Και τώρα τι; Μετά από οκτώ χρόνια οι Deep Purple κατορθώνουν να βγάλουν το “Now What?!”. Τόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι; Αυτό θα είναι το τελευταίο άλμπουμ της καριέρας τους;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Είναι ένα άλμπουμ αρκετά progressive με τα περισσότερα κομμάτια σε χαμηλό, ή μεσαίο τέμπο. Με τον Steve Morse να κατέχει αρκετά διακριτικό ρόλο και τον Don Airey με αυξημένα καθήκοντα. Ένα αξιοπρεπές άλμπουμ για ένα συγκρότημα που σε λίγο θα αγγίξει τα πενήντα χρόνια της καριέρας, το οποίο ήταν ούτως ή άλλως ευθύς εξαρχής καταδικασμένο να μην αποτελέσει σημείο αναφοράς και πως θα μπορούσε άλλωστε; Η αδυναμία του είναι αυτή που το προδίδει και δεν πρόκειται ποτέ να κάνει να ασχοληθεί περεταίρω μαζί του, ποια είναι αυτή; Οι συνθέσεις!
Ναι, ο ήχος του άλμπουμ είναι καλός και η δουλειά του Bob Ezrin εξαιρετική, αλλά η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι αδύναμη και εδώ που τα λέμε δεν θυμίζει και πολύ Deep Purple…. Υπάρχουν νεωτερισμοί, πρωτοτυπία και πολλές ιδέες, που όμως δεν καταφέρνουν να σώσουν την κατάσταση. Το “Now What?!” δίνει την εντύπωση ενός μπερδεμένου συγκροτήματος που αμφιταλαντεύεται προς τη μια και την άλλη έχοντας πλέον χάσει την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά στον εαυτό του. Ίσως, αυτό να οφείλεται στη δεδομένη αδυναμία του Gillan να πιάσει τις ψηλές νότες με την ευκολία του παρελθόντος με αποτέλεσμα να στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις.
Φυσικά, ένα άλμπουμ σαν το “Now What?!” δεν αφαιρεί τίποτα από το μεγαλείο των ιστορικών Purple, το οποίο είναι δεδομένο και τουλάχιστον δείχνει ότι υπάρχει ακόμα όρεξη και διάθεση για δημιουργία, ενώ –και αυτό είναι κλασσικό Deep Purple χαρακτηριστικό- αποδεικνύει περίτρανα ότι η μπάντα δεν περιορίζεται από στεγανά. Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω κι άλλο ένα άλμπουμ από τους Deep Purple, εάν αυτό δεν είναι το τελευταίο και το επόμενο είναι σαν το “Now What?!”. Ξέρω ότι είναι άδικο να κρίνω τους Deep Purple του τώρα με τα δεδομένα του ’70 ή του ’80, αλλά από την άλλη οι απαιτήσεις από ένα μεγαθήριο σαν αυτό είναι πάντα ανάλογες και με το μέγεθός του, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όποια σύνθεση κι αν έχουν. Από την άλλη, τους θαυμάζω για το κουράγιο και το σθένος στην ηλικία που έχει φτάσει πια ο καθένας τους και όσες φορές κι αν έχω την ευκαιρία θα πηγαίνω να τους βλέπω!
