Οι αγαπημένοι του Montreux –δεν νομίζω ότι η πόλη έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ σε άλλο τραγούδι πλην του αθάνατου “Smoke On The Water”- επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και αυτή τη φορά έχουν μαζί τους και ολόκληρη ορχήστρα, αν και δεν παίζουν το “Concerto…”
Φυσικά, για ένα συγκρότημα μύθο-θρύλο, όπως θέλετε πείτε το δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσει κανείς, ειδικά όταν πρόκειται για μια μπάντα φτιαγμένη για το σανίδι. Το βαρόμετρο ωστόσο στις συναυλίες των Deep Purple τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια είναι η απόδοση του Ian Gillan. Αυτό είναι το στοιχείο που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να κάνει τη διαφορά από ένα απλό καλό live σε ένα εξαιρετικό. Ο 66χρονος τραγουδιστής φαίνεται πως είναι σε μια από τις καλές του βραδιές –τηρουμένων των αναλογιών- γεγονός που μας ανακουφίζει αφού ξέρουμε ότι θα παρακολουθήσουμε ένα καλό show.
Τα υπόλοιπα είναι όπως τα ξέρετε, ή μάλλον όπως τα φαντάζεστε… Paice-Glover-Morse-Airey βγάζουν φλόγες, τα δίνουν όλα και για ακόμη μια φορά εντυπωσιάζουν ακόμα και τα μέλη της Ορχήστρας του Βερολίνου που τους χαζεύουν με θαυμασμό. Στα highlights η επιλογή του “Hard Lovin’ Man” από το “In Rock”, το “No One Came” από το “Fireball”, το “When A Blind Man Cries”, η «μονομαχία» του Don Airey με την ορχήστρα στο σόλο του, που ως συνήθως περνάει από διάφορα άλλα μουσικά θέματα και φυσικά το καθιερωμένο τζαμάρισμα πριν το “Hush” που αυτή τη φορά περιλαμβάνει το “Green Onions” των Booker T G The MG’s.
Στα έξτρα του DVD πέντε συνεντεύξεις με το κάθε μέλος ξεχωριστά όπου ο Ian Gillan αναφέρει αρκετές φορές τον Blackmore και εξηγεί τι σχέση έχουν οι γυναίκες με τα κόνγκας και τους χειριστές κομπρεσέρ…
Γιάννης Δόλας
