Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε μία στήλη εδώ στο Rockpages με τίτλο “Diamonds & Rust” στα πλαίσια της οποίας επιλέγαμε δύο δίσκους που αντιπροσώπευαν την καλή πλευρά της μπάντας (Diamond) και την αντίστοιχη ανέμπνευστη στιγμή της (Rust). Την αναβιώσαμε κάνοντας αρχή με τους Blackmore’s Night, τους AC/DC, τους KISS, τους Journey και σειρά έχουν οι… Deep Purple!
Diamond
Come Taste The Band (1975)
Ο Blackmore έφυγε, οι φήμες και τα σενάρια δίνουν και παίρνουν μέχρι σήμερα για το ποιος θα ήταν ο αντικαταστάτης του. Τελικά, ο εκλεκτός ήταν ένας νεαρός Καλιφορνέζος ονόματι Tommy Bolin. Από το ξεκίνημα του άλμπουμ με το “Coming Home” ο μοναδικός του ήχος που έρχεται σαν τυφώνας δίνει το στίγμα του.
Το άλμπουμ υποτάσσεται πλήρως στις funky ορέξεις των Hughes και Coverdale, που ήταν και η αιτία αποχώρησης του Man in Black, και τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά αυτό είναι πάρα πολύ καλό και πιστό στο πνεύμα των Deep Purple. Ποιο είναι αυτό; έμπνευση, όρεξη, δημιουργικότητα, πειραματισμός και φυσικά κομματάρες που δημιουργούν ένα συμπαγέστατο σύνολο.
Οι εναλλαγές στα φωνητικά των Coverdale και Hughes – μόνο στο “You Keep On Moving” τραγουδάνε και οι δυο-, το απίστευτο παίξιμο του Bolin που θυμίζει και Blackmore σε κάποια σημεία και ο μαέστρος Lord που δίνει ρεσιτάλ με απίστευτη ποικιλία στους ήχους που βγαίνουν από τα πλήκτρα του είναι τα απόλυτα highlights ενός άλμπουμ που πολλοί μίσησαν και απαξίωσαν, αλλά είναι σίγουρο ότι επηρέασε και τράβηξε την προσοχή, όπως τα 3 πρώτα άλμπουμ της mk2. Α, και δεν είπαμε κουβέντα για τον ογκόλιθο Ian Paice που καθηλώνει με την τεχνική και το συναίσθημα του βάζοντας τα τύμπανα στην πρώτη γραμμή της επίθεσης. Δυστυχώς, οι καταχρήσεις του νεοφερμένου κιθαρίστα και του Hughes επηρέασαν τις εμφανίσεις των Deep Purple και πολύ γρήγορα οδήγησαν στην οριστική –όπως φαινόταν τότε- διάλυση του γκρουπ.
Rust
Who Do We Think We Are (1973)
Αν το “In Rock” ήταν η αποκάλυψη και η απαρχή μιας από τις σημαντικότερες 5αδες στην ιστορία της μουσικής, το “Fireball” το πείραμα και το “Machine Head” η κορύφωση, τότε το “Who Do We Think We Are” ήταν οι συνέπειες όλων αυτών και σίγουρα ο πιο αδύναμος κρίκος. Πέρα από το “Woman From Tokyo”, που είναι ένα από τα κλασσικότερα, το “Mary Long” και το οργιώδες “Rat Bat Blue”, τα τραγούδια μαρτυρούν ένα συγκρότημα που έχει μπει στον αυτόματο και δημιουργεί μηχανικά, χωρίς όρεξη και έχει κουραστεί.
Η έξωθεν πίεση για άλλο ένα κύκλο άλμπουμ και περιοδείας μεγιστοποίησαν τις εντάσεις και τις κόντρες με αποτέλεσμα το δεύτερο χειρότερο άλμπουμ της καλύτερης σύνθεσης του γκρουπ και τελευταίο με Gillan /Glover στα 70s. Εάν έκαναν ένα διάλειμμα, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά, όμως η ιστορία δεν γράφεται με «αν».
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό με τον David Coverdale και τον Glenn Hughes να αποτελούν δύο από τις καλύτερες μεταγραφές στην ιστορία του Rock, που αναζωογόνησαν το συγκρότημα, το οποίο έβγαλε δυο δισκάρες. Όμως, η funk και η soul που έβγαζαν οι δυο νεοφερμένοι δεν άρεσαν στον Ritchie, ο οποίος τελικά αποχώρησε με αποτέλεσμα το παραπάνω άλμπουμ!
Γιάννης Δόλας
