Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να γράφεις για το 20ο άλμπουμ ενός συγκροτήματος που μετά από 50 χρόνια καριέρας θα είναι το τελευταίο του. Από τη μια σκέφτομαι πως ευτυχώς που δεν ήταν το “Now What?!” το τελευταίο τους, αλλά από την άλλη ότι ίσως θα έπρεπε να είναι το “The Battle Rages On”.
Για να είμαι δίκαιος με τη συνεχόμενη πτώση στην απόδοση του Ian Gillan η ακρόαση των άλμπουμ των Purple από ένα σημείο και μετά είναι για μένα ένα μαρτύριο. Ειδικά στο προηγούμενο η κατάσταση ήταν απελπιστική. Τι να το κάνεις που ο Bob Ezrin βοήθησε το γκρουπ στο να έχει μια εξαιρετική παραγωγή, τα τραγούδια δεν ήταν καλά. Είναι καλύτερο το “Infinite”; Ναι, είναι, αλλά προφανώς δεν θα είναι το άλμπουμ για το οποίο θα θυμάται κανείς τους Deep Purple. Αυτά πάνε πέρασαν από τα ‘70s ακόμα, άντε και τα ‘80s. Όμως, η ποιότητα των συνθέσεων είναι αισθητά καλύτερη. Υπάρχει, για μένα, ένα τραγούδι, το “All I Got Is You”, που μπορεί να μείνει σαν κλασικό της ύστερης εποχής. Η ροή του άλμπουμ είναι ελκυστική στον ακροατή που θα ξαναβάλει να ακούσει το άλμπουμ και δεν θα το παρατήσει. Το εξώφυλλο είναι από τα καλύτερα στην ιστορία ενός συγκροτήματος που ποτέ δεν τα πήγαινε καλά στο συγκεκριμένο τομέα, όπως και το artwork.
Γενικά, πρόκειται για μια προσεγμένη και αξιοπρεπή δουλειά που καταφέρνει να κάνει μια μικρή υπέρβαση και να αποδώσει ικανοποιητικά τηρουμένων των αναλογιών. Είπαμε ο Gillan δεν μπορεί να πιάσει τις ψηλές, αυτό είναι δεδομένο, σε αρκετά σημεία δεν τραγουδάει καν, παρά απαγγέλει, ο Morse υποφέρει από αρθρίτιδα, οπότε ξεχάστε τα φρενήρη σόλο, οι άλλοι τρεις κάνουν ότι μπορούν, όμως η ψυχή των Purple είναι παρούσα, έστω και λαβωμένη για μια τελευταία φορά. Δεν θέλησαν να τα παρατήσουν όταν ήταν ακόμα στην ακμή τους, ούτε όταν ήταν στις δόξες τους. Αυτό ίσως το πληρώσει η υστεροφημία τους, αλλά από την άλλη έκαναν που ήξεραν και αγαπούσαν μέχρι τα γεράματα, όπως τόσοι άλλοι.
