Να πω την αλήθεια, είχα μια ανησυχία για το πώς θα ακουγόταν ο τελευταίος δίσκος των Destruction. Και αυτό επειδή δεν είναι λίγο πράγμα να αποχωρεί το μοναδικό σταθερό μέλος σε όλη την πορεία του συγκροτήματος μέχρι τώρα, ο κιθαρίστας/συνθέτης Mike Sifringer. Τους Γερμανούς τιτάνες του thrash όμως τίποτα δεν τους σταματάει και το “Diabolical” ήρθε να το επιβεβαιώσει πανηγυρικά.

Βέβαια, αμιγώς γερμανικό συγκρότημα δεν είναι εδώ και αρκετά χρόνια, πλέον όμως τη σύνθεση απαρτίζουν μέλη από τέσσερις διαφορετικές χώρες (Γερμανία, Καναδά, Ελβετία, Αργεντινή)! Πολύ ενδιαφέρον και το ότι επέλεξαν να συνεχίσουν σαν κουαρτέτο, αφού ήρθε άμεσα αντικαταστάτης για τον Mike ο οποίος κούμπωσε άψογα με τους υπόλοιπους ήδη από τις πρώτες συναυλίες. Στο μουσικό κομμάτι τώρα, τα πράγματα δεν χρειάζονται μεγάλη ανάλυση. Οι Destruction δίνουν μαθήματα thrash metal, χωρίς να έχει αλλοιωθεί στο ελάχιστο ο χαρακτηριστικός ήχος τους και το άμεσα αναγνωρίσιμο στυλ τους.

Ο Damir Eskić και ο νεοφερμένος Martin Furia έχουν μια μεγάλη παλέτα από leads, riffs και φρενήρη solos, δείχνοντας ότι δικαίως βρίσκονται στο σχήμα. Από τη μία έχουν διατηρήσει μέχρι ενός σημείου το κιθαριστικό στυλ που καθιέρωσε ο Mike αλλά έχουν βάλει και τη δική τους πινελιά, κάνοντας τον δίσκο να έχει πολύ μεγάλη ποικιλία σε ιδέες που δεν κουράζουν ούτε λεπτό και κρατάνε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ο Randy Black αποδεικνύει (ξανά) ότι είναι ο καλύτερος drummer που είχε η μπάντα μέχρι τώρα. Δεν είναι μόνο ότι παίζει γρήγορα, είναι και το ότι γεμίζει τα τραγούδια τόσο απολαυστικά που ακούς ένα τοίχο από τύμπανα στο υπόβαθρο.

Όσο για τον γίγαντα Schmier, τι να πω; 55 ετών και έχει την ίδια μανία, ένταση και πάθος από όταν ξεκίνησε τη μπάντα το μακρινό 1983. Το “Diabolical” είναι ένα γρήγορο thrash metal album, με ελάχιστες mid-tempo στιγμές, με old-school νοοτροπία και σύγχρονη παραγωγή. Σε σχέση με το προ τριετίας “Born To Perish”, που η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, είναι τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο. Το αν το ξεπερνάει ή όχι, έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Destruction, σαράντα σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυσή τους, εξακολουθούν να σπέρνουν. Thrash Till Death!

Υ.Γ.: Πολύ ενδιαφέρουσα και η διασκευή στο “City Baby Attacked By Rats” των punk θρύλων GBH.