Έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι οι οπαδοί των Def Leppard αποτελούν μία…υπομονετική κάστα ανθρώπων μιας και έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια σε μεγάλα διαστήματα δισκογραφικών κενών από την αγαπημένη τους μπάντα. Την ίδια στιγμή, όμως, κάθε φορά που ετοιμάζονται οι Βρετανοί να κυκλοφορήσουν μία νέα δουλειά σημαίνει γενικός συναγερμός! Έτσι συμβαίνει και με την περίπτωση του “Diamond Star Halos” και εμείς δεν γινόταν να μη μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες σε μία αποκλειστική συνέντευξη με τον Vivian Campbell, ο οποίος μετά από 30 χρόνια στους Leppard παραμένει το…νέο μέλος! Μάλιστα, είναι κάτι που ευχαριστιέται ιδιαιτέρως και ο ίδιος όπως θα διαπιστώσετε στη video αυτή συνέντευξη.
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, Editing/Post Production: OneManArmy
Rockpages.gr: Αναγκαστήκατε να δουλέψετε εξ αποστάσεως για αυτό το άλμπουμ. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;
Καλή και κακή. Ως επί το πλείστον καλή. Αναγκαστικά δεν μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί. Να αναλύσω το κακό κομμάτι πρώτα. Το κακό, και αυτό αφορά εμένα μόνο προσωπικά ήταν πως δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία, έτσι δεν είχα κάποιο σύστημα για ηχογράφηση στο σπίτι. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για αυτό το άλμπουμ. Ήμουν έτοιμος για περιοδεία το καλοκαίρι του 2020. Και ξαφνικά άλλαξαν τα πάντα, κάναμε το δίσκο και εγώ… Πανικοβλήθηκα πολύ και έπρεπε να πάρω τηλέφωνο πολλούς έξυπνους φίλους που καταλαβαίνουν την τεχνολογία. “Πρέπει να ηχογραφήσω, τι χρειάζομαι;” Χρειάστηκα ένα πρόγραμμα οπότε για μένα η καμπή της γνώσης ήταν πολύ γρήγορη και απότομη. Για να μπορέσω να το ξεπεράσω όλο αυτό. Αλλά, από τη στιγμή που το ξεπέρασα – δεν μπορώ να πω ότι έγινα αρκετά καλός- δεν έφτασα καν στο στάδιο να μπορώ να μοντάρω απλά ηχογραφούσα κάποια μέρη στο σπίτι και κάποια πολύπλοκα μέρη κιθάρας θα τα ηχογραφούσα 5, 6, 7 σόλο κιθάρας παρόμοια μεταξύ τους τα οποία έστελνα όλα στον μηχανικό/παραγωγό μας, τον Ronan McHugh, που είναι στο Δουβλίνο.
Ο Ronan είναι ένα πολύ έξυπνο άτομο που τα συναρμολόγησε όλα και όταν έπρεπε να κάνει κάποιο session κιθάρας, ή φωνής ο Ronan το έστελνε σε μένα, που δούλευα σε Logic. To Logic Pro, γιατί ο Phil μου είπε ότι αυτό χρησιμοποιούσε και εκείνος. “Μην ανησυχείς είναι πανεύκολο” είπε και το πήρα και το κοιτούσα και σκέφτομαι “αυτό δεν είναι εύκολο”. Δεν ξέρω πως δουλεύει. Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από όταν είχα στούντιο στο σπίτι μου, που ήταν πίσω στο 2009 τότε ήταν η τελευταία φορά που είχα ένα στούντιο Pro Tools στο σπίτι και έχω μετακομίσει πάρα πολλές φορές από τότε. Ό,τι μηχανήματα έχω είναι ακόμα σε κουτιά και τα Pro Tools έχουν γίνει πια κάτι άλλο και γενικά δεν είμαι πια μέρος όλης αυτής της διαδικασίας του να ηχογραφείς demo.
Τελοσπάντων, μόλις κατάφερα να ξεπεράσω τα τεχνικά εμπόδια και να περάσω φωνητικά και κιθάρα στον υπολογιστή σκέφτηκα πως ήταν καλό να δουλεύω μόνος μου, γιατί δεν υπάρχει πίεση, κανένας δεν κοιτάει πάνω από τον ώμο σου, δεν υπάρχουν περιορισμοί χρόνου και επειδή κανείς δεν ήξερε ότι κάναμε ένα άλμπουμ… Ήταν πολύ ανεπίσημο, δεν είχαμε καμία προθεσμία, δεν υπήρχε πρόγραμμα. Έτσι, κάθε πρωινό που ξυπνούσα έμπαινα στο Dropbox και θα υπήρχε ένα καινούριο session, ένα τραγούδι από τον Joe ή τον Phil και το κατέβαζα και το επεξεργαζόμουν λίγο, αλλά δεν υπήρχε κανείς να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει: “Ε, χρειαζόμαστε τα μέρη της κιθάρας, βιάσου βιάσου!” Ήταν πολύ χαλαρά. Οπότε από αυτή την άποψη και ειδικά για τα μέρη της κιθάρας ήταν πολύ εύκολο για μένα να πειραματιστώ λίγο, να βρω έναν ήχο να σκεφτώ το μέρος, να ηχογραφήσω κάτι, να το ακούσω και να πω “είναι καλό, αλλά δεν είναι ακόμα 100%”. Και μετά απλά έβγαζα μια βόλτα το σκύλο, ή πήγαινα μια βόλτα με το αυτοκίνητο και γυρνούσα… Και ξαναδοκίμαζα μέχρι να φτάσω στο σημείο να πω “ΟΚ, αυτό είναι πολύ καλό, μου αρέσει” και μετά, όπως είπα δεν ήξερα να κάνω edit, οπότε για να σιγουρευτώ ότι είχα μια καλή απόδοση, ή αρκετά για μια καλή απόδοση το έκανα 4 και 5 και 6 φορές και το έστελνα στον Ronan και τον άφηνα να κάνει τα μαγικά του.
Rockpages.gr: Σου έλειψε η διαδικασία ηχογράφησης κάνοντας jam με τους άλλους;
Vivan Campbell: Οι Def Leppard δεν ακολουθούσαν ποτέ αυτή τη διαδικασία στην ηχογράφηση, ακόμα κι όταν είμαστε όλοι μαζί στο στούντιο. Δεν το κάνουμε έτσι. Η τελευταία φορά που παίξαμε όλοι μαζί live σε ένα στούντιο για ένα άλμπουμ ήταν στο “Slang” στη δεκαετία του ’90. Οι Def Leppard είναι μια πολύ μοναδική μπάντα, ειδικά στο στούντιο. Η διαδικασία είναι πάντα ένας – ένας, ακόμα κι αν είμαστε και οι πέντε στο δωμάτιο, μπαίνουμε ένας – ένας. Και εκεί μπαίνει ο παράγοντας πίεση, γιατί πρέπει να τελειώσεις κάτι και όλοι πεινάνε, θέλουν να φάνε μεσημεριανό. Ενώ, όταν δουλεύεις μόνος σου δεν υπάρχει αυτή η πίεση. Για κάποιες μπάντες, όπως για τους Last In Line για παράδειγμα, χρειαζόμαστε να είμαστε όλοι στο δωμάτιο, είμαστε old school. Όταν έρχεται η ώρα να ηχογραφήσουμε τα backing tracks με τους Last In Line θέλουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο, θέλουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, γιατί είναι κάτι πιο χαλαρό. Ενώ, αυτό που κάνουν οι Def Leppard είναι πολύ δομημένο, είναι διαφορετικό, είναι πολύ λεπτομερές. Είναι σαν ένας φίνος πίνακας ζωγραφικής με λάδι. Τα τραγούδια των Last In Line είναι σαν γκράφιτι πάνω σε τοίχο. Είναι χαλαρά. Είναι μια διαφορετική πορεία… Κάνοντας δίσκους με αυτό τον τρόπο μας επέτρεψε να κάνουμε αυτό το άλμπουμ χιλιάδες μίλια μακριά ο ένας από τον άλλο.
Rockpages.gr: Ο Phil και ο Joe χαρακτήρισαν το άλμπουμ “ποικίλο”. Συμφωνείς;
Vivan Campbell: Ναι, είναι ένα άλμπουμ με μεγάλη ποικιλία. Νομίζω ότι θα ήταν δίκαιο να λέγαμε ότι δεν είμαστε μια straight forward rock μπάντα πια, περάσαμε από πολλά μουσικά είδη με τα χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις τον ήχο των Def Leppard έχουμε εξελιχθεί πολύ με τη πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν στοιχεία που είναι πολύπλοκα στα τραγούδια των Def Leppard που πηγαίνουν πολύ πολύ πέρα από το βασικό hard rock. Αλλά, την ίδια στιγμή υπάρχει πάντα το hard στοιχείο που φέρνουμε, ακόμα και στα πιο ευαίσθητα ή straight pop τραγούδια. Είμαστε ακόμα rock μουσικοί από τη φύση μας. Όταν συνδέω την κιθάρα μου στον ενισχυτή σηκώνω ψηλά την ένταση. Αυτός είμαι εγώ. Δεν μπορώ να παίξω ντελικάτα, παίζω με μεγάλη δύναμη. Και το ίδιο ισχύει και για τον Phil. Και όταν τραγουδάμε είμαστε αφοσιωμένοι. Υπάρχει ένα επίπεδο αφοσίωσης που μας κάνει να βγάζουμε το rock στοιχείο σε οποιοδήποτε είδος μουσικής.
Rockpages.gr: Το “Take What You Want” έχει τον κλασικό Def Leppard ήχο. Συμφωνείς;
Vivan Campbell: Ναι, είναι πολύ κοντά, αλλά επίσης είναι ένα πολύπλοκο τραγούδι, αν προσέξεις η εισαγωγή εμφανίζεται ξανά στη μέση του τραγουδιού. Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια του Sav. Kαι ένα από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ. Όπως συμβαίνει συνήθως με τα τραγούδια του Sav, υπάρχει ένα επίπεδο πολυπλοκότητας στο γράψιμο δεν είναι απλά ένα straight forward rock τραγούδι, έχει μια μεγάλη επιρροή από τους Queen. Τα φωνητικά “σκουπίζουν” παντού και αυτές ήταν οι επιρροές μας μεγαλώνοντας. Οι Queen ήταν μια μεγάλη επιρροή για όλους μας και ειδικά για τον Sav, έχει ειπωθεί πολλές φορές και περιγράφει με ακρίβεια τους Def Leppard: «Είναι σαν οι Queen να συναντούν τους AC/DC».
Οι AC/DC είναι το βασικό, στοιχειώδες hard rock και οι Queen είναι το πολύπλοκο, εκκεντρικό, καλλιτεχνικό συγκρότημα. Κι αν τα βάλεις αυτά τα δυο μαζί έχεις τους Def Leppard. Αυτές ήταν πολύ μεγάλες επιρροές για μας… Οπότε είναι ένα πολύ τυπικό Def Leppard τραγούδι.
Rockpages.gr: Το “Kick”, το πρώτο single σας, ακούγεται σαν τραγούδι T.Rex, ισχύει;
Vivian Campbell: Ναι, ισχύει είναι πολύ στοιχειώδες και πολύ κλασικό rock. Είναι διασκεδαστικό και pop την ίδια στιγμή και έχει ένα glam rock στοιχείο… όλοι μεγαλώσαμε μουσικά στις αρχές των ’70s με τον David Bowie, τον Marc Bolan, όλη την περίοδο του glam. Τους Sweet, τα τραγούδια των Chinn και Chapman (ΣΣ αναφέρεται στους Nicky Chinn και Mike Chapman, δυο συνθέτες που συνεργάστηκαν με τους Sweet και άλλους καλλιτέχνες και ειχαν πολλές επιτυχίες τις δεκαετίες του ’70 και ’80) τα πιασάρικα hooks…
Σε ένα πρώιμο στάδιο του άλμπουμ, δεν μιλούσαμε μεταξύ μας, γιατί βρισκόμασταν σε διαφορετικές ζώνες ώρας, αλλά στέλναμε e-mail ακούγαμε το υλικό στο Dropbox και μετά στέλναμε μπρος-πίσω email κάνοντας προτάσεις και σχόλια. Ένα από τα σχόλια που ακουγόταν πολύ από το ξεκίνημα του άλμπουμ ήταν πόσο μας θύμιζε τη δεκαετία του ’70 αλλά, αυτό δεν ήταν κάτι συνειδητό. Δεν είπαμε “πάμε να κάνουμε ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν το 1973”, προφανώς είναι μέρος των επιρροών μας και αυτό φάνηκε στο δίσκο.
Rockpages.gr: Πως και δεν έγραψες κανένα τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ;
Vivian Campbell: Απλά δεν ήμουν προετοιμασμένος, νόμιζα ότι θα κάναμε περιοδεία, όπως είπα δεν έχω home studio αυτό είναι το στούντιό μου (δείχνει το τηλέφωνό του), το τηλέφωνο μου. Στο οποίο κρατάω ιδέες, αλλά δεν τις πηγαίνω στο επόμενο επίπεδο. Και εντελώς ξαφνικά κάνουμε ένα δίσκο και πρέπει να μάθω πως να ηχογραφώ. Και τα τραγούδια έρχονταν με τα καντάρια, έχουμε 15 τραγούδια στο άλμπουμ, οπότε δεν είναι ότι ξεμείναμε από τραγούδια. Αν είχαμε 7 τραγούδια… “παιδιά χρειαζόμαστε κι άλλα τραγούδια για να τελειώσουμε το άλμπουμ”. Τότε, θα πήγαινα στο iPhone και θα έλεγα “εντάξει, έχω αυτό…” Αλλά, ερχόντουσαν μπόλικα και γρήγορα, δεν ήμουν προετοιμασμένος για άλμπουμ, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά, σαν αποτέλεσμα δεν νομίζω ότι είναι κακός δίσκος, τα τραγούδια είναι καλά και έχουμε 15 που καλύπτουν πολλά διαφορετικά μουσικά φάσματα. Αλλά, λέγοντας αυτά αισθάνομαι άσχημα που νοιώθω ότι ήμουν απροετοίμαστος. Που δεν είχα κάνει το homework.
Rockpages.gr: Θα πρέπει οι οπαδοί να περιμένουν εκπλήξεις στην περιοδεία σε στάδια;
Vivian Campbell: Ναι, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι με το νέο άλμπουμ και την υποδοχή που είχε από τον Τύπο, το ραδιόφωνο, από τη δισκογραφική μας εταιρεία. Είναι το πρώτο άλμπουμ που βγάζουμε μετά από καιρό με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και πάλι. Και η εταιρεία δείχνει αυθεντικό ενθουσιασμό. Το κάνουμε αυτό αρκετό καιρό ώστε να ξέρουμε πότε οι εκπρόσωποι της δισκογραφικής εταιρείας είναι αδιάφοροι και πότε δείχνουν γνήσιο ενθουσιασμό. Νοιώθουμε ότι ο ενθουσιασμός για αυτό το άλμπουμ είναι πολύ γνήσιος. Αυτό μας ενθαρρύνει πολύ και θα παίξουμε αρκετά από το δίσκο στην περιοδεία. Και αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά σήμερα. Γιατί η καινούρια μουσική δεν ηγείται και τόσο της επίθεσης σε μια περιοδεία πια, συνήθιζε να το κάνει πίσω στα ’80s. Αλλά, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που συνέβαινε αυτό, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει μεγάλη δύναμη στο νέο άλμπουμ και υπάρχει μεγάλη δύναμη σε ό,τι μας περιβάλλει, οπότε μπορούμε να είμαστε γενναίοι και να ορμίσουμε με αυτό. Και θα το κάνουμε.
Rockpages.gr: Η Ευρώπη θα ακολουθήσει στην περιοδεία με τα στάδια;
Vivian Campbell: Το ελπίζω, άκουσα συζητήσεις ότι ίσως του χρόνου περάσουμε τον ωκεανό, αλλά δεν ξέρω αν σημαίνει Ευρώπη, Ν.Αμερική, ή Ιαπωνία αλλά, ναι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον ακόμα και πριν τον Covid και το 2020, όταν ήταν να γίνει η περιοδεία.Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτό το πακέτο με τους Def Leppard, τους Motley Crue, τους Poison και όποιον άλλο. Σαν ένα μίνι φεστιβάλ που περιοδεύει και να το πας πέρα από τον ωκεανό… έχει πολλές πιθανότητες.
Rockpages.gr: Ποια ξεχασμένα τραγούδια από τις προηγούμενες κυκλοφορίες θα ήθελες να παίξετε live;
Vivian Campbell: Υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια, αλλά έχουμε παίξει αρκετά. Συγκεκριμένα επειδή έχουμε κάνει δυο σεζόν στο Vegas και επειδή αυτό είναι ένα μέρος που μπορείς να το παρακάνεις με το setlist. Γιατί ξέρεις ότι εκεί θα έρθουν με το αεροπλάνο από όλο τον κόσμο οι φανατικοί οπαδοί. Θα θέλουν κάτι διαφορετικό, δεν φτάνει το “Pour Some Suger On Me”, θέλουν να ακούσουν το “Lady Strange” ή κάτι παράξενο, οπότε την τελευταία μας φορά στο Vegas, το καλοκαίρι του 2019 παίζαμε τραγούδια σαν το “Die Hard The Hunter” και το “Billie’s Got A Gun” και έπρεπε να πάμε και να μάθουμε τα κιθαριστικά μέρη. Πάντα το απολάμβανα αυτό, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι. Ίσως, αν κάτσω με κάποιο κατάλογο να μπορέσω να σου πω “αυτό εδώ”, αλλά όλα αυτά τα χρόνια έχουμε παίξει πολλά.
Rockpages.gr: Παρόλο που είσαι στο συγκρότημα για 30 χρόνια, είσαι ακόμα ο “καινούριος”…
Vivian Campbell: Ελπίζω να είμαι πάντα ο καινούριος και αυτό είναι κάτι μοναδικό, γιατί υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μας από εκείνη την εποχή, τις αρχές των ’80s, που δεν ζουν πια. Πολλές μπάντες διαλύθηκαν, ή αποσύρθηκαν, ή έχουν εντελώς διαφορετική σύνθεση οπότε μπορεί κανείς να πει πολλά για τη σταθερότητα των Def Leppard και αυτό είναι κάτι που σκοπεύουμε να κρατήσουμε.
Rockpages.gr: O Mutt Lange είναι ακόμη ενεργός, πως και δεν συνεργάζεστε μαζί του;
Vivian Campbell: Μακάρι να είχα μια απάντηση, θα το ήθελα πολύ. Δουλέψαμε για πολύ λίγο με τον Mutt στο “Euphoria” και ήταν απίστευτο, συμφωνώ, είναι ιδιοφυία, είναι ο πιο ταλαντούχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη μουσική. Και όχι για λίγο, αλλά για πολύ. Θα το ήθελα, είμαι σίγουρος ότι όλοι θα το θέλαμε δεν ξέρω γιατί, δεν έχει προκύψει ακόμη. Οπότε, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον έρθει η κατάλληλη στιγμή και το κάνουμε πάλι.
Rockpages.gr: Κυκλοφόρησες το πρώτο σόλο άλμπουμ σου πριν από 17 χρόνια. Θα κυκλοφορήσεις άλλο ένα;
Vivian Campbell: Πρέπει να μπορέσω να ξεφύγω από το iPhone για να το κάνω. Η σύντομη απάντηση θα ήταν “ναι”, αλλά στην πραγματικότητα δουλεύοντας με τους Def Leppard και τους Last In Line με κρατάει αρκετά απασχολημένο. Όπως είπαν πολλοί όταν ξεκίνησε ο Covid και σταμάτησαν όλα πολλοί αναθεώρησαν το πως ζούσαν τη ζωή τους. Εμένα με έκανε να σκεφτώ πόσο απασχολημένος ήμουν για 10 χρόνια γιατί όταν δεν ήμουν με τους Def Leppard περιόδευα με τους Last In Line και ταξιδεύαμε διαρκώς. Σπίτι για μια μέρα, μετά πάλι εκτός… Οπότε πραγματικά εκτίμησα τον ελεύθερο χρόνο και έκανα άλλα πράγματα που πάντα ήθελα. Έτρεξα σε ράλι… Διασκέδασα με τα αυτοκίνητα, αλλά λέγοντας αυτό, έχω επιστρέψει στη δουλειά, είμαστε στο LA, ετοιμαζόμαστε για το τουρ των Def Leppard.Θα γυρίσω στο σπίτι για 12 μέρες, μεταξύ πρόβας και περιοδείας, όπου πρέπει να γράψω σόλο για τους Last In Line. Οπότε, θα ήθελα να κάνω άλλο ένα άλμπουμ, αλλά χρειάζομαι να οργανωθώ τεχνικά και να πάρω πολύ χρόνο και δεν ξέρω πως μπορώ να το κάνω αυτό.
Rockpages.gr: Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα από τα άλμπουμ που έπαιξες με τους Def Leppard, ποιο θα ήταν αυτό;
Vivian Campbell: Θα επέλεγα το καινούριο, γιατί νομίζω ότι παίζω καλύτερα από ποτέ, με διαφορά. Νομίζω ότι τραγουδάω και καλύτερα και θα έλεγα πως μουσικά έχουμε γίνει όλοι πολύ καλοί. Αυτό είναι κάτι που θα ήλπιζες, εφόσον έκανες κάτι για αρκετό καιρό ότι θα το τελειοποιούσες και θα γινόσουν καλύτερος. Όσον αφορά την ηχογράφηση των σόλο και τα μέρη της κιθάρας μου στο άλμπουμ όπως είπα και πιο πριν ήταν μια πολύ ήρεμα γιατί δεν είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, ήμουν άνετος. Ιστορικά αν το πάρουμε, δεν ήμουν ποτέ τόσο άνετος παίζοντας μπροστά σε κόσμο στο στούντιο. Ακόμα κι αν γυρίσουμε στους Dio, όταν ηχογραφούσα για πρώτη φορά ο Ronnie ήταν μέσα στο στούντιo και αισθανόμουν αυτή την παρουσία και με άγχωνε πολύ στο “Holy Diver”.
Κι έπειτα στο “The Last In Line” είπα στον Ronnie και τον Angelo τον μηχανικό μας: “μπορείτε σας παρακαλώ να πάτε να παίξετε φλιπεράκι; και να με αφήσετε να ηχογραφήσω το σόλο;” Ειλικρινά, το έκανα αυτό και μου έφτιαξαν το track αυτό ήταν πριν την ψηφιακή τεχνολογία, με τις ταινίες 2 ιντσών, οπότε μου το έστησαν και πατούσα “play”, “record” και έπαιζα κάτι, κι αν μου άρεσε, αν μου άρεσε πολύ, τους φώναζα, “ε, ελάτε”… κι εκείνοι έρχονταν και έλεγα “ω, ΟΚ, κάτι έχεις εκεί, ναι”… Κι αυτό γιατί δεν προετοιμαζόμουν για τα σόλο μου. Απλά σκεφτόμουν “το τραγούδι είναι σε λα, ή ρε, οπότε θα κάνω ζέσταμα και θα εμπνευστώ από τη στιγμή. Και όλα αυτά μας πάνε πίσω στο πρώτο σόλο που ηχογράφησα… Για το “Holy Diver” του Dio, το πρώτο μου σόλο ήταν για το “Rainbow In The Dark”. Είχαμε έτοιμα όλα τα tracks, οπότε ο Ronnie μου λέει: “αύριο θα ηχογραφήσουμε τα σόλο, με ποιο κομμάτι θες να ξεκινήσεις;” Και είπα: “εεε, με το “Rainbow In The Dark”… και όλη τη μέρα πριν γράψω το σόλο έπαιζα σε λα ύφεση. Γιατί αυτή ήταν η νότα του τραγουδιού, αλλά χωρίς να σκέφτομαι να φτιάξω τη δομή για ένα σόλο. Δεν ξέρω γιατί, απλά δεν σκέφτηκα να φτιάξω έναν χάρτη για τον ευατό μου, απλά έπαιζα και έπαιζα… Και εκείνο το βράδυ φτιάχνουμε τον ήχο για την κιθάρα και ο Ronnie λέει: “ας δοκιμάσουμε ένα λοιπόν”… Οπότε, “play”, “record” και το σόλο στο άλμπουμ είναι το πρώτο take.
Έπαιξα λοιπόν το σόλο και ο Ronnie είπε “ουάου, αυτό ήταν φανταστικό, θες να δοκιμάσεις άλλο ένα;” Και λέω “ωωωω, ΟΚ” – δεν ήθελα να δοκιμάσω άλλο ένα. Σκεφτόμουν τι κακό είχε αυτό; Έτσι, τη δεύτερη φορά που το παίζω αρχίζω να σκέφτομα “Δεν μπορώ να ξεκινήσω από εδώ γιατί…”, “δεν μπορώ να ξεκινήσω από εκεί…” Έχει αρχίσει να επηρεάζει το μυαλό μου… Οπότε ήταν εντελώς διαφορετικό. Και τότε ο Ronnie λέει: “εντάξει, θα κρατήσουμε το πρώτο, οπότε πάμε σε ένα άλλο τραγούδι”.
Νομίζω ότι το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η εμπειρία μου δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση πως έπρεπε να ηχογραφώ τα κιθαριστικά σόλο έτσι. Μερικές φορές είσαι τυχερός, αλλά τις περισσότερες όχι. Είναι “ω, σκατά! Πρέπει να σκεφτώ κάτι”. Τώρα πια, τη σήμερον ημέρα, η διαδικασία της σκέψης μου είναι εντελώς διαφορετική. Ακούω το τραγούδι ξανά και ξανά και σκέφτομαι στο μυαλό μου και φαντάζομαι τι κάνει η κιθάρα γνωρίζοντας πως παίζω σκεπτόμενος τα μέρη και ακούγοντας μια μελωδία… Έτσι, το να έχεις την πολυτέλεια του χρόνου σε αυτό το άλμπουμ, το “Diamond Star Halos”, να μπορείς να κάτσεις σπίτι να το κάνεις αυτό και μετά να το ακους και να λες “είναι καλό, αλλά η απόδοση εδώ δεν είναι καλή” θα πάω μια βόλτα με το αμάξι και θα ξαναγυρίσω να το ξανακάνω, γι’ αυτό το λόγο λέω ότι αυτός ο δίσκος έχει το καλύτερο παίξιμο μου.
