Ο Dennis Stratton είναι ένα ζωντανό, κλασικό παράδειγμα ενός ατόμου που μεγάλωσε και αγάπησε το Ανατολικό Λονδίνο και φυσικά το καμάρι του East End, την West Ham! Με την ευκαιρία της επίσκεψης του στη χώρα μας για ένα live-φόρο τιμής στα πρώιμα χρόνια των Maiden, τον βάζουμε στην αναπαυτική καρέκλα των headquarters του Rockpages και γυρίζουμε πίσω στη δεκαετία του 70, τότε που ξεκινούσαν οι Maiden και το punk κίνημα ήταν παντού. Μαθαίνουμε επίσης τι ακριβώς συνέβη με την απόλυση του από τη Σιδηρά Παρθένο, ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτή και άλλα πολλά. Στο τέλος της συνέντευξης αφήσαμε τον Dennis να απολαύσει τη μπύρα του η οποία μάλλον είχε ζεσταθεί λιγάκι… Συνέντευξη: Σάκης Νίκας – Γιάννης Δόλας
_x000D_
Rockpages.gr: Dennis, θα ήθελες να μας γυρίσεις πίσω στη δεκαετία του 70 και στο Ανατολικό Λονδίνο; Πιστεύεις ότι θα ήταν ακριβές αν λέγαμε ότι τα ενδιαφέροντα της νεολαίας τότε συγκεντρώνονταν στο ποδόσφαιρο, τη μουσική και τις pubs;
Dennis Stratton: Ναι! Ήταν πολύ φτωχικά. Πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι το East End βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έτσι μεγαλώσαμε σε γειτονιές με βομβαρδισμένα σπίτια…υπήρχαν μεγάλα κενά ανάμεσα στα σπίτια…δύο οικογένειες έμεναν συνήθως μαζί σε ένα μικρό σπίτι με μία εξωτερική τουαλέτα. Έπρεπε να βγεις έξω από το σπίτι και να προχωρήσεις κάμποσα μέτρα για να πας στην τουαλέτα. Δεν υπήρχε φυσικά θέρμανση…ήταν πολύ φτωχικά και δύσκολα. Όμως λόγω αυτών των καταστάσεων το East End απέκτησε τη φήμη των καλών κατοίκων σε μία γενικά κλειστή κοινωνία. Δεν υπήρχαν πολλά χρήματα αλλά ο κόσμος δούλευε. Οι γονείς μου δούλευαν στα ναυπηγία κάνοντας τα πάντα, οποιαδήποτε χειρονακτική εργασία μπορούσαν. Έτσι είχαν μάθει. Ήμουν τυχερός που οι γονείς μου δούλευαν και φυσικά όσο μεγάλωνα άρχιζα να παίζω ποδόσφαιρο γιατί και ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο. Μάθαινες από πολύ μικρή ηλικία να κλωτσάς μία μπάλα στους δρόμους. Μετά πήγα σε ένα Καθολικό Σχολείο γιατί οι γονείς μου πίστευαν ότι θα αποκτούσα καλύτερη μόρφωση σε σχέση με τα υπόλοιπα σχολεία του Ανατολικού Λονδίνου. Ωστόσο ναι…το ποδόσφαιρό ήταν κάτι πολύ σημαντικό στο Ανατολικό Λονδίνο. Το ίδιο και το box. Υπήρχε μία πολύ γνωστή φράση από τους Cockney Rejects: «αν θέλεις να επιβιώσεις στο East End θα πρέπει να παίζεις κιθάρα, ποδόσφαιρο, box ή να ληστέψεις μία τράπεζα». Αυτοί ήταν οι μόνοι τρόποι για να ξεφύγεις από τη φτώχια. Ήμουν τυχερός γιατί έφυγα σε μικρή ηλικία από το σχολείο και πήγα μαθητευόμενος σε μία σχολή μηχανικών. Άρχισα να παίζω κιθάρα σε ηλικία 16 χρόνων…σχετικά αργά. Οι pubs ήταν φανταστικές και έπαιζαν πολλές μπάντες σε αυτές. Έτσι μεγάλωνες σε ένα καλό περιβάλλον με στενούς φίλους. Έτσι απέκτησε τη φήμη του το East End.
Rockpages.gr: Φαντάζομαι ότι ήταν σχεδόν αυτονόητο αν μεγάλωνες στο East End θα γινόσουν οπαδός της West Ham, σωστά;
Dennis Stratton: Φυσικά! Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάτοικοι στο East End που υποστηρίζουν άλλες ομάδες όπως η Arsenal ή η Tottenham. Δεν το καταλαβαίνω αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα για να αλλάξεις τη γνώμη τους. Ο πατέρας μου με πήγε σε μικρή ηλικία στο Upton Park…ήμουν 3 ή 4 χρονών. Και καθόμασταν με πολύ κόσμο…με κρατούσε στα χέρια του και βλέπαμε τους αγώνες. Ακόμη υποστηρίζω φανατικά τη West Ham.
Rockpages.gr: Το γεγονός ότι και ο Steve Harris ήταν μεγάλος οπαδός της West Ham συνετέλεσε, σίγουρα, σε μία καλή αρχή όταν πρωτογνωριστήκατε.
Dennis Stratton: Βέβαια. Η σύμπτωση ήταν…με τον Steve μιλάμε συνέχεια και ανταλλάσουμε μηνύματα στο κινητό όταν παίζει η West Ham. Θυμάμαι το 1974-75, έπαιζα με τους Remus Down Boulevard (RDB) στο Bridge House…ήμασταν η μόνιμη μπάντα εκεί. Θυμάμαι έναν τύπο με μακριά μαύρα μαλλιά, δερμάτινο σακάκι και ένα κασκόλ της West Ham που ερχόταν και μας έβλεπε τακτικά. Αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Steve Harris…έτσι πάντα υπήρχε το κοινό στοιχείο, το δέσιμο με την West Ham. Μου στέλνει τις προάλλες ένα μήνυμα ο Steve…τα παιδιά μας είναι οπαδοί της West Ham και μου λέει ο Steve: «συνειδητοποιείς ότι έχουμε καταδικάσει τα παιδιά μας σε μία μόνιμη δυστυχία για όλη τους τη ζωή;» (γέλια) Θα περάσουν τα ίδια που πέρασα και εγώ πριν από 60 περίπου χρόνια.
Rockpages.gr: Στα μέσα της δεκαετίας του 70 το punk ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στην Αγγλία. Υπήρχε ένταση μεταξύ των rock οπαδών και όλων εκείνων που γούσταραν την punk μουσική…θυμάσαι, αλήθεια, κανένα περιστατικό;
Dennis Stratton: Βασικά στο East End υπάρχουν οι Cockney Rejects που είναι οπαδοί της West Ham. Υπήρχαν οι RDB που και αυτοί ήταν οπαδοί της West Ham…στα τέλη της δεκαετίας του 70 οι RDB υπέγραψαν με το management των Status Quo, το Quarry Management. Ανεβήκαμε ένα σκαλοπάτι σε σχέση με τα υπόλοιπα συγκροτήματα και περιοδεύσαμε σε όλη την Ευρώπη και τη Σκανδιναβία για πολλούς μήνες. Όταν επιστρέψαμε από την περιοδεία αισθανθήκαμε την πίεση από τη δισκογραφική εταιρεία αφού το punk κυριαρχούσε. Σιχαίνομαι το punk…συγνώμη, είμαι φίλος με τους Cockney Rejects και ξέρω πως αισθάνομαι. Οι δισκογραφικές έδωσαν την ευκαιρία σε πολλά συγκροτήματα να ηχογραφήσουν τη μουσική τους και να κυνηγήσουν το όνειρό τους αλλά από την άλλη κατέστρεψαν την καριέρα πολλών συγκροτημάτων που έχτιζαν ένα fan base με τις συναυλίες τους για 5-6 χρόνια. Το punk ήταν ισχυρό και έβαζε στο περιθώριο πολλά groups. Ευτυχώς για τους Maiden, o Steve κατάφερε να τους έχει μόνιμα στο δρόμο και να δίνουν συναυλίες αποκτώντας οπαδούς σε όλη την Αγγλία και όχι μόνο στο East End… Middlesbrough, Newcastle, Manchester…έτσι οι Maiden είχαν φτιάξει ένα ισχυρό fan base το 1977-78. Αλλά ναι…το punk διέλυσε πολλά συγκροτήματα εκείνη την εποχή.
Rockpages.gr: Το πρώτο album των Maiden περιελάμβανε μερικά πολύ ιδιαίτερα κομμάτια όπως τα “The Phantom of the Opera”, “Transylvania”, “Strange World” κτλ. Σε δυσκόλεψαν καθόλου δεδομένου του ότι ακόμη ήσουν πιτσιρικάς και δεν είχες την ανάλογη εμπειρία;
Dennis Stratton: Όχι. Για να είμαι ειλικρινής, είχα συνηθίσει πάντα να παίζω σε συγκροτήματα με δύο κιθαρίστες και ήμουν πολύ επηρεασμένος από τους Wishbone Ash. Έτσι, οι RDB βασίζονταν στις διπλές μελωδικές κιθάρες και τα διπλά φωνητικά. Όταν γνώρισα τον Steve και τον Dave Murray μου έδωσαν μία κασέτα με κάποια τραγούδια που είχε γράψει ο Steve…πρέπει να σου πω ότι οι Maiden, μέχρι εκείνη την εποχή, δεν είχαν ποτέ δουλέψει με διπλές, αρμονικές κιθάρες. Έτσι μου έδωσαν την ευκαιρία να μπω στο συγκρότημα και να δουλέψω πάνω σε αυτά τα τραγούδια…να τα κάνω μεγαλύτερα, ογκωδέστερα, πιο εντυπωσιακά με έναν καλύτερο ήχο… “Phantom of the Opera”, “Running Free”…δεν τα βρήκα δύσκολα και ήταν πολύ ενδιαφέρον να δουλεύω πάνω σε αυτά. Πρόσθεσα τις αρμονίες σε όλα αυτά τα κομμάτια.
Rockpages.gr: Έμεινες ένα χρόνο στους Maiden, ηχογράφησες ένα κλασικό δίσκο, περιόδευσες μαζί τους στην Ευρώπη ανοίγοντας τις συναυλίες των KISS και στη συνέχεια έφυγες «λόγω μουσικών διαφορών», όπως ανέφερε η επίσημη ανακοίνωση. Ήταν αλήθεια αυτός ο λόγος πίσω από την αποχώρησή σου;
Dennis Stratton: Ναι…θα πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι όταν λες «έκανες ένα άλμπουμ», είχαν προηγηθεί δύο περιοδείες στην Αγγλία…η Metal For Muthas Tour και μία μικρότερη και μετά ηχογραφήσαμε το δίσκο. Όταν είσαι headliner σε μία περιοδεία έχεις ένα set 1 ώρας και 20 λεπτών περίπου. Οπότε τότε το set list των Maiden περιελάμβανε και τραγούδια από το “Killers” εκτός από τον πρώτο δίσκο…τραγούδια σαν το “Wrathchild” και το “Killers” που μπήκαν στο δεύτερο άλμπουμ των Maiden. Μόλις τελειώσαμε την ηχογράφηση του δίσκου, βγήκαμε σε περιοδεία με τους Judas Priest, κάναμε το Top of the Pops και μετά περιοδεύσαμε σε όλη την Ευρώπη με τους KISS. Εκεί παίζαμε λιγότερα τραγούδια γιατί ήμασταν support στους KISS. Εγώ δούλευα πάνω στα νέα κομμάτια που θα έμπαιναν στο “Killers” γιατί πίστευα ότι θα παίζω στο δίσκο. Κάπου τότε στην περιοδεία των KISS, o Rod Smallwood αποφάσισε ότι δεν ήταν καλή ιδέα που άκουγα άλλη μουσική, άσχετη με το heavy metal, στο δωμάτιο μου ή στο Sony walkman μου. Έτσι ήρθε και μου είπε ότι δεν ήμουν 100% αφοσιωμένος στους Maiden. Ήταν μεγάλο πρόβλημα για αυτόν που άκουγα κάτι άσχετο με Maiden και Heavy Metal. Τους ρώτησα αν δεν είναι ικανοποιημένοι από τη δουλειά μου στο συγκρότημα και μου απάντησαν ότι είναι κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι και ότι κάνω πολλά περισσότερα από ό,τι περίμεναν…την αρμονία στις κιθάρες, τα δεύτερα μελωδικά φωνητικά, το βάθος στις συνθέσεις…όμως, ο Smallwood το πήρε πάνω του. Ξέρεις…φτάνεις σε ένα σημείο όπου…είχα γυναίκα και ένα παιδί (Μία κόρη)…ήμουν παντρεμένος τότε και δεν μπορούσα να πάω να τους δω γιατί οι Maiden είχαν ένα γεμάτο πρόγραμμα. Επιπλέον, ο Rod άρχισε να μου λέει τι να κάνω και εγώ δεν μπορούσα να το ανεχτώ γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Έτσι, αρχίσαμε σταδιακά να απομακρυνόμαστε.
Rockpages.gr: Τι είχε να πει ο Steve για όλα αυτά;
Dennis Stratton: Ο Steve έχει μία μεγάλη και ισχυρή επιχείρηση με τον Rod. Μην με παρεξηγήσεις…οι Maiden ήταν πάντα το συγκρότημα του Steve και θα τα κατάφερναν με ή χωρίς τον Smallwood. Δεν τους έκανε μεγάλους ο Rod…οι Maiden έκαναν μεγάλους τους Maiden. Αλλά πιστεύω ότι ο Steve συμφώνησε με την απόφαση του Rod γιατί ήταν πολύ μικρός τότε…εγώ ήμουν μεγαλύτερος σε ηλικία. Πήγα στο σπίτι του Steve, συζητήσαμε και μου είπε ότι ο Rod δεν ήταν ικανοποιημένος μαζί μου…τι να κάνεις…; Ο Rod ήταν ο manager οπότε…
Rockpages.gr: Δεν κρατάς κακία όμως…
Dennis Stratton: Όχι! Μιλάμε με τον Steve συνέχεια και τους είδα στην Ο2 Arena πριν από λίγο καιρό. Η διαφορά με τους RDB και τους Maiden ήταν η εξής: με τους RDB είχαμε μεγαλώσει μαζί και ήμασταν μία παρέα φίλων που παίζαμε στο ίδιο συγκρότημα. Με τους Maiden ήταν καθαρά δουλειά…μία επιχείρηση. Είχε καρφωθεί στο μυαλό του Rod ότι θα πρέπει τα μέλη των Maiden να είναι μονίμως μαζί, ενωμένα. Στην περιοδεία με τους KISS αποφάσισα να ταξιδεύω για μερικές μέρες με τους roadies έτσι για να αλλάξω παραστάσεις και για να μην είμαι 24 ώρες με το group. Στη Γερμανία, μάλιστα, ταξίδεψα με έναν άνθρωπο από την EMI αφού μετά πήγαμε για φαγητό κάπου έξω. Αυτό δεν έκατσε καλά στον Rod γιατί ήθελε όλο το συγκρότημα να είναι μαζί. Το 1984 ήμουν στο Los Angeles και ηχογραφούσα το άλμπουμ των Lionheart “Hot Tonight”. Είχα πάει στο Rainbow για μία μπύρα και έρχεται η σερβιτόρα και μου λέει ότι ένας κύριος θέλει να σε κεράσει ένα ποτό. Ήταν ο Rod. Πήγα και κάθισα στο τραπέζι του και μου είπε: «θέλω να ζητήσω συγνώμη γιατί είχες δίκιο». Του λέω: «τι εννοείς;» και μου εξήγησε ότι είναι αδύνατο να διατηρήσεις ακέραιο το συγκρότημα…είχε φύγει ο Di’Anno και ο Clive..δεν μπορείς να κρατήσεις πέντε άτομα μαζί για 24 ώρες. Αλλά όχι…δεν κρατάω κακία σε κανέναν.
Rockpages.gr: Στη συνέχεια πήγες στους Praying Mantis. Θα έλεγες ότι αυτό ήταν το απόλυτο highlight στη καριέρα σου σαν μουσικός;
Dennis Stratton: Ήμουν με τους Mantis για 15 χρόνια…θα σου πω κάτι…θέλω να πιστεύω ότι αν δεν αντιμετωπίζαμε τόσο μεγάλα προβλήματα με τη CBS στο Los Angeles και τη Νέα Υόρκη, οι Lionheart θα είχαν γίνει μεγάλο όνομα. Με τους Praying Mantis…εγώ, ο Tino και ο Chris ήμασταν σαν τρία αδέρφια…οι τρεις σωματοφύλακες! Το καλό με τους Mantis είναι ότι είχαμε το δικό μας studio και κάναμε τα demos οι τρεις μας και στη συνέχεια φωνάζαμε τον drummer και τον τραγουδιστή για να ηχογραφήσουν τα μέρη τους. Μόλις όμως έκλεισε η εταιρεία στο Tokyo το rock/metal τμήμα της, βρεθήκαμε για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο. Την ίδια στιγμή η Pony Canyon κυκλοφόρησε ένα best of από το back catalogue των Mantis και δεν μας είχε πια ανάγκη να ηχογραφήσουμε νέο υλικό αφού είχε συγκεντρώσει σε ένα CD τα καλύτερα μας τραγούδια. Έτσι, ουσιαστικά απομακρυνθήκαμε αφού δεν είχαμε εταιρεία. Πήγα στην Ιταλία και άρχισα να δουλεύω με τους Clairvoyants και αργότερα στο Λονδίνο με κάποια άλλα συγκροτήματα. Πήγα, μάλιστα, και στην Αμερική και συνεργάστηκα με τον Al Atkins. O Tino και ο Chris άφησαν τους Mantis αδρανείς και μόλις τελευταία επαναδραστηροποιήθηκαν και άρχισαν ξανά να ηχογραφούν για τη Frontiers. Όλοι ξεκουραστήκαμε κάπως…
Rockpages.gr: Θα το σκεφτόσουν να ξαναδούλευες μαζί τους…ίσως για ένα τελευταίο studio album;
Dennis Stratton: Δεν ξέρω. Ανέβηκα στη σκηνή μαζί τους σε ένα festival στην Ολλανδία που ήταν headliners οι Mantis και το συγκρότημα μου. Έπαιξα δύο τραγούδια μαζί τους και έγινε πανικός από κάτω. Ο Tino και ο Chris μου ζήτησαν να συμμετέχω σε διάφορες φάσεις με τους Mantis ή να ασχολούμε περιστασιακά μαζί τους αλλά δεν θέλω να αναμειχθώ σε ένα συγκρότημα που έχει ήδη άλλον κιθαρίστα (εκτός από τον Tony). Τους εύχομαι κάθε επιτυχία αλλά θέλω να καταλάβεις ότι δουλεύω 365 μέρες το χρόνο…από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα…Ιταλία, Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Βουλγαρία…οι Mantis δεν δουλεύουν 365 μέρες το χρόνο. Τα αδέφια Troy έχουν τις δικές τους σημαντικές δουλειές και για να είσαι μέλος των Mantis ή θα πρέπει να ασχολείσαι με άλλα projects ή να κάθεσαι για μήνες ολόκληρους και εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Έτσι, αν θα έκανα κάτι με τους Mantis θα ήταν μονάχα μία ηχογράφηση ή κάτι σαν part time.
Rockpages.gr: Αν έγραφες την αυτοβιογραφία σου, τι τίτλο θα έδινες σε αυτή;
Dennis Stratton: Θεέ μου (γέλια)! Δεν ξέρω…δεν το έχω σκεφτεί. Μου έχουν ζητήσει πάρα πολλές φορές να γράψω ένα βιβλίο λόγω των εμπειριών μου στο East End, με το ποδόσφαιρο, με την εργασία στα λιμάνια, με τις περιοδείες με τους (Status) Quo, τους Maiden, 15 χρόνια με τους (Praying) Mantis, στην Αμερική με τους Lionheart…εδώ και χρόνια μου λένε να γράψω ένα βιβλίο…αλλά για τίτλο…; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Ίσως θα είχε να κάνει κάπως με το “Δεν πιστεύω που είμαι ακόμη ζωντανός” ή “Δεν πιστεύω που συνεχίζω και είμαι εδώ”…κάτι τέτοιο.
