Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: οι Def Leppard είναι το πρώτο συγκρότημα που άκουσα πριν από 30 περίπου χρόνια οπότε είναι πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να είμαι τελείως αντικειμενικός. Δίσκοι όπως το “Hysteria”, το “Pyromania”, το “Adrenalize”, το “High N’ Dry” κτλ. ξεπερνούν τα στενά όρια ενός απλού δίσκου. Και αφού βγάλαμε αυτό από το σύστημά μας, πάμε να δούμε τι μας πρόσφεραν τα παιδιά από το Sheffield στη νέα, ομώνυμη δουλειά τους.

Καταρχάς, 7 ½ χρόνια για την κυκλοφορία νέου υλικού είναι πολλά ακόμη και για τα δεδομένα των Def Leppard οι οποίοι δεν φημίζονται για τα μικρά κενά ανάμεσα στα studio albums τους. Ωστόσο, οι οπαδοί των Βρετανών είναι μαθημένοι στα δύσκολα και έχουν στηρίξει τη μπάντα και σε δυσκολότερες εποχές, τότε που επιβαλλόταν από τη μουσική βιομηχανία να έχεις τακτική δισκογραφική παρουσία και οι Leppard όσο και αν το πάλευαν δεν κατάφερναν να τηρήσουν τον άγραφο αυτό κανόνα.

Με νέα εταιρεία και χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό, οι Def Leppard μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν ένα EP και κατέληξαν με 14 νέα κομμάτια και ένα νέο δίσκο στα χέρια τους. Από την αρχή, οι δηλώσεις (κυρίως) του Joe Elliott και του Phil Collen υπογράμμιζαν το γεγονός ότι ήταν ένα πολυδιάστατο album με αρκετά στυλ μέσα και για αυτό το λόγο αποφασίστηκε να μη δοθεί ένας συγκεκριμένος τίτλος στη νέα δουλειά αφού τα τραγούδια ήταν διαφορετικά αλλά θύμιζαν όλα…Def Leppard. Έτσι, για παράδειγμα το “Dangerous”, ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν στο “Euphoria”, το “Energized” άνετα έμπαινε στο “X”, το “Last Dance” θυμίζει την ατμόσφαιρα του “From The Inside” από το “Retroactive” ενώ το ρεφραίν του “Wings of an Angel” φέρνει κάτι από τις ένδοξες στιγμές του “Hysteria”!

Η παραγωγή είναι στα γνώριμα υψηλά επίπεδα των Leppard με τα πάντα να ακούγονται πεντακάθαρα και τα δεύτερα φωνητικά να είναι στην…πρώτη γραμμή ενώ και η συνολική απόδοση όλων είναι άριστη. Οι συνθετικές εκπλήξεις είναι, θα λέγαμε, δύο: το “Man Enough” που είναι το μπάσταρδο παιδί του “Another One Bites The Dust” (!) και το “Blind Faith” ένα blues/folk τραγούδι που θα κόλλαγε στο side project του Phil Collen, τους Delta Deep.
Στο δια ταύτα…το νέο album των Def Leppard είναι μία αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία.

Προσωπικά, τη θεωρώ καλύτερη δουλειά σε σχέση με το “Songs From The Sparkle Lounge”. Η διαφορετικότητα των κομματιών, για έναν περίεργο λόγο, δεν έχουν οδηγήσει σε ένα ασύνδετο αποτέλεσμα και ειλικρινά πιστεύω ότι όλοι οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας θα ικανοποιηθούν σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε, στην εποχή μας τα συγκροτήματα απευθύνονται κυρίως στη βάση των die hard fans.

Highlight: Τα “Dangerous”, “We Belong”, “Broke N’ Brokenhearted” και “Wings Of An Angel” θεωρώ ότι είναι οι κορυφαίες στιγμές του album.