Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε μία στήλη εδώ στο Rockpages με τίτλο “Diamonds & Rust” στα πλαίσια της οποίας επιλέγαμε δύο δίσκους που αντιπροσώπευαν την καλή πλευρά της μπάντας (Diamond) και την αντίστοιχη ανέμπνευστη στιγμή της (Rust). Την αναβιώσαμε κάνοντας αρχή με τους Blackmore’s Night, τους AC/DC, τους KISS, τους Journey και τους Deep Purple. Ας περάσουμε λοιπόν στα ακραία και τους Rotting Christ.

Diamond

Triarchy Of The Lost Lovers (1996)

Rotting Christ - Triarchy Of The Lost Lovers

Νομίζω λίγοι θα διαφωνήσουν για την κορυφή του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Το απόλυτο αριστούργημα της ιστορίας τους, ένα αξεπέραστο μαύρο διαμάντι της παγκόσμιας black metal σκηνής. Ο Σάκης έχει πει ότι περιέχει μερικά από τα καλύτερα riffs που έγραψε ποτέ. Σκοτεινό, παγωμένο, μελαγχολικό, γεμάτο μαύρες μελωδίες και καθηλωτικές στιγμές. Οι ταχύτητες σχεδόν αποκλειστικά mid-tempo (πέρα από το “Archon” και κάποια γρήγορα ξεσπάσματα σε άλλα τραγούδια), που βοηθάνε τόσο πολύ στο να χτιστεί η καθηλωτική ατμόσφαιρα του δίσκου. Η μπάντα ουσιαστικά πήγε ένα βήμα παραπάνω και τελειοποίησε τη συνταγή που είχε ξεκινήσει με το επίσης τεράστιο “Non Servian”, δύο χρόνια πριν. Μιλάμε έτσι κι αλλιώς για το album που περιέχει ένα από τα πέντε all-time classics στην ιστορία της μπάντας, το “King Of A Stellar War” αλλά και το προσωπικό αγαπημένο “Shadows Follow” που το θεωρώ μακράν την καλύτερη σύνθεση στην καριέρα τους. Η εξαιρετική παραγωγή του Andy Classen το κάνει να ακούγεται λες βγήκε χθες, δίνοντάς του ήχο διαχρονικό. Το album σηματοδότησε το τέλος της πρώτης εποχής τους και δεν προσπάθησαν ξανά να παίξουν έτσι, αφού μάλλον θα ήταν αδύνατο ακόμα και για τους ίδιους να το ξεπεράσουν. Εννιά ύμνοι, σαράντα επτά λεπτά τελειότητας. Αριστούργημα.

Rust

Sanctus Diavolos (2004)

Rotting Christ - Sanctus Diabolos

Από την πρώτη στιγμή δεν έκατσε καλά στα αυτιά μου και δεν το κατάφερε ούτε μετά από πολλές ακροάσεις ανά τα χρόνια. Κάποιοι το θεωρούν αριστούργημα, εγώ απλά το θεωρώ κάπως περίεργο και αρκετά πειραματικό. Φυσικά, η μπάντα έχει πειραματιστεί πάρα πολλές φορές στη μεγάλη και ένδοξη ιστορία της αλλά κάθε δίσκος είχε μία ροή και ένα κοινό προσανατολισμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Εδώ ακούς όμως κομμάτια που μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους. Περίεργοι ρυθμοί και δομές τραγουδιών (βλ. “Tyrannical”, “You My Cross”, “Shades Of Evil”), περιττά ορχηστρικά (βλ. “Sanctimonious”), «μπουκωμένη» παραγωγή και μία γενική industrial αισθητική σε αρκετά σημεία που δεν τους πηγαίνει καθόλου. Στην ίδια μοίρα και αρκετά samples που δεν βοηθάνε την κατάσταση. Το περίεργο, για εμένα, είναι ότι το “Sanctus Diavolos” βρίσκεται ανάμεσα στις υπερδισκάρες “Genesis” (2002) και “Theogonia” (2007). Ο κλασικός για τη μπάντα ύμνος “Athanati Este”, η μελωδιάρα του “Serve In Heaven” και το επικό κρεσέντο του ομώνυμου δε φτάνουν για να ανυψώσουν ένα μάλλον αδύναμο album.

Γιώργος Τερζάκης