Κάθε συνέντευξη με τους Deep Purple είναι ιδιαίτερη, όποιος κι αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Αυτή τη φορά ήταν ο Roger Glover, ο οποίος μας έδωσε τα φώτα του για το καινούριο 19ο άλμπουμ των Deep Purple, για τον Bob Ezrin και άλλα πολλά. Στην αρχή μου φάνηκε κάπως κλειστός και προστατευτικός, έτοιμος να επιτεθεί και να αμφισβητήσει την κάθε ερώτηση. Στη συνέχεια όμως χαλάρωσε, αστειεύτηκε με το κλασσικό φλεγματικό Βρετανικό χιούμορ φτάνοντας ακόμα και σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας για το μέλλον της μουσικής!

Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

_x000D_
_x000D_

 
Rockpages.gr: Ας αρχίσουμε από την ερώτηση που θα σου κάνουν όλοι, εάν δεν το έχουν κάνει ήδη. Γιατί οι Deep Purple χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να βγάλουν ένα καινούριο άλμπουμ;
 
Roger Glover: Είμαστε μια μπάντα που περιοδεύει… περιοδεύουμε είτε έχουμε βγάλει άλμπουμ, είτε όχι. Είμαστε πάντα για πολύ καιρό εκτός και θα έλεγα ότι τρία-τέσσερα χρόνια μετά το “Rapture Of The Deep” σκεφτήκαμε να βγάλουμε κι άλλο άλμπουμ, αλλά δεν ξέραμε εάν θα βγάζαμε καινούριο άλμπουμ. Γιατί, το να κάνεις ένα δίσκος στις μέρες μας δεν έχει και πολύ νόημα όπως άλλοτε. Σίγουρα, εγώ ήθελα απελπισμένα να κάνουμε ένα καινούριο άλμπουμ. Ήμουν απογοητευμένος από τον ήχο του “Rapture…” Υπάρχουν μερικά καλά κομμάτια εκεί, αλλά θα ήθελα να κάνουμε ένα άλμπουμ που να ακούγεται καλά. Πριν από τρία χρόνια αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ένα νέο άλμπουμ οπότε αρχίσαμε να γράφουμε υλικό. Κλείσαμε ένα στούντιο στην Ισπανία για 9 μέρες και ουσιαστικά τζαμάραμε για 9 μέρες και περάσαμε αρκετά πράγματα. Δεν είχαμε ολοκληρωμένα τραγούδια, αλλά jams και ιδέες. Έτσι, πριν από περίπου ένα χρόνο ήμασταν αναποφάσιστοι για το τι έπρεπε να κάνουμε, πότε, που, με ποιον… και τότε ο Bob Ezrin ήρθε και μας είδε στο Τορόντο και μας εντυπωσίασε. Είχαμε μια συνάντηση την επομένη της συναυλίας και μας άφησε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Και από την άλλη του δώσαμε και εμείς καλή εντύπωση, του άρεσε πολύ αυτό που είδε. Έτσι, η πρόκληση ήταν να το βγάλει αυτό μέσα στο στούντιο, να βγάλει αυτό το συναίσθημα, αυτή τη φρεσκάδα που βγάζουμε πάνω στη σκηνή, να βγει και στο στούντιο. Έτσι, με τη δική του συμμετοχή είχαμε ένα έξτρα κίνητρο να δουλέψουμε σκληρά. Έτσι, κλείσαμε άλλο ένα session, τελειώσαμε όλα τα τραγούδια, εκτός από τα φωνητικά. Μετά πήγαμε στο Nashville, εκεί όπου μένει, σε ένα τρομερό στούντιο για οποιοδήποτε είδος μουσικής, και όχι μόνο country, όπου ηχογραφήσαμε το άλμπουμ σχεδόν live. Δεν προσθέσαμε τίποτα μετά, εκτός από κάποια σόλο και φυσικά τα φωνητικά. Το άλμπουμ ακούγεται πολύ καλά, έκανε πολύ καλή δουλειά με τη μίξη και αυτό ήθελα. Είμαι πολύ χαρούμενος!
 

Rockpages.gr: Πως ήταν για μια καταξιωμένη μπάντα να δουλεύει με έναν καταξιωμένο παραγωγό σαν τον Bob Ezrin;
 
Roger Glover: Καταξιωμένος είναι μια λέξη και άνθρωπος είναι μια άλλη γιατί τελικά όλοι άνθρωποι είμαστε. Φυσικά και γνωρίζαμε ο ένας το παρελθόν του άλλου και τα πήγαμε πολύ καλά μεταξύ μας. Θα έλεγα ότι σιγά σιγά γίνεται ένας καλός μας φίλος, αν και γνωριζόμαστε μόνο μερικούς μήνες, λιγότερο από χρόνο. Το μεγαλύτερο μέλος του άλμπουμ ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο και μέσα σε αυτό το διάστημα ήρθαμε πολύ κοντά. Εκείνος άκουσε εμάς και εμείς ακούσαμε εκείνον. Ξέρει ότι είμαστε μια καλή μπάντα, ξέρει ότι μπορούμε να παίξουμε και απλά ήθελε να αποτυπώσει αυτή τη φρεσκάδα και νομίζω ότι το πέτυχε. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά του παραγωγού: να βγάλει την καλή εμφάνιση από ένα συγκρότημα.
 
Rockpages.gr: Αυτό που με εντυπωσίασε στο άλμπουμ είναι ότι δεν φοβηθήκατε να έχετε μεγάλα κομμάτια, μεγαλύτερα από 4 ή 5 λεπτά, όσο είναι ένα rock κομμάτι συνήθως. Πήγατε λίγο μακρύτερα δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα που δεν έχουμε ξανακούσει από τους Deep Purple. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
 
Roger Glover: Η   ιστορία είναι ό,τι έχουμε, οπότε το να κάνουμε κάτι καινούριο είναι πολύ σημαντικό, χωρίς όμως να χάσουμε την ταυτότητα μας. Πολλές φορές κινδυνεύεις να γίνεις μια παρωδία του εαυτού σου, όταν παίζεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο, προσπαθώντας να ακούγεσαι το ίδιο με το παρελθόν. Αλλά, ουσιαστικά όλα ξεκινούν από τη σύνθεση των κομματιών και φυσικά εμείς παίζουμε όπως παλιά, γιατί έχουμε την ίδια σύνθεση, τα ίδια πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και φωνή, αυτά δεν αλλάζουν είναι η ταυτότητά μας και οι χαρακτήρες μας. Ο τρόπος με τον οποίο παίζουμε καθορίζει την ταυτότητά μας. Οπότε, αισθανόμαστε ελεύθεροι να ανακαλύψουμε και άλλα είδη μουσικής. Για μας δεν υπάρχει «μεγάλο Deep Purple κομμάτι». Ό,τι παίζουμε είναι «Deep Purple κομμάτι». Εάν σκεφτόμασταν τι περιμένει ο κόσμος από εμάς θα κατευθυνόμασταν προς την λάθος κατεύθυνση. Θα ήταν σαν να οδηγεί η ουρά το σκύλο. Εμείς είμαστε ο σκύλος!
 

Rockpages.gr: Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι στο άλμπουμ;
 
Roger Glover: Κατά πάσα πιθανότητα το “Weiridstan”, αλλά αυτό είναι κάτι που αλλάζει. Έχω ακούσει το άλμπουμ τόσες φορές, αλλά και πάρα πολλές φορές από τότε που ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις. Θεωρώ ότι είναι ένα καλό άλμπουμ και αφού το ευχαριστιέμαι εγώ ελπίζω να αρέσει και στον κόσμο. Μόλις τελειώσαμε το τζαμάρισμα στο στούντιο και βρήκαμε τις ενορχηστρώσεις το ηχογράφησα σε ένα ψηφιακό recorder. Στο τέλος, δεν ήθελα ένα νούμερο για να βάλω σαν τίτλο, αλλά ένα όνομα, οπότε γύρισα στους άλλους και ρώτησα αν έχει κανείς κανένα πιθανό τίτλο για το κομμάτι που μόλις είχαμε παίξει και ο Don Airey ο οποίος είχε δουλέψει το riff του “Weirdistan”, είναι δικό του το riff, είπε “Weirdistan”… τον κοίταξα λίγο και το έγραψα γιατί χρειαζόμουν έναν τίτλο για να θυμάμαι ποια ήταν η ηχογράφηση, όταν θα καθόμουν να τις ξανακούσω. Έπειτα, όταν με τον Ian Gillan κάτσαμε να δουλέψουμε στους στίχους και τα κομμάτια σκεφτήκαμε ότι ήταν ένας πάρα πολύ καλός τίτλος για να μείνει απ’ έξω, αλλά η πρόκληση ήταν τι στο διάολο θα γράφαμε στους στίχους! Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι το ξαναγράψαμε δυο-τρείς φορές, γιατί δεν ήταν εύκολο να καταλήξουμε σε μια γενική ιδέα, αλλά τελικά πιστεύω ότι αυτό στο οποίο καταλήξαμε είναι πάρα πολύ καλό. Είμαι πολύ ικανοποιημένος! Είναι ένα riff που μόλις το ακούσεις μερικές φορές που αν το ακούσεις μερικές φορές δεν θα σε αφήσει. Θα το ακούς μέχρι και στον ύπνο σου γιατί είναι απλό και διαφορετικό, δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο riff… ξέρεις, ακούω πολλές rock μπάντες, μου δίνουν CD’ s και ακούω riffs, riffs, riffs… είναι πολύ δύσκολο να γράψεις ένα riff που να ξεχωρίζει. Είναι εύκολο να γράψεις ένα ρυθμικό riff για ένα κομμάτι, αλλά ένα riff είναι ένα σύνολο από νότες που στέκεται μόνο του. Το “Smoke On The Water” είναι ένα ιδανικό παράδειγμα σε αυτό. Είναι απλό, αλλά παράλληλα δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτό και αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις. Οπότε, ο Don έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά σε αυτό!
 
Rockpages.gr: Πόσα κομμάτια από το καινούριο άλμπουμ θα παίζετε στις επερχόμενες περιοδείες σας;
 
Roger Glover: Δεν ξέρω ακόμα, φαντάζομαι αρκετά. Αυτή τη στιγμή είμαστε εκτός δρόμου, αλλά την επόμενη εβδομάδα θα αποφασίσουμε πόσο θα παίξουμε από αυτό.
 

Rockpages.gr: Τα περισσότερα κομμάτια στο άλμπουμ είναι mid tempo, ή ξεκινούν από αργό-μεσαίο tempo για να δυναμώσουν μετά. Πως προέκυψε αυτό, ήταν τυχαίο;
 
Roger Glover: Κοίτα, εμείς προσπαθήσαμε να τα παίξουμε όλα στο ίδιο tempo, αλλά ο ντράμερ μας δεν είναι καλός (γέλια)! Δεν έχω ιδέα! Ένα τραγούδι από μόνο του υπαγορεύει το tempo που θα έχει, αυτό δεν το σχεδιάζεις από πριν, ούτε λες «μου λείπει κάποιο tempo;», «μήπως χρειαζόμαστε ένα πιο γρήγορο τραγούδι;»… δεν σκεφτόμαστε έτσι. Η μόνη στιγμή που κάθεσαι να το ψάξεις αυτό είναι όταν βάζεις τα τραγούδια στη σειρά για το CD. Αλλά μέχρι εκεί, στο κάθε τραγούδι που γράφουμε δουλεύουμε για να το κάνουμε το καλύτερο τραγούδι που μπορεί να γίνει. Εγώ δεν το παρατηρώ ποτέ αυτό, γιατί ακούω τραγούδια και όχι το tempo.
 
Rockpages.gr: Ο Don Airey φαίνεται ότι έχει πάρει πάρα πολύ χώρο στον ήχο της μπάντας στο καινούριο άλμπουμ συγκριτικά με  τα προηγούμενα στα οποία έχει συμμετάσχει. Ενώ, από την άλλη ο Steve Morse έχει μια πιο διακριτική παρουσία από ότι συνήθως και λιγότερα σόλο. Συμφωνείς με αυτό;
 
Roger Glover: Ναι, νομίζω ότι «δάμασε» λίγο τον εαυτό του… πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει να κάνει με τον Bob. Ο Bob και o Steve γνωρίζονται από πιο παλιά, ενώ για μας αυτή ήταν η πρώτη φορά που γνωρίζαμε τον Bob. Νομίζω ότι σαν γενικότερο feeling για το άλμπουμ θέλαμε να ακούγεται καλά και λίγο πιο απλό. Όταν είσαι τόσο καλός μουσικός σας τον Steve Morse και τον Don Airey είναι δύσκολο να σταματήσεις. Πάντα θέλουν να προκαλούν τον εαυτό τους και πολλές φορές υπάρχει μεγάλη ένταση. Από την άλλη όταν είσαι στη σκηνή είναι καλύτερο να παίζεις ένα καλό γεμάτο riff. Οπότε, κάτσαμε και το συζητήσαμε αυτό μεταξύ μας πριν από κάποιους μήνες και έτσι καταλήξαμε στην απόφαση να γράψουμε απλά κομμάτια.
 
Rockpages.gr: Το “Now What?!” είναι το 19ο σας άλμπουμ. Πιστεύεις ότι θα υπάρξει και 20ο;
 
Roger Glover: Ωωω, δεν μετράω! Το ελπίζω, γιατί περάσαμε τόσο καλά με τον Bob και νομίζω πως και εκείνος θέλει να κάνει κι άλλο άλμπουμ μαζί μας, το είπε! Το τελευταίο e-mail που έλαβα από τον Bon έλεγε «πότε είναι το επόμενο;» Πιστεύω ότι ταιριάξαμε καλά και θα ήθελα να το κάναμε ξανά. Θα δούμε γιατί έχουμε 3-4 χρόνια περιοδείας μπροστά μας.
 
Rockpages.gr: Ελπίζω η περιοδεία να σας φέρει και από την Ελλάδα!
 
Roger Glover: Κι εγώ το ελπίζω το κοινό στην Ελλάδα είναι φανταστικό, η ατμόσφαιρα είναι πάντα εκρηκτική…
 
Rockpages.gr: Είναι το Μεσογειακό ταμπεραμέντο…
 
Roger Glover: Ναι, το ξέρω, μάλλον επειδή κάνει και ζέστη!
 
Rockpages.gr: Το να έχεις ένα τόσο απλό εξώφυλλο σαν το “Now What?!” είναι καλό ή κακό, τι νομίζεις;
 
Roger Glover: Δεν ξέρω! Η δισκογραφική εταιρεία το σκέφτηκε. Μας αρέσει πολύ το σύμβολο. Πιστεύω ότι είναι πολύ δυνατό γιατί ξεχωρίζει από κάθε άλλο δίσκο. Προσωπικά, θα ήθελα κάτι πιο καλλιτεχνικό, αλλά και πάλι αυτή είναι η δική μου άποψη. Και πάλι πιστεύω ότι είναι πολύ δυνατό. Όσο για τον τίτλο, το “Now What?!”… στην αρχή δεν μου άρεσε, αλλά τώρα μου αρέσει γιατί έχει τη λέξη “now” και είμαστε εμείς τώρα… και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον; “And Now What?” τι θα γίνει μετά;
 
Rockpages.gr: Πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσαν πολύ οι promo φωτογραφίες σας που είναι τραβηγμένες στο δρόμο. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις συγκροτήματα σαν τους Deep Purple σε τόσο προσεγμένες δουλειές…
 
Roger Glover: Είχαμε την τύχη να δουλέψουμε με έναν πολύ καλό φωτογράφο. Είναι ένας πολύ διάσημος Γερμανός φωτογράφος, τα περιοδικά έχουν γράψει πολλές φορές γι’ αυτόν, έχει γράψει βιβλία, τον καλούν συνέχεια στην τηλεόραση, γενικά είναι πολύ διάσημος… περάσαμε μαζί του μια ολόκληρη μέρα στο Βερολίνο, στο δρόμο, στο στούντιο, στο μεσημεριανό μας, ενώ εκείνος τραβούσε συνεχώς φωτογραφίες. Ναι, συμφωνώ μαζί σου είναι πολύ καλές. Ειδικά αυτή που είναι τραβηγμένη από ψηλά και είμαστε στο δρόμο είναι από τις καλύτερες φωτογραφίες των Deep Purple γενικότερα. Η δισκογραφική μας τα κανόνισε όλα είναι πολύ ενθουσιασμένοι για το άλμπουμ και ήταν πολύ υπομονετικοί και καλοί μαζί μας…
 
Rockpages.gr: Πράγμα πρωτόγνωρο για μια εταιρεία με δεδομένη την κρίση της δισκογραφίας, τις αυξανόμενα χαμηλές πωλήσεις δίσκων. Θα περίμενε κανείς μεγάλη πίεση και τέτοια…
 
Roger Glover: Ναι, έτσι δεν είναι; Ο τύπος που είναι υπεύθυνος για την εταιρεία είναι πρώτα από όλα οπαδός. Όταν τον γνώρισα πριν από μερικά χρόνια ήταν οπαδός της μουσικής γενικότερα. Είναι ένας αξιαγάπητος
άνθρωπος και πιστεύει πολύ σε μας και δουλεύει πολύ σκληρά. Φυσικά, οι πωλήσεις των άλμπουμ πάνε κατά διαόλου, οπότε ναι μια τέτοια συμπεριφορά είναι σπάνια. Παρόλα αυτά όταν κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις στο 100% όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα!
 
Rockpages.gr: Τι βλέπεις όσον αφορά το μέλλον της μουσικής και της μουσικής βιομηχανίας, ποιο θα είναι το επόμενο format του μουσικού προϊόντος. Στην αρχή ήταν το βινύλιο, η κασέτα, το CD, τώρα το digital download. Τι βλέπεις στο μέλλον;
 
Roger Glover: Βλέπω πως όταν κανείς φτάνει στην ηλικία των 9 θα τον πηγαίνουν στο νοσοκομείο και θα του βάζουν ένα μόσχευμα στο αριστερό αυτό και ένα στο δεξί… και έτσι όλη η μουσική του κόσμου θα είναι διαθέσιμη για να την ακούσει κανείς κατά βούληση! Ορίστε, λίγη επιστημονική φαντασία για σένα! Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον… ποιος ξέρει; Όποιος μπορέσει να το κάνει αυτό θα είναι ένας πολύ επιτυχημένος άνθρωπος…
 
 
Rockpages.gr: Πιστεύεις ότι τα συγκροτήματα θα προτιμήσουν να κυκλοφορούν τα άλμπουμ τους κατευθείαν προς τους φανατικούς οπαδούς τους μέσα από τα site τους; Ή θα ζητούν προκαταβολικά χρηματοδότηση της μουσικής τους για να τη διαθέσουν;
 
Roger Glover: Τα μουσικά άλμπουμ είναι μια εξειδικευμένη αγορά… δεν είναι ξεγραμμένα και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για τα CD’s. Σαφώς η μουσική θα έχει σαν βάση το ίντερνετ. Αυτό συμβαίνει ήδη, τώρα! Αγοράζω μουσική από το ίντερνετ και δεν πηγαίνω σε δισκάδικα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν πια δισκάδικα. Ήμουν στην Αγγλία πριν από μερικές ημέρες και περπατούσα στα μαγαζιά και βρήκα ένα δισκάδικο που πουλούσε βινύλια, σταμάτησα και σκέφτηκα «Ουάου, αυτό είναι σπάνιο», αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο για να μπω μέσα και να χαζέψω. Εδώ που τα λέμε δεν μπορώ να παίξω βινύλια πλέον γιατί δεν έχω πικ απ!
 

_x000D_

Rockpages.gr: Το 1970 οι Deep Purple με τον “In Rock” άλμπουμ τους θεωρήθηκαν πρωτοπόροι. Τι θεωρούνται οι Deep Purple σήμερα;
 
Roger Glover: Αν θεωρηθείς μια φορά πρωτοπόρος, δεν μπορείς να ξαναγίνεις με τον ίδιο τρόπο. Αλλά από την άλλη, εάν σε έχουν αναγνωρίσει μια φορά σαν πρωτοπόρο, τότε είσαι για πάντα. Θα έλεγα ότι έχουμε ένα όραμα για τη μουσική που παίζουμε και που γράφουμε, περισσότερο που γράφουμε, ότι είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν, οπότε από μια άποψη πάντα προσπαθούμε να πρωτοπορούμε… η πρώτη φορά που κάνεις κάτι καινούριο δεν μπορεί να επαναληφθεί, γίνεται μόνο μια φορά. Το τι κάνεις από εκεί και πέρα είναι το θέμα… και ουσιαστικά εμείς κάνουμε το ίδιο πράγμα που κάναμε πάντα γιατί αυτό μας ευχαριστεί…
 
Rockpages.gr: Όταν ήσουν έφηβος και ξεκίνησες να παίζεις σε συγκροτήματα φαντάζομαι ότι περνούσες καλά και το διασκέδαζες. Σήμερα, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια νιώθεις την ίδια ικανοποίηση όταν παίζεις;
 
Roger Glover: Δεν έχει σημασία σε τι ηλικία βρίσκεσαι, κάθε φορά που παίζεις επιστρέφεις στα 15 ή τα 16, όταν πρώτο άρχισες να παίζεις μουσική. Νοιώθεις τον ίδιο ενθουσιασμό, ο ενθουσιασμός είναι πάντα εκεί και νομίζω ότι μεγεθύνεται. Τότε, ήταν απλά ενθουσιασμός, τώρα είναι ενθουσιασμός που μπορείς και το κάνεις ακόμα κάθε στιγμή που είσαι πάνω σε μια σκηνή. Κάποια μέρα δεν θα είμαι πλέον σε συγκρότημα και ελπίζω αυτή η μέρα να είναι ακόμα μακριά, αλλά τότε θα μου λείψει πάρα πολύ αυτό που κάνω, οπότε απολαμβάνω την κάθε στιγμή…

_x000D_