EricClayton3
Φτάνοντας στο χώρο από νωρίς, είχα την ευκαιρία να προλάβω την εμφάνιση των Meden Agan σχεδόν από την αρχή. Ειδικοί στο female fronted συμφωνικού προσανατολισμού metal σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι και πιο καταρτισμένοι από μένα αλλά κάποια πράγματα είναι προφανή για όλους. Η Δήμητρα Παναρίτη αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή για τη θέση της τραγουδίστριας. Παντρεύει ιδανικά την οπερατική προσέγγιση με το heavy metal attitude και αποδίδει πεντακάθαρα και εντυπωσιακά δυνατά. Δυνατή και πεντακάθαρη ήταν και η υπόλοιπη μπάντα, ίσως πιο δυνατή απ’όσο έπρεπε σε σημεία, αλλά με χαροποίησε το γεγονός πως άκουγα όλα τα όργανα χωρίς να πρωταγωνιστεί κάποιο σε βάρος κάποιου άλλου. Απ’ότι φάνηκε στην πορεία βέβαια αυτό ήταν μία ηχοληπτική νίκη του Κυττάρου γιατί όλες οι μπάντες συνέχισαν να έχουν πολύ καλό και διακριτό ήχο.

MedenAgan

Οι Κρήτες Doomocracy που ακολούθησαν, απέδειξαν πως αποτελούν σπουδαίο κεφάλαιο όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για το ιδίωμα του Doom Metal σε παγκόσμια κλίμακα. Πρόκειται για νόμιμα και αναγνωρισμένα τέκνα των Candlemass και Solitude Aeturnus, κάτι που ήρθε να επισφραγίσει και η διασκευή στο τραγούδι που αποτέλεσε το νονό του φεστιβάλ, το Demon’s Gate. Ο Μιχάλης Σταυρακάκης διαθέτει φωνή-σειρήνα και θα μπορούσε άνετα να τραγουδά και σε power metal ύφος.

Doomocracy

Η επόμενη μπάντα με γύρισε πολλά χρόνια πίσω και μου θύμισε πόσο σημαντικός δίσκος ήταν το Orama για τον δεκαοκτάχρονο Κώστα, πίσω στο 1997. Μπορεί σταδιακά να έχασα την επαφή με τους On Thorns I Lay αλλά ακούγοντας μερικά από αυτά τα τραγούδια ζωντανά, ανακάλυψα πως η επίδρασή τους έχει διατηρηθεί αναλλοίωτη. Η έκπληξη ήταν πως τα κομμάτια του πρόσφατου Aegean Sorrow που συμπεριλήφθηκαν στο σετ, ξεχείλιζαν από Orama vibes. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να ξεσκονίσω την επαφή μου με τη μπάντα και να ξεκολλήσω από το όριο των τριών πρώτων άλμπουμ.

Otil

Τι να προλάβεις να πρωτοακούσεις μέσα σε σκάρτη μία ώρα σετ από τους Sorcerer… Δυστυχώς έλειψαν τα παλιά κομμάτια (με εξαίρεση φυσικά τον ομώνυμο ύμνο) καθώς το γκρουπ αποφάσισε να δώσει βάση στο νεότερο (εξαιρετικό) υλικό. O Anders Engberg διαθέτει φυσικά φωνάρα-ηχείο αλλά την παράσταση έκλεψε ο κιθαρίστας Kristian Niemann (πρώην Therion) ο οποίος διαθέτει εξαιρετικό τόνο και το λεγόμενο «βρωμόχερο» και έκανε τη Solar του να αναστενάξει. Στο Exorcise the Demon βάλαμε σόλο και στις τσέπες. Νομίζω πως η μπάντα μας οφείλει ένα headline show ώστε να κατεδαφίσουμε το μαγαζί όπως αξίζει.

Sorcerer

Τα φώτα χαμήλωσαν, οι ταχύτητες έπεσαν και οι Δανοί Βίκινγκς Saturnus σκέπασαν το Κύτταρο με τη μελαγχολική Doom Death αύρα τους. Φαν τους σίγουρα δεν είμαι και ενώ περίμενα πως τα μακρόσυρτα τραγούδια τους θα με κουράσουν, το σετ τους είχε μία πολύ καλή ροή και μία γοητεία που αναβίωνε παλαιά Anathema μεγαλεία εποχής Crestfallen και Serenades.

Saturnus

Η ώρα έφτασε για τον αδιαμφησβήτητο πρωταγωνιστή του Φεστιβάλ. Τον αμφιλεγόμενο αλλά εμβληματικό Eric Clayton. Ένα καλλιτέχνη που σφράγισε όσο λίγοι τα μεταλλικά 90ς, πάλεψε με δαίμονες τους οποίους και προσπάθησε να ξορκίσει με το καλλιτεχνικό του έργο αλλά εν τέλει αποσύρθηκε προσωρινά νικημένος. Η είδηση της επιστροφής του μόνο χαμόγελα έφερε σε όλους εμάς που σημαδευτήκαμε από την τέχνη του και η επιθυμία για επιστροφή του στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε μέσω του Demon’s Gate. Ας ξεκινήσω από τα τετριμμένα της εμφάνισης. Η μπάντα που τον πλαισίωνε αν και επαγγελματική, σε στιγμές έδειχνε ανεπαρκής στο να αναπαράξει τις μαγικές στιγμές των δύο πρώτων Saviour Machine άλμπουμ. Ο ήχος είχε διακυμάνσεις αλλά με θετικό πρόσημο και το σετ πέρα από δύο διασκευές και δύο νέες συνθέσεις, περιείχε σπουδαία και γνώριμα τραγούδια. Αυτό που πρωτίστως ενδιέφερε τους πάντες βέβαια ήταν η απόδοση του ίδιου το Clayton. Και εκεί ήταν που το πρόσημο της βραδιάς παγιώθηκε θετικό μιας και ο κήρυκας από την πόλη των (εκπεσόντων) Αγγέλων κατάφερε να μεταφέρει στο κοινό στιγμές μαγείας. Είτε με τη βαθιά σπαρακτική φωνή του είτε με την βιωματική κινησιολογία του, ερμηνεύοντας πολλές φορές γονατιστός, απευθυνόμενος τόσο στο κοινό όσο και σε επουράνιες οντότητες. Προσωπικά μιλώντας, δεν βίωσα την υπερβατική εμπειρία που προσδοκούσα. Συγκινήθηκα, συνδέθηκα, αναπόλησα αλλά μου έλειψε αυτό το κάτι, ένας άγνωστος παράγοντας που θα με έκανε να ευχαριστηθώ αυτή τη βραδιά στο έπακρο.

Η πρώτη έκδοση του νέου φεστιβαλικού θεσμού της χώρας, ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Το Demon’s Gate έκανε μία ηχηρή είσοδο στα συναυλιακά δρώμενα και μεις με τη σειρά μας ευχόμαστε να υπάρξουν πολλές συνέχειες. Το ραντεβού ανανεώθηκε για τις 26/9/2020 και οι πρώτες ανακοινώσεις έχουν ήδη προκαλέσει ενθουσιασμό. Οι λατρεμένοι Memory Garden που διαθέτουν μία ισχυρότατη σύνδεση με το Ελληνικό κοινό και οι τεράστιοι Tiamat οι οποίοι ήδη μας υποσχέθηκαν ένα σπέσιαλ Clouds/Wildhoney σετ. The starlight is fading to black, into the Demon’s Gate!

Κώστας Κουναδίνης

Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς https://www.facebook.com/petros.elathan.photography/

EricClayton2