Δεν προλάβαμε τους House Of Broken Promises στη δεύτερη σκηνή, οπότε ξεκινήσαμε με τους Beggars, οι οποίοι ήταν πολύ καλοί με αρκετό κόσμο μπροστά τους και αρκετούς οπαδούς. Κάθε φορά που τους βλέπω είναι όλο και πιο βελτιωμένοι και φυσικά αυτό είναι πολύ θετικό. Το συγκρότημα είχε άνεση και όρεξη πάνω στη σκηνή, ενώ ο καλός ήχος βοήθησε στο μέγιστο βαθμό το έργο τους σαν τους πρώτους που έβγαιναν στο stage. Το σαραντάλεπτο πέρασε ευχάριστα…
Πρώτη επαφή με το “stage 2” στον 4ο όροφο (!) του απέναντι κτηρίου έγινε με τους Sadhus και το sludge τους το οποίο ενθουσίασε τον κόσμο που γέμισε τον μικρό χώρο. Έπαιξαν με πάθος και ενέργεια και δεν επηρεάστηκαν από ένα μάλλον σοβαρό πρόβλημα στο μπάσο προς το τέλος της εμφάνισης τους. Δεν έλειψε μάλιστα και το πρώτο mosh pit του φεστιβάλ από τους οπαδούς τους.
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή με τους Torche που με άφησαν αδιάφορο, όπως ίσως και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που δεν έδειξε να ανταποκρίνεται στις φιλότιμες παρόλα αυτά προσπάθειες του συγκροτήματος. Η τετράδα από την Florida έκανε ότι μπορούσε, αλλά το μάλλον η σκέψη του κοινού πήγαινε στους Truckfigters που έρχονταν σε λίγο, στο merch και τα χοτ ντογκ… για μένα ήταν το πιο αδύναμο γκρουπ της πρώτης ημέρας.
Το πέρασμα της Ιεράς Οδού για τους We.Own.The.Sky έκρυβε μια δυσάρεστη έκπληξη, τη δυνατή μπόρα που έκανε μούσκεμα τον κόσμο που πήγαινε να τους δει. Πάντως το ελληνικό γκρουπ αποζημίωσε την όποια ταλαιπωρία με μια εξαιρετική εμφάνιση και εκτέλεση της θαυμάσιας απολύτως instrumental μουσικής τους. Πάντα η μουσική χωρίς λόγια είναι μια πρόσκληση και θεωρώ πως η ζωντανή της παρουσίαση την κάνει πιο προσιτή για τον ακροατή. Οι πέντε μουσικοί αν και λίγο στριμωγμένοι χτυπήθηκαν πάνω στη σκηνή και μετέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο την ατμοσφαιρικότητα της μουσικής τους στον κόσμο που τους παρακολουθούσε. Σίγουρα, από τις καλύτερες εμφανίσεις της ημέρας.
Η βροχή δεν λέει να σταματήσει, οπότε άλλο ένα μουσκεμένο σπριντ οδηγεί στους Σουηδούς Truckfighters που έχουν ήδη ξεκινήσει αφού το πρόγραμμα τηρείται κατά γράμμα. Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού έχουν μια ώρα στη διάθεση τους την οποία διαχειρίζονται παίζοντας παλιά και καινούρια τραγούδια από το θαυμάσιο “V”. Είναι φανερό ότι το κοινό τους λατρεύει, ξέρει καλά τα τραγούδια τους και τα υποδέχεται με ενθουσιασμό. Η τριάδα τα δίνει όλα με πολύ τρέξιμο από τον Dango και ενέργεια. Ειδικά στο κλείσιμο με το “Desert Cruiser” η Ιερά Οδός σειόταν από τους fans που τραγουδούσαν…
Οι Ιταλοί Black Rainbows ήταν ένα από τα συγκροτήματα που είχα τη μεγαλύτερη περιέργεια και ενδιαφέρον να δω στο φεστιβάλ. Προς ευχάριστη έκπληξή μου η εκκωφαντική ένταση του ήχου στον τέταρτο όροφο είχε επανέλθει σε ανθρώπινα επίπεδα και έτσι ήταν ακόμα πιο ευχάριστη η παρακολούθηση του γκρουπ στην πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Παρατήρησα ότι υπήρχαν αρκετά άτομα που περίμεναν επίσης να τους δουν με ανυπομονησία. Η εμφάνισή τους ήταν εκρηκτική με απίστευτα ψυχωμένο παίξιμο αποδίδοντας εξαιρετικά το ψυχεδελικό stoner rock τους. Με κάθε επιφύλαξη καθώς τώρα τους ανακαλύπτω θα έλεγα ότι έπαιξαν το “Evil Snake” από το πρόσφατο “Stellar Prophecy” και τα “Hypnotize My Soul With Rock’n’Roll” και “Hawkdope” από το ομώνυμο άλμπουμ, ενώ τρομερή ήταν και η 15-λεπτη εκτέλεσή τους στο “Black To Com” των MC5 που ξετρέλανε το κοινό κρατώντας το για λίγο παραπάνω απέναντί τους.
Η εμφάνιση των 1000Mods τόσο ψηλά στο bill δεν θα έπρεπε να κάνει εντύπωση, αφού το ελληνικό γκρουπ φαντάζει σαν το επόμενο “success story” μετά τους Planet Of Zeus με σημαντική υποστήριξη από το κοινό εντός και εκτός έδρας. Απλά βλέποντας το κοινό, αγόρια, κορίτσια να τραγουδούν, ακόμα και να χορεύουν στο άκουσμα των “Road To Burn”, “Claws”, Loose”, “Low” και “Vidage”, νομίζω τα λέει όλα.
Ο οδοστρωτήρας των Red Fang μπήκε σε λειτουργία στις 12:30 περίπου επιβάλλοντας την άμεση ανασύνταξη του φιλοθεάμονος κοινού που παρά την κούραση μετά από έξι ώρες και οκτώ συγκροτήματα στάθηκε στο ύψος του. Λίγο πριν τη… σέντρα οι τέσσερις Αμερικανοί έκαναν χειραψίες μεταξύ τους και μπήκαν δυνατά με το “Wires”. Ακολούθησαν γνωστά και μη εξαιρετέα άσματα όπως τα “Flies”, “Sharks” με τους πρώτους crowd surfers να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια του κοινού του πρώτου Desertfest.
Οι γενικές εντυπώσεις από την πρώτη ημέρα ήταν θετικές, βέβαια η αλήθεια είναι ότι η σφραγίδα του “Desertfest” είναι βαριά και οι προσδοκίες πολύ μεγάλες. Όλα τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ικανοποίησαν τους οπαδούς τους. Σίγουρα, θα θέλαμε να δούμε μπάντες που δεν έχουμε ξαναδεί, πράγμα που ίσχυε μόνο για τους Black Rainbows. Τα 2 stages σε διαφορετικά κτήρια δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά στον 4ο όροφο; Ε, ναι αυτό μάλλον αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Τουλάχιστον με το πέρα-δώθε και τις σκάλες (γιατί ασανσέρ ούτε με αίτηση δεν προλάβαινες) δεν πιανόσουν από την ορθοστασία, ή τα νερά που έμπαζε η στέγη της μεγάλης σκηνής στο επάνω μπάρ. Ο ήχος στη δεύτερη σκηνή μέχρι τους Black Rainbow ήταν εκκωφαντικός και κακός, θα μπορούσε να είναι πιο χαμηλά. Από την άλλη το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε στην εντέλεια, πράγμα που ακόμα αναφέρουμε στις ελληνικές συναυλίες, ο ήχος στη μεγάλη σκηνή ήταν ικανοποιητικός, ενώ τα αλλεπάλληλα επίπεδα και το σχήμα του χώρου εξασφάλιζαν ορατότητα σχεδόν από παντού και για όλα τα ύψη. Τέλος, αξίζει ένα μπράβο στους διοργανωτές που σε χαλεπούς καιρούς έχουν την τόλμη να αναλαμβάνουν κάτι καινούριο φέρνοντας ένα δημοφιλές στον χώρο του franchise στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολο και έγινε ακόμα πιο δύσκολο με τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής εξαιτίας της ανακοίνωσης της απεργίας στα αεροδρόμια. Μακάρι να επαναληφθεί το φεστιβάλ στην χώρα μας και του χρόνου…
Γιάννης Δόλας
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
{galleryLiveReports/2016/Desertfest01}{/gallery}
