Αφορμή για να γράψουμε για το πρώτο άλμπουμ των Deep Purple χωρίς τον Ritchie Blackmore μας δίνει η επανακυκλοφορία του “Come Taste The Band”. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που αδικήθηκε όταν κυκλοφόρησε (1976), αλλά σιγά σιγά ανέβηκε στην εκτίμηση των οπαδών και πολύ περισσότερο των μουσικοκριτικών.
Το “Come Taste The Band” είναι ένα Deep Purple άλμπουμ κι ας μην υπάρχει το βασικό στοιχείο του συγκροτήματος, δηλαδή ο μαέστρος Ritchie Blackmore, είναι σίγουρα πιο funky, αλλά υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, η κιθαριστική αρτιότητα, οι διφωνίες Coverdale – Hughes, το μεγαλείο του Jon Lord, η ακρίβεια του Paice και βέβαια το πάντρεμα όλων αυτών υπό το έμβλημα ενός από τα σημαντικότερα rock groups όλων των εποχών.
Ο 26χρονος Tommy Bolin έφερε μια κιθαριστική ανανέωση με το δικό του χαρακτηριστικό ήχο και προσέγγιση πάνω στις έξι χορδές. Όντας Αμερικανός, ο ήχος του είναι ποτισμένος από South επιρροές, σαν να βγαίνουν από μια γωνιά οι Allman Brothers και να τζαμάρουν με τους Purple…
Συνθετικά το άλμπουμ κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα με εξαιρετικά κομμάτια, όπως τα “Coming Home”, “Lovechild”, “You Keep On Moving”, “This Time Around”, “Owed To G”, που ειλικρινά θεωρώ ότι αν το άλμπουμ δεν έβγαινε υπό το όνομα των Deep Purple, αλλά υπό ένα άλλο όνομα… θα είχε κάνει πάταγο. Αλλά, θέλετε το πλήγμα της αποχώρησης του «ανθρώπου με τα μαύρα» ήταν ισχυρό, θέλετε επειδή οι Deep Purple είχαν ήδη «ταμπελοποιηθεί» σαν hard rock συγκρότημα, ή επειδή τότε η μουσική άλλαζε και τα Μέσα της εποχής ασχολούνταν περισσότερο με τους Sex Pistols και τη disco και λιγότερο με τους «δεινόσαυρους», το άλμπουμ πέρασε στην ιστορία σαν αμαρτωλό και «κόκκινο πανί» για πολλούς οπαδούς που αρνήθηκαν ακόμα και να το ακούσουν.
Μοναδική απογοήτευση σε αυτή την πολύ όμορφη έκδοση, το συνοδευτικό CD, που περιέχει κάποια remixes των αυθεντικών κομματιών από τον Kevin Shirley και τον Gelnn Hughes. Ειλικρινά, δεν κατόρθωσα να εντοπίσω διαφορές με τα original, παρά μόνο ότι κάποια κομμάτια δεν κόβονται στο τέλος, ή δεν τελειώνουν με fade out. Το γεγονός αυτό, όταν για το ίδιο συγκρότημα έχουν προηγηθεί σεμιναριακές επανεκδόσεις, όπως αυτή του “Machine Head” κάνουν την καινούρια έκδοση του “Come Taste The Band” να φαίνεται σαν ταπεινός συγγενής.
Πάντως, το άλμπουμ είναι ένα διαμάντι ξεχασμένο από άλλους, παρεξηγημένο από κάποιους άλλους, υποτιμημένο, αλλά αναμφισβήτητης ποιότητας, θαρραλέο, εμπνευσμένο, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εφόσον ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ασχολούμαστε ακόμα μαζί του, πέρασε τη δοκιμασία του χρόνου με επιτυχία…
