει με τσαμπουκά παρέα με το ξέσπασμα του κομματιού ενώ στο ήδη γνωστό “With Me” θα πιάσει σωστά τις ψηλές νότες.
Όμως οι Dead Feathers δεν είναι μόνο τα φωνητικά, τα ριφς είναι σωστά και οδηγούν τις συνθέσεις και γκρουβάρουν με το σωστό fuzz. Αν πρέπει να βάλω με το ζόρι μια ταμπέλα θα έλεγα πως ανήκουν κατά βάση ανήκουν στο χώρο του ψυχεδελικού ροκ με διάσπαρτα heavy rock στοιχεία να τσιγλίζουν τον ακροατή (αν και κάποια αργά κομμάτια θα μπορούσαν να μπουν στην πρώτη πλευρά για μεγαλύτερη ισσοροπία). Το αποτέλεσμα είναι να χάνεσαι σε ένα ομιχλώδες (αλλά συνάμα απολαυστικό) τοπίο χωρίς να βαριέσαι αφού πολλές στιγμές κατά την ακρόαση θα χρειαστεί να κουνήσεις ρυθμικά κεφάλι και πόδια. Ναι ο χώρος μας δίνει άπειρους δίσκους χρόνια τώρα και ναι, οι Dead Feathers δεν ανακαλύπτουν τον τροχό αλλά παίζουν σωστά και ξέρουν να γράφουν οπότε εγκρίνεται.
Η παραγωγή είναι σωστή, γιαλισμένη σε σημεία, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Κυκλοφορεί από την Ripple Music (και σε βινύλιο) με όμορφο εξώφυλλο.
