Η μεγάλη ουρά που σχηματίστηκε λοιπόν κόστισε σε αρκετό κόσμο την εμφάνιση των Memorain και δεν αποτέλεσα δυστυχώς εξαίρεση. Τα σχόλια πάντως που άκουσα από άτομα που τους πρόλαβαν ήταν αν μη τι άλλο τιμητικά.
Οι Obscura αποτελούν ένα από τα καλύτερα τεχνικά death metal συγκροτήματα της εποχής μας και μιάς και είχα παραλείψει να τους δω στην πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους πριν 6 περίπου χρόνια, αυτή ήταν μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους θαυμάσω επιτέλους επί το έργον. Ο ήχος όμως δεν βοήθησε καθόλου. Τα triggers στις μπότες ήταν τόσο δυνατά που κάλυπταν οτιδήποτε άλλο και μέχρι να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση είχε ήδη χαραμιστεί το μισό τους σετ. Το οποίο δυστυχώς λόγω της καθυστέρησης ήταν τουλάχιστον 10 λεπτά μικρότερο. Ο κόσμος πάντως τους υποδέχθηκε θερμά και οι ίδιοι έδειξαν να το χαίρονται αρκετά.
Στις 23:00 η κουρτίνα άνοιξε αποκαλύπτοντας το πανώ με το λογότυπο των Death. Το γεγονός πως το λογότυπο παρουσιαζόταν στην κανονική του μορφή και χωρίς κάποια τροποποίηση σχολιάστηκε αλλά όλες οι σκέψεις μπήκαν στην άκρη όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Out of Touch, Philosopher και το Fuzz πήρε φωτιά. Ακόμα και οι πιό δύσπιστοι πρέπει να λύγισαν όταν άκουσαν την ανατριχιαστική ομοιότητα της φωνής του Max Phelps με αυτή του μεγάλου απόντα Chuck. Μιά φωνή που άλλαζε ανάλογα με τα άλμπουμ και τις περιόδους!
Έτσι στα Bite the Pain και Spirit Crusher ακούσαμε έναν πιό τσιριχτό Phelps σε σχέση με τα Zombie Ritual ή Pull the Plug! Ο κιθαρίστας τραγουδιστής κράτησε ένα ταπεινό προφίλ αφήνοντας τον θηριώδη Digiorgio να εκτελέσει τα χρέη του frontman σε ό,τι αφορά την επικοινωνία με το κοινό! Και μιάς και η αναφορά έφτασε στον Digiorgio, οφείλω να ομολογήσω πως βλέποντάς τον να παίζει τα μπάσα του εναλλάξ (τρίχορδο και εξάχορδο, άταστα αμφότερα) ξέχασα ότι άλλο είχα δει στη ζωή μου σε ότι αφορά αυτό το υποτιμημένο από πολλούς όργανο. Αν και ήθελα να τον ακούω περισσότερο στη μίξη όπως και τον Bobby Koelble που ενώ φαινόταν πως θέριζε, δύσκολα ακουγόταν. Ενας σαρωτικός και φανερά αδυνατισμένος Gene Hoglan ήταν το κομμάτι που συμπλήρωνε μία ασταμάτητη μεταλική μηχανή, φτιάχνοντας μαζί με τον Digiorgio ίσως το καλύτερο rhythm section του πλανήτη.
Τραγούδι με το τραγούδι οι αναμνήσεις συγκρούονταν με τα συναισθήματα σε μία συναυλιακή εμπειρία που κράτησε 1:45 αλλά έμοιαζε με 5 λεπτά. Τώρα που έγινε η αρχή, ας ελπίσουμε να μην περάσει καιρός πριν το ξαναζήσουμε… Μέχρι τότε θα κρατώ στο νού τα λόγια του Digiorgio: «Είμαστε όλοι φίλοι του Chuck, επιλεγμένοι από τον ίδιο γιά να παίξουμε τη μουσική του, γιορτάζοντας τη μνήμη του και τιμώντας αυτό που άφησε πίσω. Την κληρονομιά του».
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
{galleryLiveReports/2016/DeathDTA}{/gallery}
