Οι χωριστές αυτές πορείες όμως δημιούργησαν ένα κενό το οποίο ήταν κυρίως αντιληπτό από τους παλαιότερους οπαδούς. Τα τραγούδια Accept στο setlist των συναυλιών του Udo όλο και λιγόστευαν, όπως και τα παλιά τραγούδια στο setlist των Accept. Αυτό το κενό λοιπόν ήρθε να καλύψει η “Back to the Roots World Tour” του Udo.Υπό το όνομα Dirkschneider, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μία και μοναδική περιοδεία που σαν σκοπό της είχε να δώσει αυτό ακριβώς που έλειπε από όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τη μουσική του σπουδαιότερου (μαζί με τους Scorpions) Γερμανικού σχήματος. Δύο ώρες παλιών Accept κομματιών τραγουδισμένων από τη φωνή που τα έκανε γνωστά σε όλο τον κόσμο.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους παντελώς άγνωστους σε μένα Γερμανούς Palace. Μία σύντομη έρευνα έδειξε πως η μπάντα δισκογραφεί από το 1996 και έχει κυκλοφορήσει 7 στούντιο άλμπουμ! Αξιοσημείωτο λοιπόν το πως διέφευγαν των ραντάρ μου γιά 20 χρόνια. Γερόλυκοι και εμφανισιακά, έδειχναν να διασκεδάζουν παρά το γεγονός πως το κοινό μετά βίας ξεπερνούσε τα 100 άτομα μιάς και ένα πρόβλημα στην πόρτα του Academy επέτρεπε την είσοδο του κόσμου με το σταγονόμετρο. Σε αυτό το σημείο αξίζει να πούμε πως το Academy είναι ένας ιδανικός συναυλιακός χώρος και από οπτικής αλλά και από ηχητικής πλευράς. Το μισάωρο των Palace πέρασε ευχάριστα παρότι η μπάντα δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από συνηθισμένο Γερμανικό metal.
Οι αναμνήσεις από τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις των Anvil στην Αθήνα ήταν οι καλύτερες. Δύο εκρηκτικά show με κόσμο και μπάντα να μοιράζονται το ίδιο πάθος. Καμία σχέση δηλαδή με αυτό που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Academy. Οι Anvil σαν τρίο, σε μιά διεκπεραιωτική εμφάνιση, κουρασμένοι και χωρίς νεύρο. Έπαιξαν κλασσικά και αγαπημένα κομμάτια αλλά σε εκτελέσεις που στο τέλος του σετ δεν είχαν αφήσει τίποτα στους παρευρισκόμενους. Σαν οπαδός τους δηλώνω απογοητευμένος και είμαι σίγουρος πως θα ξεχάσω γρήγορα αυτά τα 60 λεπτά. Αλλά εδώ που τα λέμε, ακόμα και αν η εμφάνιση των Anvil ήταν αντάξια του ονόματός τους, είναι πολύ πιθανόν και πάλι να την ξέχναγα υπολογίζοντας αυτό που ακολούθησε…
Είναι αρκετά περιοριστικό το να προσπαθείς να περάσεις βιώματα σε ένα κείμενο. Να περιγράψεις συναισθήματα, να μοιραστείς εικόνες και ενθουσιασμό. Η ανατριχίλα ήρθε τη στιγμή που ο Udo πάτησε το πόδι του στη σκηνή και δεν έφυγε ούτε μετά το πέρας 130 λεπτών Accept-ικού μεγαλείου. Παρέμεινε γιά ώρες και επανέρχεται και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις. Με ένα setlist βγαλμένο από όνειρο και την απόδοση της μπάντας να αγγίζει το τέλειο, το σχεδόν πλήρες Academy γέμισε από χαμογελαστά πρόσωπα που το μόνο πράγμα ικανό να τα συννεφιάσει ήταν η σκέψη πως αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ, δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ. Αλλά και πάλι, ποιός ξέρει. Μερικές υποσχέσεις δίνονται γιά να αθετούνται…
Κώστας Κουναδίνης
{galleryUdo/Anvil}{/gallery}
